“มีธุระอะไรกับคนของผมเหรอครับ” ธัญกรเอ่ยด้วยน้ำเสียงปกติแต่คนฟังอย่างอีริคกลับรู้สึกว่ากำลังถูกยั่วโมโหอยู่
“คิดจะทำอะไร”
“เปล่าคิดนี่ เปิดตัวหุ้นบริษัทคนใหม่ทั้งทีผมก็อยากให้คนสำคัญของผมอยู่ด้วยแค่นั้นเอง”
“...”
ความเงียบเข้าปกคลุมหลายนาที เห็นแบบนั้นคนตัวเล็กจึงเบี่ยงเบนความสนใจเพราะกลัวสามีจำเป็นของเธอจะระเบิดอารมณ์ออกมาเสียก่อน
“ชุดสวยดั่งเจ้าหญิงแต่ไม่มีเครื่องประดับให้หนูใส่บ้างเลยเหรอคะ” น้ำเสียงทะเล้นดังขึ้นพร้อมกับฉีกยิ้มให้คนข้าง ๆ
“มีสิ กลัวไอ้ลุกซ์ทำหายเลยเก็บไว้เองดีกว่า” จบประโยคเขาก็หยิบกล่องกำมะหยี่สีแดงออกมาจากกระเป๋า “รักษาเท่าชีวิตนะ”
แหวนเพชรแวววับสวมเข้ากับนิ้วนางข้างซ้ายด้วยความบรรจง มันเหมาะสมและพอดีกับนิ้วมือของเธอมาก
“สวยเนอะ” คนตัวเล็กพึมพำออกมา สายตายังคงจ้องมองไปที่มือของตัวเอง ไม่เคยคิดไม่เคยฝันมาก่อนว่าจะได้สวมเพชรเม็ดงามกับเขา
ท่าทีไร้เดียงสาของ
