Adı ilk kez o sesle yankılandı odada. Derin, yorgun ama samimi bir sesle. Nazar durdu. Başını yavaşça çevirdi. Berzan yatağın üzerinde güçsüz ama uyanıktı. Gözleri doğrudan Nazar’a bakıyordu. Sözleri dikkatlice, sanki her harfi tartarak söyledi: “Teşekkür ederim.” Sadece iki kelime. Ama o iki kelime odadaki tüm havayı değiştirdi. Bir borç gibi değil, bir emir gibi hiç değil… Bir insanın diğerine duyduğu içten, saf bir minnettarlıktı bu. Nazar bir an afalladı. Kalbi, sanki sessizce yerinden kıpırdadı. Başını hafifçe eğdi. Küçük bir gülümsemeyle, fısıltı gibi yanıt verdi: “Geçmiş olsun.” Başka bir şey demedi. Demesine de gerek yoktu. O gün o odada, sözler azdı ama kalplerde çok şey söylenmişti. Nazar usulca kapıyı açıp çıktı. Arkasında ise, ilk defa birine güvenmeyi öğrenen bir adamın sessiz
