10 - จับพิรุธ
966 Words
1 เดือนผ่านไป....
หนึ่งเดือนแล้วสำหรับสิ่งแวดล้อมที่แปลกตา มหาวิทยาลัยที่ไม่คุ้นชิน ในตอนนี้ฉันปรับตัวได้แล้วแหละ และก็ได้รู้จักเพื่อนๆ คณะเดียวกันอีกเยอะเลย
อ้อ! ฉันเรียนบริหารนะ ยัยมายก็เหมือนกัน ที่บ้านนางทำธุระส่งออกไวน์องุ่นให้กับนายทุนในประเทศและต่างประเทศน่ะ ครอบครัวมายกับครอบครัวฉันรู้จักและสนิทกันในระดับหนึ่ง
“ยัยฝุ่น วันนี้พี่รหัสชวนไปดื่มนะ แกจะปฏิเสธ หรือจะไป ?” มายเดินมาถามฉันในห้อง คือฉันกับมายจะมีคีย์การ์ดห้องกันและกันน่ะ
“วันนี้คุณป๋าบอกว่าจะมาหาฉันนะสิ” ฉันตอบอย่างหนักใจ
เมื่อวานคุณป๋าบอกว่าจะมาหาฉันวันนี้ มันทั้งดีใจอย่างบอกไม่ถูก เพราะตั้งแต่มาอยู่ที่กรุงเทพฉันก็ไม่ได้เจอคุณป๋า อีกทั้งยังไม่ค่อยมีเวลาคุย ถึงปกติฉันกับคุณป๋าจะไม่ได้คุยโทรศัพท์กันอยู่แล้วก็ตาม แต่พอมาอยู่คนเดียวมันก็รู้สึกหว้าเหว่แปลกๆ
“แกก็ลองขอคุณป๋าไปสิ เผื่อท่านจะให้ไป” มายเดินมานั้งลงข้างๆ กับฉัน “นะ ฉันอยากให้แกไปเป็นเพื่อน พี่รหัสฉันบังคับว่าต้องไปนี่นา”
พี่รหัสของมายกับพี่รหัสของฉันเป็นแฝดกันน่ะ บังเอิญใช่มั้ยล่ะ แต่หน้าตาเขาก็ไม่ได้เหมือนกันมากหรอก พอจะแยกออกอยู่
ฉันถอนหายใจออกมาอย่างหนักใจอีกครั้งเมื่อเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวขอร้องแบบนี้ ฉันไม่เคยไปเที่ยวแบบนั้น และก็ไม่เคยมีความคิดอยากจะไปเลย แต่มายมันขอแบบนี้ฉันก็คงต้องไปเป็นเพื่อน
ฉันบอกมายไปว่าจะลองขอคุณป๋าดูก่อน ถ้าไม่สำเร็จก็ให้มายมาพูดช่วยอีกแรง แต่มีข้อแม้หนึ่งอย่างคือห้ามบอกคุณป๋าว่ามีผู้ชาย ไม่งั้นฉันคงไม่ได้ไปแน่ ถึงแม้ว่าพี่รหัสของฉันกับมายจะเป็นผู้ชายก็ตาม แต่มายบอกว่ามีผู้หญิงไปด้วย เป็นสายรหัสแบบเรานี่แหละ
หลังจากมายออกไปจากห้องของฉันไม่ถึงสิบนาที จู่ๆ ก็มีเสียงเคาะประตูห้อง แน่นอนว่าไม่ใช่มายเพราะมายเธอมีคีย์การ์ด ต้องเป็นคุณป๋าแน่ ๆ
ฉันร้อนรนทำตัวไม่ถูกรีบลุกขึ้นยืนแล้ววิ่งไปเปิดประตู เป็นอย่างที่ฉันคิด คนที่เคาะห้องคือคุณป๋าจริงๆ ด้วย
“มะ มาถึงเร็วจังคะ ^_^” ฉันฉีกยิ้มกว้างเพื่อไม่ให้ตัวเองดูมีพิรุธอะไร
ตอนนี้กำลังคิดและเรียบเรียงคำพูดเรื่อฝที่จะขอคุณป๋าออกไปข้างนอกในคืนนี้
พอคุณป๋าเข้ามาถึงก็เดินวนไปมารอบๆ ห้องของฉัน แถมยังเข้าไปดูในห้องนอน ในห้องน้ำอีกต่างหาก จนฉันอดที่จะรู้สึกแปลกใจไม่ได้
“คุณป๋าหาอะไรอยู่หรือเปล่าคะ ?”
“อยู่คนเดียว ?”
“ก็ใช่สิคะ มายอยู่ห้องตรงข้ามฝุ่นค่ะ”
คุณป๋าพยักหน้าสามสี่ครั้งแล้วเดินออกจากห้องนอนฉันไปนั่งบนโซฟาตัวใหญ่กลางห้อง
“คืนนี้คุณป๋าจะไปเปิดโรงแรมใกล้ๆ นอน หรือจะกลับเลยคะ ?” ที่ฉันถามไปแบบนี้เพราะคิดว่าคุณป๋าคงไม่มานอนกับฉันหรอก อาจจะแค่แวะมาหาตามประสาพ่อเลี้ยงกับลูกเลี้ยง เดี๋ยวก็คงจะกลับ
“นอนที่นี่” คุณป๋าตอบน้ำเสียงหนักแน่น
“ห๊ะ!! นะ นอนที่นี่งั้นหรอคะ”
“ทำไมต้องทำท่าทางตกใจขนาดนั้น ?” คุณป๋าขมวดคิ้วเป็นปมทันที
“อะ อ้อ เปล่าๆค่ะ ฝุ่นแค่ไม่คิดว่า...คุณป๋าจะนอนที่นี่ด้วย คืออีกห้องฝุ่นยังไม่ได้ทำความสะอาดเลย” ตอนนี้หัวใจของฉันมันกำลังเต้นรัวด้วยความรู้สึกประหม่า
“ห้องเธอก็มี” คุณป๋าพูดแบบนี้แปลว่าจะนอนด้วยกันกับฉันงั้นหรอ
“ค่ะ งั้นเดี๋ยวฝุ่นนอนที่โซฟาเองก็ได้ ^_^”
“ทำไมไม่นอนเตียงเดียวกันกับฉัน ?”
“ไม่ได้นะคะ มันไม่เหมาะสม” ฉันรีบส่ายหน้ารัวๆ คุณป๋าพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ แล้วจ้องฉันตาเขม่ง จากนั้นทุกอย่างก็อยู่ในความเงียบสงัด
“อะ เอ่อ...คือว่าวันนี้พี่รหัสชวนฝุ่นกับมายไปกินเลี้ยงสายรหัส ฝุ่นขอออกไป....”
“ผู้ชายหรือผู้หญิง” ยังพูดไม่ทันจะจบก็โดนคุณป๋าขัดขึ้นมาสะก่อน
“ผะ ผู้หญิงค่ะ มีแต่ผู้หญิงไม่มีผู้ชายเลย” ฉันค่อยๆเม้มปากแน่น กลัวคุณป๋าจะจับได้จังว่าโกหก
“แล้วจะกลับมาห้องกี่โมง”
“ประมาณ 4-5 ทุ่มมั้งคะ”
“แค่กินเลี้ยงสายรหัสทำไมต้องไปนาน ?” คุณป๋าจ้องหน้าฉันเหมือนกำลังจับผิดอยู่ ตายแน่ๆ ยัยฝุ่นเอ้ย
“คะ คือว่า คนมันเยอะน่ะค่ะ คงจะนานหน่อย” เหงื่อเม็ดเล็กๆ เริ่มผุดขึ้นมาบนใบหน้าของฉันแล้วตอนนี้
“อื้ม อยากไปก็ไปสิ” ฉันแทบจะไม่เชื่อหูตัวเอง นี่คุณป๋าไม่ห้ามงั้นหรอ
“ค่ะ งั้นเดี๋ยวฝุ่นไปบอกมายก่อนนะคะ ^_^” ฉันวิ่งดีใจกำลังจะไปเปิดประตู แต่เสียงของคุณป๋าก็เป็นตัวรั้งให้ฉันชะงัก
“แต่ฉันจะไปด้วย !!” คุณป๋าเอ่ยเสียงเข้ม ทำเอาใจฉันมันหล่มวูบลงไปอยู่ที่ตาตุ่มเลยทีเดียว
ถ้าคุณป๋าไปด้วยก็รู้นะสิว่าฉันโกหก ต้องเจอดุแน่ๆ เลย
- Writer
