มือหนากระชากเส้นผม ไม่น่าตกใจเท่ากับความนิ่งสุขุมของเขา ขณะที่มาเฟียร้ายกำลังอยู่ในอารมณ์ฉุนเฉียว ดวงตาที่จ้องเขม็งมองเจซียังเต็มเปี่ยมไปด้วยความว่างเปล่า ที่น่าตกใจไปมากกว่านั้นท่าทางของเขาถัดไปทางค่อนข้างคาดเดายาก เขาโกรธหล่อนเรื่องอะไร ตรงนี้หล่อนไม่เข้าใจ โกรธที่คนมีอะไรด้วยไม่ใช่หล่อน หรือโกรธที่หล่อนวางแผนสลับตัวเองกับชงโค
“บอกมา เมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้น”
เลียมกัดฟันถาม ตายังคงนิ่งไม่เคลื่อนไหวแม้แต่นิด ต่างกับเจซีที่ตอนนี้สั่นระริกไปแล้ว
“ฉะ ฉัน..”
“เธอไม่มีเวลาคิด หรือสรรหาคำโกหกหรอกนะ เพราะถ้าไม่พูดความจริง โอกาสก็จะไม่มีอีกเลย”
ก่อนจะขึงขึ้นก็ตอนใช้ประโยคนี้ข่มขู่ นัยย์ตาแสดงความเอาจริงเอาจังไม่คิดล้อเล่น สาวเจ้าเห็นเช่นนั้นถึงกับหน้าชา หัวใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ
“ขอโทษ..”
“ขอโทษ? ขอโทษเรื่องอะไรเรอะ!”
“ขอโทษที่กลัวคุณ จนต้องส่งอีกคนมา ฉันผิดเอง”
“ว่าไงนะ?” ดวงตาคมกริบคู
