Episode-09 ความสุขที่ไม่เคยมองเห็น
1428 Words
“จะไปทำงานแล้วเหรอคะ” สองเท้าชะงักไปเมื่อได้ยินแบบนั้น
“อืม เธอจะพาเด็ก ๆ ไปไหนก็ระวังตัวด้วย” เขาย้ำเรื่องนี้หลายครั้ง ไม่แน่ใจว่าคนตรงหน้าจะเข้าใจไหม “นี่ค่าขนม” เงินสดจำนวนหลายพันบาทถูกยื่นให้คนตรงหน้า แต่เธอเลือกที่จะปฏิเสธ
“ไม่เอาหรอกหนูมี ค่าเข้าสวนสนุกแค่ไม่กี่บาทเองค่ะ”
“...”
“ไม่ต้องมาเงียบใส่เอาเงินของคุณเก็บไป” บอกปฏิเสธพร้อมกับเก็บเงินใส่กระเป๋าของเขาตามเดิม “คุณแพ้อะไรไหม เช่นอาหารทะเล ถั่ว แป้ง อะไรทำนองนี้”
“ถามทำไม”
“เผื่อลูกแพ้เหมือนคุณไง หนูจะได้ระวังถูกเรื่องอาหารการกิน”
“ฉันไม่... แต่แม่เขาแพ้อาหารทะเล”
“น้องอาจจะแพ้หรือไม่แพ้ก็ได้ ยังไงหนูจะระวังนะคะ” เอ่ยบอกอย่างเข้าใจก่อนจะหันไปทางเด็กชายที่นั่งเล่นอยู่ใกล้ ๆ “ป๊าจะออกไปทำงานแล้ว สวัสดีครับก่อนค่ะ”
“ครับ!” เสียงเล็กขานรับทันที ธัญกรถึงกับยิ้มออกมาเมื่อเห็นความน่ารักของลูกชายตัวเอง
“น้องต้องไหว้ด้วยค่ะ ทำแบบนี้” มือเรียวจับแขนเล็กสอนให้ยกมือไหว้ “สวัสดีครับ”
“ดีคาบ...”
“ครับ อยู่กับพี่น้ำแข็งนะเดี๋ยวป๊ามา” ธัญกรตอบกลับพร้อมกับหอมแก้มฟอดใหญ่
“ไม่เอา”
“ไม่เอาอะไร”
“ไม่เอาอะไรครับ คุณต้องพูดกับเขาเพราะ ๆ” น้ำแข็งแทรกขึ้น ได้ยินแบบนั้นเขาจึงพูดกับลูกใหม่
“ไม่เอาอะไรครับ เดี๋ยวป๊ามาตอนเย็นไง”
“เที่ยว”
“หนูจะไปเที่ยวเหรอครับ”
“ใช่”
“กลับบ้านเร็ว ๆ นะ” ประโยคนี้เหมือนจะบอกใครอีกคนมากกว่า
ออกจากบ้านด้วยความรู้สึกมากมายแต่จำใจต้องให้ความสำคัญกับเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้นภายในไม่กี่วันนี้ก่อน
“ไหนว่าไม่เข้าคลับไงครับ” ลุกซ์เอ่ย
“เปลี่ยนใจแล้ว”
“ทำไมผมรู้สึกว่าวันนี้นายอารมณ์ดีเป็นพิเศษ”
“แล้วปกติฉันเป็นยังไง”
“เงียบครับ แล้วก็ชอบทำหน้านิ่ง ๆ”
เขาไม่เคยสังเกตตัวเองด้วยซ้ำ ถ้าไม่ถูกน้ำแข็งหลอกด่าเขาก็จะไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองเป็นแบบไหน
You are mine มาเฟียคลับ
“เรื่องนั้นไปถึงไหนแล้ว”
“คนของเรารายงานมาว่าทางนั้นเปลี่ยนผู้ถือหุ้นเป็นว่าเล่นเลยครับ เหมือนเวียนไปเรื่อย ๆ”
“อืม มันคงระวังตัวอยู่ตลอด”
“ช่วงหลังมานี้อีริคไม่ได้ควงใครเป็นพิเศษ ตรงนี้ผมว่ามันแปลก”
“แปลกตรงไหน มันไม่ควงใครก็แสดงว่ามันมีตัวจริงแล้วไง ไปสืบมาให้ได้ว่าคนคนนั้นเป็นใคร”
“ครับนาย”
“คิดจะทำอะไร” ธีรฉัตรถามขึ้นมาบ้างหลังจากที่ฟังอยู่นาน “คิดหน้าคิดหลังให้ดีนะ ตอนนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว”
“ไม่มีทางพลาดเป็นครั้งที่สองแน่นอน”
“ใช่สิ เพราะถ้าพลาดครั้งนี้คือมึงตาย”
“กูไม่ตายหรอก มันนั่นแหละที่จะตาย”
“มีอะไรให้ช่วยบอกได้นะ กูพร้อมเสมอ”
“มึงได้ช่วยกูแน่แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้”
ธุรกิจของเขามีมากมาย ถูกกฎหมายบ้างผิดกฎหมายบ้างปะปนกันไป เรื่องความขัดแย้งมีมาเรื่อย ๆ เขาไม่ยุ่งกับใครแต่คนอื่นต่างหากที่มายุ่งกับเขาเอง
“ฉันไม่ยอมเสียเธอไปฟรี ๆ แน่... ธาวินต้องมีทุกอย่างที่เขาควรมี”
แม่ของธาวินคือผู้หญิงคนเดียวที่เขารักสุดหัวใจ ส่วนหนึ่งเป็นเพราะความผิดพลาดของตัวเขาที่ประมาทศัตรูมากเกินไป จนถึงวันนี้เขายังคงโทษตัวเองอยู่เสมอ
ทางเดียวที่จะทำให้รู้สึกผิดน้อยที่สุดคือเลี้ยงดูธาวินให้ดี ให้เขาเติบโตอย่างมีความสุขตามคำที่แม่เขาขอไว้
ติ๊ง!
[รูปภาพ]
[วิดิโอ]
[หนูบอกแล้วว่าให้มาด้วย]
ภาพที่ส่งมาคือลูกชายของเขากำลังยิ้มหัวเราะอย่างร่าเริง และมันทำให้เขายิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว
“ไปยังไง มีคนไปด้วยหรือเปล่า”
[มากับพี่ลีโอค่ะ แต่หนูไล่ให้เขาไปรอที่อื่นแล้ว หนูไม่ชอบให้ใครมานั่งเฝ้า รู้สึกกดดัน]
“พี่ลีโอ?”
[เขาบอกว่าเขาชื่อลีโอ หรือยังไง ไม่ใช่คนของคุณเหรอคะ]
“ใช่ แค่แปลกใจที่เธอเรียกพี่”
ระหว่างวันแจ้งเตือนข้อความเข้าอยู่ตลอด รูปภาพบ้าง คลิปวิดิโอบ้าง รอยยิ้ม เสียงหัวเราะของลูกช่างเหมือนแม่ของเขาเหลือเกิน
“มุมนี้คล้ายคุณธิดาอย่างกับฝาแฝด” ลุกซ์พูดขึ้น
“ดีแล้วที่เหมือนแม่”
“จะว่าไปแล้วพวกเราไม่ค่อยเห็นน้องวินหัวเราะเลยนะครับ”
“อืม ... ตอนแรกฉันคิดว่ามันเป็นเรื่องปกติซะอีก แต่เห็นแบบนี้แล้วฉันคงต้องเปลี่ยนความคิดใหม่”
“นายต้องขึ้นเงินเดือนให้คุณน้ำแข็งแล้วนะครับ”
“เพิ่งทำงานก็จะให้ขึ้นเงินเดือนแล้วเหรอ นายนี่มันยังไง”
“ไม่รู้สิ ผมรู้สึกว่าผลลัพธ์มันต้องออกมาดี”
“...” เขาเงียบพลางใช้ความคิดไปด้วย “เราไปสวนสนุกกันไหม”
“ครับ ผมกำลังอยากเล่นบ้านลมอยู่พอดี”
“เฮ้อ...”
ละทิ้งทุกอย่างแล้วหันมาสนใจลูกชายสุดที่รักของเขาแทน
มาถึงห้างสรรพสินค้าก็เห็นลีโออยู่ที่ลานจอดรถไม่ได้อยู่บริเวณสวนสนุกอย่างที่เขาคิด
“ไอ้ลี!” ลุกซ์ขึ้นเสียงใส่อย่างไม่พอใจเขารู้สึกว่าน้องชายตัวเองกำลังบกพร่องในหน้าที่
“ใจเย็นไอ้พี่ชาย”
“มึงติดเล่นอีกแล้วนะ”
“ผมเปล่าสักหน่อย พี่ลองเข้าไปสิเดี๋ยวพวกพี่ก็รู้เอง” ลีโอตอบด้วยท่าทีสบาย ๆ “อย่าซีเรียส ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงเลยครับ”
ใช้เวลาไม่นานเขาก็หยุดยืนอยู่บริเวณสวนสนุกแล้ว ดวงตาคู่คมมองหาคนตัวเล็กแม้ว่าเธอจะหันหลังให้แต่เขาก็จำได้
“เข้าไปในนั้นไหมครับ”
“นายจะเล่นบ้านลมหรือไง”
“ก็น่าสนุกดีนะ”
“เชิญตามสบาย” เขาว่ายิ้ม ๆ แล้วนั่งรอในร้านเบเกอรี่ที่อยู่แถวนั้น
นานนับชั่วโมงที่เขาเฝ้ามองเด็ก ๆ สีหน้าของธาวินดูมีความสุขมาก อีกทั้งยังพูดคุยไม่หยุดปากด้วย นี่คงเป็นความสุขที่เขาไม่เคยมองเห็นสินะ
“ว่าแต่ผม เห็นไหมพวกพี่ก็ไม่กล้าเข้าไป” ลีโอเอ่ย
“ทำไมจะไม่กล้ากูเข้าไปมาแล้ว” ลุกซ์เถียงกลับไปบ้าง
“มองรอบ ๆ ครับไอ้พี่ชาย ในนั้นมีแต่เด็กกับแม่เด็กเท่านั้นแหละ ขืนเข้าไปด้วยก็กลายเป็นผัวมาเฝ้าลูกเมียพอดี ไม่เอาด้วยหรอกผมยังโสด”
“เออว่ะ จริงด้วย”
“ปะป๊า” มัวแต่สนใจลีโอจนไม่ทันสังเกตว่าน้ำแข็งเดินมาทางนี้แล้ว
“เหงื่อท่วมเชียว” เขาว่าพร้อมกับใช้ฝ่ามือซับเหงื่อตามใบหน้าให้ลูก
“เอาน้ำ”
“นี่ค่ะ” น้ำแข็งเอ่ยพร้อมกับยื่นน้ำเปล่าให้แต่เด็กชายกลับปฏิเสธ
“เอานู้น” มือเล็กชี้ไปที่แก้วกาแฟของผู้เป็นพ่อ
“น้องกินไม่ได้ค่ะนั่นกาแฟมันขมมาก แต่น้องกินอันนี้ได้นะ” เธอว่าพร้อมกับสั่งช็อกโกแลตเย็นแก้วใหม่ให้ทั้งธาวินและน้ำขิง รอแค่ไม่นานก็ได้แล้ว “กินทีละน้อย ๆ นะคะ” เด็กชายพยักหน้ารับอย่างเข้าใจก่อนจะลิ้มลองรสชาติด้วยความอยากรู้
แคก แคก
“ชื่นใจ”
“น้องชื่นใจ... แหมคำพูดเยอะซะด้วย”
ทุกอย่างอยู่ในสายตาของธัญกรทั้งหมด เขาค่อนข้างมั่นใจว่าผู้หญิงตรงหน้าสามารถเป็นพี่เลี้ยงที่ดีให้กับธาวินได้ เธอใส่ใจทุกรายละเอียดไม่เว้นแม้แต่เรื่องเล็กน้อย และเป็นอีกคนที่กล้าตำหนิเขา กล้าด่า กล้าเตือนสติ
“หมดเวลาแล้วเรากลับบ้านกันดีกว่าเนอะ”
“ไม่เอา”
“แล้วน้องจะเอาอะไรคะ” เธอเริ่มต่อรองเมื่อเห็นว่าธาวินแสดงอาการไม่พอใจออกมา “ตรงนั้นมีขนมเยอะเลยเราไปซื้อขนมกันดีกว่าไหม”
“ไป” สีหน้าเปลี่ยนอย่างเห็นได้ชัด
“ถ้าอยู่บ้านนี่ร้องบ้านแตกไปแล้วนะครับเวลาถูกขัดใจ” ลุกซ์เอ่ย
“เราต้องอธิบายให้เขาเข้าใจค่ะ แต่อย่างว่าแหละปะป๊าของเขาตามใจไว้เยอะแถมยังไม่ค่อยใส่ใจอีก”
“อ้าว... ทำไมวนมาที่ฉันอีกแล้วล่ะ”
“เดี๋ยวคุณก็รู้ทำไม”
- Writer
