หลายชั่วโมงต่อมา ช่วงเวลาใกล้รุ่งสาง ร่างบางบอบช้ำจากการใช้แรงเกินตัว ถูกฟื้นฟูด้วยการหลับใหลอย่างเต็มที่ ค่อยๆขยับเปลือกตา ทว่าด้วยความหนักอึ้งของมันทำให้การลืมตาขึ้นมาเป็นการกระทำที่ล่าช้าและยากลำบาก ไหนกว่าจะมองเห็นอย่างชัดเจนอีก จะต้องผ่านความพร่ามัวและปรับแสงนานระดับหนึ่ง จึงจะมองเห็นปกติได้ก่อนจะเบ้ปากนิ่วหน้าก็ตอนเผลอขยับตัวเตรียมลุกขึ้นแล้วเกิดกระทบกับรอยช้ำ แผลที่ทำให้เจ็บ กับวินาทีแรก เธอตกใจกับสถานที่
“โรงพยาบาลเหรอ?”
เป็นจังหวะเดียวกันที่พยาบาลผลักประตูเข้ามาพอดี พลางส่งสัญญาณให้เพื่อนร่วมแผนกติดต่อหาสงคราม ชายผู้นั้นซึ่งฝากเรื่องเอาไว้ ขณะเห็นเธอฟื้น พอสาวเจ้าเห็นหล่อน ร่างบางในชุดยูนิฟอร์มมองปราดเดียวก็รู้ว่าใคร ดวงตาคู่สวยก็กลอกไปมาเลยทันที
“ดวงแข็งจริงๆนะชง ยังไม่ตายอีก”
เอ่ยเสียงพึมพำแผ่วเบากับตัวเอง ไม่รู้จะขำหรือสมเพชให้กับชะตาชีวิตตัวเองดี ที่มันยุ่งเหยิงซะจนไม่อย
