BAHAY YUGYUGAN (SSPG)

CHAPTER: 6

Pagpasok ko sa opisina, my head feels like it's going to explode from all the botched results of our operations. My men failed to apprehend one of the drug lords we've been tracking for a long time, a man also involved in human trafficking.

Ni hindi makatingin ng diretso sa mga mata ko ni isa sa kanila. Dahil bukod sa isa akong Congressman, kilala din akong negosyante sa bansa. Kaya't halos lahat ng tao, nangingilag sa akin.

I'm a major shareholder in several companies and the sole proprietor of La Costa Luxury, a textile firm supplying high-end furniture to five-star hotels and luxury residences.

“I'm sorry, Boss,” hingi ng pasensya ng mga tauhan ko.

“Ilan kayo? Ilang grupo kayo?! Isang tambak kayo na binayaran ko, pero mga palpak pa rin! Mga Bobo!” My anger erupted in a shout. Millions have been spent, and years of our team's work have been undone by their escape. Balakid talaga ang mga tulak na ‘yon. Oras na makakuha ako ng pagkakataon, papatayin ko ang mga salot na ‘yon sa aming siyudad.

And yes! Totoo ang sinasabi nila na wala akong puso. Dahil may sarili akong grupo na gumagapas sa mga pasaway na damo at paulit-ulit na tumutubo. Para mamerwisyo sa mga mamamayan na nasasakupan ko.

“Labas!” malakas na sigaw ko! Nagmamadali na naglabasan sa aking opisina ang aking mga tauhan.

Rage shook me to my core. Those criminals have slipped countless cargo ships laden with illegal weapons past our defenses, some disguised as children's toys concealing drugs. With young women vanishing in the nearby city, if they dare try anything similar in Sta. Monica, they'll face the consequences. Nagkikiskisan ang mga ngipin ko sa galit.

Hinarap ko na lang ang aking trabaho. Para kahit papano, ma divert ang galit ko. Binasa ko ang mga papeles na kailangan ko lagdaan. Kinausap ko na rin ang wedding coordinator na nag-aayos ng kasal namin ni Rose. Dahil hindi na ako makapaghintay na matikman ang bulaklak na matagal ko na iniingatan at inaasam.

Matapos ang maghapon na na trabaho. Kailangan ko makita si Rose. Tanging ang dalaga lang ang nakakaalis ng pagod ko at pampakalma sa aking galit. Makita ko lang ito, pakiramdam ko ay ayos na ako agad.

Nasa loob ako ngayon ng sasakyan. Hinihintay ko ang oras ng paglabas ni Rose. My fingers drummed a restless beat on the steering wheel as I waited, watching the university's bright façade—a sharp contrast to the overflowing greenery beyond its iron fence.

Ang state university na ito… iba ito sa mga paaralan na pinasukan ko. Nakaka-relaxed ang hangin dito, mabango ang amoy ng mamasa-masang lupa at namumukadkad na sampaguita. May mga hanay ng matatandang puno na ang mga sanga ay puno ng mga dahon, na nagbibigay lilim ang mahabang anino sa malawak na campus.

Payapa sa paaralan na ‘to. Isang matinding kaibahan sa mabilis na takbo ng buhay sa lungsod sa labas ng mga gate. Sa mga pribadong paaralan, na pinanggalingan ko, parang lahat pera-pera. Dito sa State University, ang pagiging di-kilala ay parang balabal, isang malugod na pag-alis sa’yo ng atensyon. Na noon pa man, ayaw ko na.

Binaba ko ang bintana ng makita ko si Rose na papalabas na ng gate. Mukhang hindi ako napansin ng dalaga. Hindi ko rin naman sinabi na susunduin ko ito, kaya't wala akong pagpipilian kundi lumabas ng aking sasakyan.

“Gideon,” mahina na tawag nito sa pangalan ko. “Congressman, bakit ikaw pa ang sumundo sa akin?” biglang pihit na tanong nito sa akin, dahil pinagtitinginan na kami ng mga estudyante.

Pagpasok na pagpasok namin sa loob, nakangiti si Rose ng nakakaloko. Hindi ko muna ito pinag-ukulan ng pansin. Ang isip ko ay makalabas na agad ng paaralan. Napaprino ako ng wala sa oras, dahil dumukwang ito at hinalikan ako sa pisngi.

“Rose,” saway na tawag ko sa pangalan nito.

Hinaplos nito ang hita ko habang nakangiti. “Baby, nagugutom ako,” sabi pa ng pasaway na dalaga. Parang aatakihin na naman ako sa puso. Dahil ang pagtawag nito sa akin ng baby, pakiwari ko’y nagwawala maging ang laman loob ko. Talo ko pa ang hindi natunawan ng pagkain.

_____

Napapangiti ako ng lihim habang kinukulit ko ang gurang. Pulang-pula na nag mukha nito sa paulit-ulit na pagtawag ko ng baby. Sino ang mag-aakala na ang tigasin na congressman na ‘to, kinikilig na tawaging baby.

Nag research ako kanina tungkol sa lalaking ‘to. Wala pa pala ito ipinakilala na kasintahan sa madla. Hindi ko alam kung ano ang nararamdaman ko. Dahil sa ibang tao, pormal ang lalaki. Pero pagdating sa akin, mahinahon at maloko ito.

“Anong gusto mo kainin?” tanong ni Gideon sa akin. Ngumiti lang ako ng nakakaloko. Pumihit ako ng pagkakaupo paharap sa lalaki at tinitigan ito saukha. “Nakaka-ilang ang ginagawa mo, Rose,” saway nito sa akin na hindi man lang ako tinapunan ng tingin. Sa kalsada nakatutok ang atensyon nito.

“Ikaw,” sa sinabi ko. Napaprino ito kaagad at halos tumalsik ako sa unahan.

“Baliw ka ba? Nakita mo na nagmamaneho ako, kung ano-ano ang sinasabi mo!” sigaw nito sa akin habang namumula ang mukha.

“Ayaw ko mamatay na virgin. Kung mamamatay ako, habang kinakain mo, ayos lang,” nakakaloko na biro ko dito.

Akala ko, mananahimik lang ito. Pero nagulat ako ng bumaba ang lalaking congressman mula sa drivers seat at binuksan ang kanilang pinto ng sasakyan, kung saan ako nakaupo.

“Hmmmmmmmmm…” impit na ungol ko, matapos ako nito halikan, habang ang kaliwang kamay, nilalamas na kaagad ang kanan ko na dibdib.

Kapwa kami hinihingal matapos nito bitawan ang aking labi. Namumula ang mukha at nag-aapoy ang mga mata nito na yumuko, sabay bukas ng ilang butones ng suot ko na blouse, hinawi ang suot ko na bra at dinukot ang aking isang dibdib at napanganga ako, sabay patingala ng sipsipin nito ang naninigas ko na ut*ng.

“Sana nagsabi ka na gusto mo pala ng ganito. I told you, just beg and I'll grant your wish.” nakangisi na sabi ni Gideon. Sabay ayos ng suot ko na uniform at panloob. Umikot ito sa kanyang pwesto at tahimik kami na nag byahe papunta sa restaurant. Para akong napahiya bigla, ang pagbibiro ko sa matanda, ang bilis ako nabawian.