Nazar, kucağında İnci’yle ağır ağır içeri adım attı. Avlu sessizdi. Uyuyan bir evin sabah sessizliği gibi… Herkes hâlâ uykudaydı. Kapıdan içeri girerken durdu. Yorgun ama samimi bir bakışla Berzan’a döndü. “Teşekkür ederim,” dedi. Sesi kısık ama içtendi. “Gerçekten… hem kızım hem benim için.” Berzan başını hafifçe salladı. Gözlerini İnci’den ayırmadan konuştu: “İnci iyi olsun, gerisi hallolur.” Sonra bir an durup gözlerini Nazar’a çevirdi. “Ama şu kimlik işini… bir ara halledelim. Hem lazım olur,” dedi. Söyleyişinde bir tehdit yoktu. Sakince, ama ciddiyetle söyledi. Nazar başını eğdi. Bir şey söylemedi. Sadece İnci’ye sarılıp odasına yöneldi. Sabah tam doğmadan, konağın taş duvarları bir sırrı daha içine aldı. Ve Berzan, arkasından uzun uzun baktı o iki gölgeye: Biri kaçaktan bir anne… Diğ
