และเมื่อถึงเวลาทำงานในช่วงบ่าย มาร์คก็ตามไปช่วยวิฑูรย์ยกผลไม้ขึ้นหลังรถ แถมยังออกไปส่งเป็นเพื่อนอีก ตั้งใจทำงานอย่างขยันขันแข็งและทุกอย่างอยู่ในสายตาของพ่อเลี้ยงแห่งไร่ภูเวียง
"บ่าน้อยนี่มันยะก๋านเป็นจะใดผ่องอ้ายไกร" (ไอ้เด็กคนนี้มันทำงานเป็นยังไงบ้างพี่ไกร)
พ่อเลี้ยงแห่งเมืองเหนือเอ่ยถามลูกน้องคนสนิทเป็นภาษาถิ่น เขาเป็นคนเชียงใหม่โดยกำเนิดแต่บังเอิญแต่งงานกับสาวกรุงเทพฯ ก็เลยพยายามที่จะไม่พูดภาษาบ้านเกิดเพราะว่าภรรยาชอบบ่นว่าฟังไม่ค่อยรู้เรื่อง และพอมีลูกสาวภรรยาก็เป็นคนเลี้ยงเอง กลายเป็นว่าตุ้ยนุ้ยพูดภาษาท้องถิ่นไม่ได้ ก็อย่างที่เห็นแหละกลายเป็นว่าในบ้านแทบจะพูดไม่ได้เลย
"ก็หมั่นเลาะ เอาก๋านเอางานเ**ยเน้อ หื้อยะหยังก็ยะหมดบ่เกยจ่ม" (ก็ขยันนะเอาการเอางานให้ทำอะไรก็ทำไม่เคยบ่น)
"อั้นแหมเมาะ" (อย่างงั้นเหรอ)
"ป้อเลี้ยงก็จะไปเคียวมันล้ำเอ็นดูละอ่อนมัน แหมอย่างบ่าน้อยนี่มันบ่ใจ้คนเดียวกั
