ช่วงสายของอีกวัน ร่างบางในสภาพเดิมตั้งแต่เมื่อคืนสะลึมสะลือตื่น เธอยันตัวลุกขึ้นนั่งตัวแข็งทื่อ ราวกับต้องการประมวลภาพและผลเข้าสู่โหมดปกติ ก่อนจะยกมือลูบหน้าภายหลังขณะปะติดปะต่อเรื่องราวก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทรา
“ฟู่ว~”
เมื่อจำได้ทั้งหมดพร้อมความรู้สึกประหนึ่งหัวใจแทบแตกสลาย จึงเอี่ยวตัวไปหยิบน้ำในเหยือก ซึ่งนำมาวางไว้บนโต๊ะเพราะไม่อยากลุกเดินไปถึงครัวรินดื่มทันที ความเครียดทำให้เธอคอแห้ง ก่อนจะวางกลับลงที่เดิม เป็นจังหวะเดียวกับโทรศัพท์สั่นเครือ ชงโคปลายตามองถอนลมหายใจออกมาดังพรืด และกดรับมาแนบหู
“ว่าไง..”
(แม่ให้โทรมาถามว่าพี่จะกลับมาไหม อาทิตย์หน้าครบรอบวันตายของพ่อ)
ประโยคคำถามทำเธอเงียบไปอึดใจหนึ่ง วินาทีเพิ่งตื่นสมองจะเบลอไม่โลดแล่นคงเป็นเรื่องปกติ
“ขอพี่คุยกับแม่หน่อย”
(ได้จ้ะ แม่~ พี่ชงจะคุยด้วย)
เสียงซอดแซด เนื่องจากปลายสายพาโทรศัพท์วิ่งนั่นให้เธอต้องก้มหน้า หลับตาเสมือนเ
