"ทำเป็นพูดดี พูดเหมือนคนเคยมีความรัก ที่แท้ก็ความเดาล้วนๆ" ผมว่าออกไปไม่จริงจัง ก่อนที่เวกัสจะยิ้มเก๋ออกมา เธอพิงหลังบางกับเบาะรถของผม จากนั้นก็ทำท่าจะล้วงบางอย่างออกมาจากกระเป๋า แต่ผมไม่ทันได้เห็นด้วยซ้ำ ว่าของสิ่งนั้นคืออะไร เพราะเวกัสหันมาหาผมใหม่ แล้วตั้งคำถามออกมาเร็วๆ
"พอดีกัสยังไม่ได้กินข้าวเช้า ขอกินแซนวิชในรถได้ไหมคะ"
"เหม็น!" ผมตอบสั้นๆ เพราะที่ผ่านมา ผมไม่เคยนำอะไรขึ้นมากินบนรถ นอกจากน้ำเปล่าและกาแฟ
"แต่เป็นแค่แซนวิชปูอัดธรรมดานะคะ ไม่ได้ใส่แฮม รับรองว่าไม่มีกลิ่นกวนใจแน่นอนค่ะ"
"ทำไมถึงต่อรองเก่งเหมือนมิลินเลย ถ้าจะกินข้าวเช้า เธอควรตื่นให้เร็ว แล้วจัดการตัวเองให้เร็วกว่านี้ เธอจะได้มีเวลากินข้าวไง" จริงๆคนอย่างผมค่อนข้างที่จะมีระเบียบอยู่บ้าง เพราะผมเองก็มีลูกที่ต้องสอน เวกัสทำหน้างอเมื่อโดนดุออกไป จากนั้นก็ไม่กล้าต่อความอะไรกับผมมากมาย
"เข้าใจแล้วค่ะ"
ผมปรายตามองยัยน
