Berzan adımlarını ağır ama kendinden emin bir şekilde attı.
Yanında kardeşleri, korumaları… arkasında dimdik duran ailesiyle birlikte, gözünü bile kırpmadan kalabalığın içine ilerledi.
Herkes sessizce birbirine bakıyordu. Havada keskin bir gerilim vardı ama Berzan’ın yüzünde en ufak bir tereddüt yoktu. Konvoydan sonra Berzan’ın bu hâli bile başlı başına meydan okumaydı.
O sırada Nazar da yavaş yavaş arabadan indi. İçinde kıyametler kopsa da yüzüne güçlü bir maske takmıştı. Ellerini yumruk yapmış, adımlarını sağlam basmaya çalışıyordu. Gözleri hemen annesini aradı… ve bulduğunda bir an duraksadı.
Ne çok isterdi koşup boynuna sarılmayı, öpmeyi ama annesi tam karşısında bir duvar gibi duruyordu. Nazar önce babasının eline gitti, öpüp geri çekildi; sonra Selim ve en son annesi… her ne kada
