ถัดออกมาจากตัวเมืองหลายร้อยไมล์ สถานที่หนึ่งเคยล้นไปด้วยผู้คนพลุกพล่าน รอบด้านเปี่ยมล้นไปด้วยความสามัคคี ยากมากนักที่จะพบเจอคนไร้น้ำใจ เนื่องจากถูกปกครองด้วยความเลื่อมใสของผู้นำที่ใครๆต่างนับถือมาโดยตลอด
ท่ามกลางการถูกลืมของเหล่ามนุษยชน เพราะเป็นถิ่นฐานค่อนข้างห่างไกลตัวเมือง เป็นพื้นที่ชนบททุรกันดาร กลายเป็นความเหลื่อมล้ำของโลก แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาของพวกเขา ความแข็งแกร่งผลของการถูกสั่งสอนให้เอาตัวรอดตั้งแต่เด็ก บวกกับมีผู้นำที่ดี ทำให้ประชากรในแถบหุบเขานี้อยู่ด้วยกันอย่างราบรื่นไปตลอดรอดฝั่ง จนลืมไปว่า กฎเหล็กของจักรวาลมักมีการเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลาเสมอๆ
อีวาน มาเฟียรุ่นใหญ่วัยสี่สิบ ยืนมองซากปรักหักพังของตึก ที่เคยเจริญรุ่งเรืองเมื่อสามสิบปีก่อน ยุคที่เขายังเป็นเด็กและเดินตามหลังผู้เป็นพ่อต้อยๆ ใครสั่งอะไรก็ทำราวกับทาสคนหนึ่ง ไม่ใช่ลูกของหัวหน้าชนเผ่าคล้ายตำแหน่งองครักษ์ ก่อนจะแค้นหัว
