ชงโคถ่างตาค้าง แหงนหน้ามองเขาคนพูดที่มีความสูงต่างกันขณะนั่งลงบนเก้าอี้ระดับเดียวกับเธอ ก่อนถอนหายใจดังพรืด
“สาบานเลยว่าฉันจะไม่ถามอะไรคุณอีก”
ขบกรามกรอด เอ่ยน้ำเสียงเล็ดลอดไรฟัน ทว่าใครจะรู้สิ้นสุดประโยคนั้น จะมีอีกหลายบทสนทนาถูกพ่นออกมาไม่หยุด
“ก็แล้วแต่ เพราะฉันเองขี้เกียจตอบเหมือนกัน”
“คนอย่างคุณมันป่าเถื่อน”
“หืม..ให้พูดอีกที?”
“คุณมันไม่ใช่ลูกผู้ชาย”
“ไม่ใช่ที่ไหน? เคยลองแล้วไม่ใช่หรือ วันนั้นยังร้องไห้ขี้มูกโป่ง พูดทิ้งท้ายว่าอะไรนะ..ฉันไม่ได้ขายตัว”
“นี่!”
“แล้วอีกอย่าง.. ฉันไม่ใช่เด็กที่จะต้องมีพี่เลี้ยง”
“หยุดนะ”
“เธอเป็นคนพูดเอง จำได้ไหม ถ้าบอกจำไม่ได้จะไม่เชื่อ เพราะฉันยังจำได้แม่น"
"บอกให้หยุดไง หยุดพูด!”
“จะพูด!”
“ไอ้บ้า!”
ใช่ พวกเขาเถียงกัน และเป็นการเถียงที่ทำให้ชงโคสติแตกที่สุด เธอไม่เคยเจอผู้ชายคนไหนยียวนกวนประสาทได้เท่านี้มาก่อน ผู้ชายตรงหน้าทำราวกับสนุ
