Hindi ko alam kung ilang oras na kaming nakatambay doon ni Melvin habang nananatili pa ring nakahiga sa nguso ng kotse niya. Pareho kaming tahimik, tila ba sinusulit ang kapayapaan sa gabing iyon na namumutawi sa paligid.
Nakuntento na ako sa sitwasyon namin, iyong malayo kami sa lahat— sa lahat ng maaaring problema, sa mga taong posibleng makasakit sa amin. Kami lang ngayon, kaming dalawa lang. Iyong kahit hindi kami magsalita, pero pareho kaming nagkakaintindihan.
Isa ito sa mga nagustuhan ko pagdating sa relasyon namin ni Melvin na gaano man magkasalungat ang ugali namin ay awtomatiko kaming nagkakasundo sa isang bagay, walang bangayan at awayan.
Unti-unti ko na ring tinatanggap ang katahimikan ng mundo ni Melvin. Naisip ko nga, mas okay din pala ito. Less hussles and no worries. Hin
