ชงโคชะงักกลางคัน ความตกใจทำให้เธอลืมไปว่าตัวเองกำลังถูกสวมกอดด้วยท่อนแขนแกร่งใหญ่ ฟันเรียงสวยขบกันดังกรอด บาดแผลตรงริมฝีปากไม่ได้เป็นอุปสรรคแต่อย่างใด ประโยคนั้นต่างหากที่มีอิทธิพล
“ปล่อยฉัน!”
หญิงสาวสบถ พลางสะบัดตัวหวังหลุดจากพันธนาการ แต่ทว่าเรี่ยวแรงเขาเยอะกว่า
“ถ้าเธอสงบสติอารมณ์ลงสักหน่อย บางทีมันอาจจะดีขึ้น”
บันดาลโทสะก็ยิ่งเพิ่ม ยิ่งเขาพูดก็เหมือนยิ่งดันทุรัง ชงโคกัดฟันกรอด เหตุการณ์เมื่อคืนบวกกับพฤติกรรมของเขาตอนนี้ทำให้เธอขยะแขยง
“ปล่อยฉันเดียวนี้”
“ปล่อยแล้วจะคุยกันดีๆไหม”
“ไม่!”
จุดอ่อนของเธอคือความร้อนรนประหนึ่งไฟบรรลัยกัลป์ เมื่อใดที่ตบะแตก สติขาดสะบั้นนั้น ถึงวิ่งชนจนตัวเจ็บเธอก็แทบไม่รู้สึก ยามนี้ก็เช่นกันต่อให้เขาเพิ่มแรงตรงท่อนแขนมากแค่ไหน รัดกอดจนตัวแหลกเธอก็ยังคงดิ้นรนจนถึงหยดสุดท้าย
“ถ้างั้นก็ไม่ปล่อย ขาดอากาศตายไม่รู้ด้วยนะ”
“คุณมีสิทธิ์อะไรมาทำกันแบบนี้เ
