ดวงตากลมเบิกกว้างขณะคนมาใหม่ถูกกระหน่ำ อัดด้วยมัดแกร่งพละกำลังเท่ากัน หน้าหันทุกครั้งที่ถูกกระแทก เธอไม่ได้ห้ามเพราะยังงุนงง หากแต่ได้ยินเสียงแว่วเล็ดลอดออกมาจากโทรศัพท์เป็นระยะๆ จึงเปลี่ยนท่าทางความตกใจจากการยกเท้ากระโดดขึ้นโซฟา ถลาเข้าหายังโทรศัพท์นั้น โน้มหน้าลงดูจอซึ่งนอนแอ้งแม้ง เมื่อเห็นชื่อปลายสายจึงเงียบเสีย
++Mom++
และถอยกรูดห่างไปไกล ไม่กล้ายุ่งขึ้นมาซะเฉยๆ แถมไม่คิดที่จะห้ามด้วย เธอไม่ทำอะไรเลยจนกระทั่งความรุนแรงยุติลงเองเพราะความเหน็ดเหนื่อยของเลียม
ร่างสูงผละถอยออกมายืนหอบ ปล่อยลูกน้องนอนหงายเลือดกบปาก ก่อนจะหาผ้ามาเช็ดกำปั้น ชำระล้างเลือดนั้นแบบลวกๆ
“ไปฟ้องพ่อ เอาแผลบนหน้าแกไปด้วย”
พลางออกคำสั่งที่ทำสาวเจ้าอ้าปากค้าง ส่วนปลายสายเงียบกริบ และตัดไปในเวลาต่อมา
ชงโคที่ยังอยู่ในสภาพตกใจ ยืนตัวแข็งทื่อไม่ใช่สะทกสะท้าน แต่เพราะเธอทำตัวไม่ถูก ไม่เคยเห็นเหตุการณ์แบบนี้ ไม่เคยรู
