ตอนที่ 2/2 ความใกล้ชิด
1002 Words
กรกล้ายื่นข้อเสนอจนหญิงสาวแอบยิ้มในใจ ก่อนจะปรายหางตามองอาหารอีกครั้งแล้วพยักหน้า “ก็ได้ แต่ว่าตอนนี้ฉัน…”
“ครับ?”
เธอจะบอกได้ยังไงว่าตอนนี้เธออยากจะเข้าห้องน้ำมาก กรกล้าจ้องใบหน้าปิ่นอนงค์เพื่อรอฟัง เมื่อเห็นว่าเจ้าตัวไม่ยอมพูดอะไรออกมาเขาก็ปรับเตียงคนไข้เพื่อให้อยู่ในระดับพอดีกับโต๊ะอาหารล้อเลื่อน
“ห้องน้ำ” ปิ่นอนงค์พูดรัวจนกรกล้าต้องทวนถามอีกครั้ง
“คุณพูดอะไรนะ?”
“โอ๊ย! ฉันอยากเข้าห้องน้ำ”
คุณหมอหนุ่มระเบิดหัวเราะออกมาอย่างเก็บไม่อยู่ เมื่อปิ่นอนงค์มองค้อนเขาด้วยสีหน้าแดงระเรื่อ มือใหญ่ประคองร่างบางที่ค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งก่อนจะปล่อยขาทิ้งลงเหยียบพื้น
“ก็แค่จะเข้าห้องน้ำ ไม่เห็นต้องอายเลยนี่ครับ”
“เงียบเลยนะ” คนป่วยเถียงออกมาทันควัน
“ผมต้องเข้าไปด้วยไหม เผื่อว่าคุณเกิด…” คุณหมอหนุ่มสบตาคนป่วยพลางอมยิ้ม
“ไม่ต้อง!” หญิงสาวจับผนังปูนพลางประคองตัวเองเข้าไปในห้องน้ำ เมื่อประตูห้องน้ำปิดลงคุณหมอหนุ่มก็ระเบิดหัวเราะออกมาอีกครั้งอย่างคนอารมณ์ดี น้อยครั้งมากที่เขาจะเห็นปิ่นอนงค์ที่โมโหจนหน้าแดง
“ขี้อายแล้วก็น่ารักจังเลยนะครับน้องปิ่น” เสียงทุ้มพึมพำกับตัวเองเบาๆ
คนป่วยเข้าไปนานหลายนาทีก่อนที่ประตูห้องน้ำจะเปิดออก คุณหมอหนุ่มรีบเข้าไปประคองพลางโอบสะโพกบางของหญิงสาวเอาไว้ แม้ว่าเขาจะถูกมือเล็กตีอยู่หลายครั้งแต่ทว่าชายหนุ่มกลับไม่ยอมปล่อย
“กับคนอื่นคุณกล้าแตะเนื้อต้องตัวเขาแบบนี้ไหมคะ คุณหมอหื่น”
“หึๆ จะถามว่าผมเคยจับตัวสาวสวยหรือเปล่าใช่ไหมครับ” กรกล้ายื่นหน้าเข้ามาใกล้ใบหน้าคนป่วย “คุณหึงเหรอ?”
สิ้นคำถามนั้นดวงตาคู่สวยพลันเบิกกว้าง มือเล็กรีบผลักร่างใหญ่ออกห่างตัวทันที โดยไม่ทันได้ดูสังขารของตัวเองว่าเป็นอย่างไร ก่อนที่ปิ่นอนงค์จะล้มหน้าคะม่ำกับพื้นก็มีมือหนามาโอบเอวเธอไว้ได้ทัน
“ระวังหน่อยสิคุณ”
“อ๊ะ!” ร่างบอบบางถึงกับแข็งทื่อเมื่อใบหน้าของเขาและเธอห่างกันเพียงไม่ถึงคืบ ปิ่นอนงค์เผลอมองริมฝีปากของกรกล้าแล้วพานนึกถึงจูบที่แสนร้อนแรงที่ผ่านมา
กรกล้ามองใบหน้าสวยแน่นิ่งไปก่อนจะประคองหญิงสาวให้ยืนดีๆ “ระวังหน่อยสิคุณ”
เพียงคำสั้นๆ ที่บอกถึงความห่วงใยทำเอาปิ่นอนงค์ต้องซ่อนใบหน้าเปื้อนยิ้มเอาไว้ ทั้งคู่เดินไปที่เตียงเงียบๆ ก่อนที่คนป่วยจะตักอาหารใส่ปากอย่างเขินอาย ทว่ากินเพียงสามคำสาวเจ้าก็เริ่มงอแงอีกครั้ง
“ฉันอิ่มแล้ว”
“ฝืนทานเข้าไปอีกหน่อยเถอะนะคุณ” คุณหมอหนุ่มรีบตักอาหารมาจ่อที่ปากคนไข้สาวอย่างเอาใจ “อีกนิดนะครับ อ้าปากหน่อยนะคนดี”
ปิ่นอนงค์ถึงกับตัวแข็งทื่อเมื่อคนตรงหน้าเธอส่งสายตาหวานเชื่อมมาให้ ทว่าหญิงสาวก็ยอมอ้าปากรับข้าวเข้าปากอย่างไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน เพียงไม่นานอาหารในจานก็หมดไปในพริบตา
“เก่งๆ อย่าลืมทานยาด้วยล่ะ อ้อ! แล้วอย่าลืมดื่มนมด้วยนะครับ ถึงจะไม่ชอบแต่ก็ต้องดื่ม ถ้าคุณอยากหายไวๆ นะครับ” หมอกล้าแอบขำท่าทางไม่ได้สติของปิ่นอนงค์อยู่ในใจ ก่อนจะกดกริ่งเรียกพยาบาลเข้ามาสั่งงานต่อ
“ฝากด้วยนะ ถ้าคนป่วยดื้อคุณพยาบาลวอหาผมได้เลย”
“ค่ะ คุณหมอกล้า” พยาบาลสาวรับคำ
ปิ่นอนงค์เบะปากใส่ ทำเหมือนเธอเป็นเด็กสามขวบไปได้ หมอกล้ามองคุณป่วยพลางอมยิ้มก่อนที่ร่างสูงจะเดินออกจากห้องไป
“ชิ…น่าหมั่นไส้”
ล่วงเลยมาเป็นเดือนแล้วที่ปิ่นอนงค์ต้องนอนนิ่งๆ อยู่บนเตียงอย่างน่าเบื่อ หญิงสาวนึกย้อนมองกรกล้าที่เข้าออกห้องของเธอเป็นว่าเล่น แล้วก็อดคิดไม่ได้ว่าอาชีพหมอเขาว่างงานขนาดนั้นเชียวเหรอ แต่เมื่อได้ยินจากปากพยาบาลที่เฝ้าไข้ ปิ่นองนค์ก็พบว่าเขาแบ่งเวลาบางส่วนมาเพื่อเฝ้าไข้เธอ ความรู้สึกอุ่นวาบทำให้หญิงสาวรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก
“เปิดทีวีดูไหมคะ?” เสียงพยาบาลสาวปลุกให้หญิงสาวตื่นจากภวังค์
“ค่ะ” ปิ่นอนงค์ตอบรับพลางบ่น “อยากออกไปไหนก็ไปไม่ได้ ถ้าไม่มีพี่อยู่ด้วยคงเหงาแย่เลยค่ะ”
หนึ่งเดือนเต็มที่พยาบาลสาวคนเดิมอยู่เป็นเพื่อนเธอจนปิ่นอนงค์รู้สึกสนิทสนมกับพยาบาลสาวอยู่ไม่น้อย หนังสือหลายเล่มที่วางซ้อนกันในชั้นลอยถูกหยิบยกมาอ่านจนหมด แต่ดีที่พี่พยาบาลคนสวยขยันเอามาเปลี่ยนให้เธอทุกสัปดาห์
รายการทางโทรทัศน์รายการหนึ่งพลันฉายขึ้นบนหน้าจอสี่เหลี่ยมติดผนัง เหมือนเป็นแบบสอบถามความคิดเห็นของผู้หญิงที่ตกหลุมรักผู้ชายครั้งแรกว่าเป็นยังไง ปิ่นอนงค์ดูไปเรื่อยๆ จนมาสะดุดกับคำตอบของหญิงสาวมหาลัยคนหนึ่ง
‘พี่เขาเรียนหมอค่ะ ไม่ค่อยมีเวลาให้ แต่เราก็ชอบเขามากนะ คือไม่มีเวลาก็จริง แต่ถ้าว่างก็จะไลน์มาหาเสมอ นี่คือช่วงจีบนะคะ เขายังทุ่มเทขนาดนี้ เราเลยชอบเขาและตกลงเป็นแฟนกันค่ะ’
“น่ารักจังนะคะ พี่เองก็มีแฟนเป็นหมอแต่ก็แทบจะไม่มีเวลาเจอกันเลยค่ะ แต่เขาก็น่ารักนะคะพยายามโทรมาคุยด้วยตลอดถ้าว่าง” พยาบาลสาวคนสวยเอ่ยขึ้นขณะจ้องมองจอสีเหลี่ยมบนฝาผนัง
“งานเขาเยอะขนาดนั้นเลยเหรอคะ?” ปิ่นอนงค์เอ่ยถามด้วยความสนใจ
- Writer
