“แม่” น้ำขิงเรียกฉันแล้วเงียบไปเหมือนอยากจะพูดอะไรสักอย่าง
“ว่ายังไงคะ”
“ถ้าหนูถามอะไรแม่จะโกรธไหม”
“ถามมาสิถ้าตอบได้แม่จะตอบ” แม้ว่าฉันจะตอบออกไปแบบนั้นแต่ลูกก็ยังคงเงียบอยู่ อีกทั้งยังแสดงสีหน้าวิตกกังวลออกมาให้เห็นอย่างชัดเจน “มีเรื่องอะไรอยากคุยกับแม่ไหม”
ความเงียบเข้าปกคลุมก่อนที่น้ำขิงจะยื่นรูปถ่ายใบหนึ่งให้กับฉันและตั้งคำถามตรง ๆ ออกมา
“เขาเป็นแม่หนูเหรอ”
“...” กลายเป็นฉันเองที่เงียบไป ฉันไม่เคยปิดบังแต่ขณะเดียวกันก็ไม่เคยบอกอะไรเช่นกัน ถ้าน้ำขิงอยากรู้ก็ควรจะรู้ทุกอย่างจากฉันไม่ใช่คนอื่น “ใช่”
“แม่ไม่ใช่แม่หนูจริง ๆ ด้วย” น้ำเสียงแผ่วเบาเอ่ยพร้อมกับหยาดน้ำตาที่กำลังจะรินไหลออกมาตอนนี้ เห็นแบบนั้นใจฉันมันแปล๊บขึ้นมาทันที ความรู้สึกนี้เหมือนกันกับวันที่น้องสาวฉันจากไปไม่มีผิด
ฉันเข้าไปสวมกอดลูกและพยายามเรียบเรียงคำพูดออกมาเพื่อให้เขาเข้าใจมากที่สุด
“อยากรู้ไหมว่าคนในรูปเป
