“มีอีกหรือ เรื่องที่เราไม่รู้”
เวเดโน่ปรายตามองเพื่อนอุดมการณ์เดียวกันสีหน้าฉงน ต่างกันกับเรกาโดที่เอาแต่นั่งนิ่ง มือคู่ผสานกันไว้ใต้คาง หลังถอยทัพมานั่งอยู่ในที่ประชุม ไม่นานก็ได้ยินเสียงถอนหายใจพรืด
“ถ้าเป็นปัจจุบัน หรือหลังโคโรธีปกครอง คงไม่มีหรอก”
กว่าจะตอบต้องใช้เวลาราวกับคิดให้เยอะ
“เรื่องที่ผ่านมาแล้ว อย่าไปนึกถึงมันเลยนะ เราต่างรู้ดีอะไรก็ตามที่ควบคุมไม่ได้ มันจะเสียเวลาเสมอ”
ก่อนเสียงหวานของเพศหญิงจะโพล่งขึ้นบ้าง และแน่นอนเรียกความคิดของทุกคนให้คิดตาม
เพียรายิ้มมุมปาก พยายามสื่อถึงกำลังใจที่ตนอยากจะมอบให้ เนื่องจากค่อนข้างรู้ดี สภาวะของเรกาโดตอนนี้คงกำลังรู้สึกบางอย่าง ที่ทำให้สะเทือนใจ ยิ่งขุดคุ้ยก็ยิ่งจุก ไม่เช่นนั้นคงไม่นั่งเงียบ เก็บอาการผ่านความสุขุมแบบนั้น
“อีกอย่างเด็กคนนั้น หล่อนก็พยายามสุดๆแล้วที่จะปกป้องตัวเอง คนของเราต่างหากไปบีบหล่อน”
จบประโยคสาวเจ้าเหลือบตาไ
