เมื่อหมดหน้าที่ของตัวเอง และยื่นสิ่งนั้นให้นักร้องคนอื่นต่อ เธอก็ลงจากเวที มานั่งพักเหนื่อยอยู่ในห้องเก็บตัว ทว่านั่งได้ไม่นานก็มีใครบางคนเดินเข้ามาเรียก เป็นพนักงานหญิงอีกคนที่เธอรู้จัก
“พี่ชงคะ พี่จินอยากเจอค่ะ สั่งให้หนูมาเรียกพี่”
เธอพยักหน้า ทั้งที่งุนงง
“โทรศัพท์มีทำไมไม่โทร”
พึมพำกับตัวเองด้วยใบหน้าที่มุ่ย พลางหยิบขึ้นมาพลิกดู แต่พอเห็นหน้าจอฟ้องว่าหลายสายที่ไม่ได้รับ ก็กลอกตามองบนทันที และไม่ขัดที่จะทำตาม
“เดี๋ยวพี่ไปเองนะ”
“ค่ะพี่”
เก็บของเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดลำลองธรรมดาเสร็จ ร่างบางเดินเลาะผู้คนมายังโซนที่พนักงานบอก เมื่อถึงก็ดันประตูเข้าไป
“โค~ ช่วยฉันด้วย”
นาทีแรกที่เธอเห็นคือเสียงครวญครางของเพื่อน สาวเจ้าขมวดคิ้ว ไม่ทันเห็นใครอีกคน ซึ่งยืนตระหง่านอยู่ตรงมุมห้อง เขายืนหันหลัง ในปากคาบบุหรี่ ก่อนพ่นควันโขมง
“อะไร? เป็นอะไร”
หญิงสาวถลาเข้าไปหา จังหวะที่ถึงตัวจินนี่
