“เลียม!”
เสียงเย็นยะเยือก ไม่ได้เกิดขึ้นจากการตะโกนก็ยิ่งทำคนฟังเสียอาการ เขาเงยหน้าขึ้นมาขมวดคิ้วเข้าหากันเป็นปม ริมฝีปากเม้มเป็นเส้นตรง ลืมเสียสนิทว่าจะพูดอะไรต่อ ดวงตาวงรีคู่คมกริบยามช้อนขึ้นหม่นแสง ขณะก้มหน้าเหมือนดูน่ากลัว แต่กลับเปี่ยมล้นไปด้วยเสน่ห์หาใครเทียบเท่าไม่ได้ แต่กลับเลือกใช้มองมารดาของตนเป็นอีกแบบ เขาไม่เคยโกรธแม่ของเขา และเขาก็ไม่เคยอ่อนโยนหรืออ่อนข้อให้
“เอาเป็นว่าเรื่องนั้น ถ้าผมรู้ตัวจะไม่มีทางทำ”
“ลูกจะมาอ้างว่าเมาไม่ได้นะ”
เสียงถอนหายใจพรืดดังระงมขณะเถียงไม่ออก เขารู้ตัวดี เขาไม่ได้เมามากถึงขนาดควบคุมตัวเองไม่ได้ ที่บอกว่าขาดสติความผิดคงเป็นคู่กรณีมากกว่า สวยเกินไป เพียบพร้อมซะจนหักห้ามใจไม่อยู่ คืนนั้นร่างบางตรงหน้าแทบไม่มีที่ติ แถมยังพยายามยั่วยวนเขาด้วยการนอนนิ่งเฉยด้วยท่านอนแสนจะเซ็กซี่
“คนของผมเล่าให้แม่ฟังประมาณไหนครับ”
“จะประมาณไหนก็ช่าง มันไม่สำคัญเลย
