สองทุ่มเกือบสามทุ่มฉันกลับมาถึงคอนโด ก่อนหน้านี้แวะไปที่บ้านของเอลลี่ ไปหาไอยา นั่งคุยเล่นกัน กินข้าวเย็นด้วยกัน จากนั้นเอลลี่กับคู่หมั้นของเธอก็มาส่งฉันที่คอนโด
เปิดประตูห้องเข้ามาคุณธีร์นั่งอยู่ที่โซฟา
“ไปไหนมา” คือคำถามของเขา
“บ้านเพื่อนค่ะ” ฉันวางกระเป๋าสะพายไว้ที่โต๊ะ
“ทำไมไม่ทักบอกพี่”
“ไม่รู้ว่าต้องบอกค่ะ” เห็นเต็มตาว่าเขาอยู่กับครอบครัว ฉันจะกล้าทักไปได้ยังไง ในเมื่อรู้แล้วว่าเขามีเจ้าของฉันก็ไม่อยากเป็นรอยร้าวของใคร
ต่อให้รักเขามากแค่ไหนมาถึงขนาดนี้แล้วก็มีแต่ต้องตัดใจ ยื้อไปก็ไม่มีทางที่ความสัมพันธ์จะได้พัฒนาไปมากกว่าการเป็นเด็กที่เขาเลี้ยงไว้
ฝันลม ๆ แล้ง ๆ ควรพอได้แล้ว
“เป็นอะไร”
“ไม่ได้เป็นอะไรค่ะ”
“ไม่ได้เป็นอะไรแล้วทำไมไม่ส่งข้อความบอกพี่”
“...”
“นานวันเข้าก็เลยไม่เห็นพี่อยู่ในสายตางั้นเหรอบัว เพราะเราอยู่ด้วยกันนานเกินไปหรือเป็นเพราะพี่ใจดีเกินไป”
“เปล่าค่ะ”
“
