สองสัปดาห์ผ่านมาแล้วกับการจากไปของรวินท์ งานศพของเขาถูกจัดขึ้นเงียบ ๆ มีแขกเพียงไม่กี่คน หนึ่งในนั้นมีคุณธีร์ที่คอยช่วยเหลือและอยู่เป็นเพื่อนฉันตลอดเวลา แม้ว่าในงานศพเขาไม่ได้ออกหน้าเพราะกลัวเพื่อนฉันจำได้ ทว่าเขาอยู่เบื้องหลัง ซัปพอร์ตฉันทุกอย่าง
ก่อนหน้านี้รวินท์เหมือนจะอาการดีขึ้น ฉันจึงไม่คิดว่าเขาจะจากไปเร็วแบบนี้ ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก รวดเร็วจนฉันตั้งรับไม่ทัน
ภาพที่รวินท์ถูกปั๊มหัวใจจากการช่วยเหลือของแพทย์ยังคงติดตาฉันอยู่
คำขอของรวินท์ก่อนสิ้นใจยังคงวนเวียนในหัวฉันเพราะรู้สึกผิดกับเขา
ในวันนั้นฉันจับมือที่แทบเหลือแต่กระดูกของรวินท์แล้วเอ่ยกับเขาที่หายใจแผ่วเบา
‘ไม่ต้องห่วงนะรวินท์ บัวจะอยู่ข้างรวินท์ จะไม่ทิ้งรวินท์ เดี๋ยวก็หายแล้วนะ เราจะสู้ไปด้วยกัน’
‘...พอได้แล้วบัว เค้าเหนื่อยมากเลย เค้าไม่ไหวแล้ว บัวปล่อยเค้าไปได้ไหม เค้าทรมานมากเลย’
‘รวินท์...’
‘บัวเองก็เหนื่อย อย
