สองสัปดาห์ผ่านไปในที่สุดปิ่นอนงค์ก็ได้กลับบ้าน แต่เธอก็ต้องคอยไปตรวจดูอาการอีกเป็นระยะ หลังจากวันนั้นเมฆาก็ไม่ได้มาหาเธออีก ปัทมาทำอาหารต้อนรับปิ่นอนงค์พร้อมกับทำป้ายยินดีต้อนรับกลับบ้าน ส่วนนภัทรเองก็เข้าไปประคองร่างของบุตรสาวเอาไว้ด้วยความห่วงใย
“ไม่เป็นไรค่ะพ่อ ปิ่นเดินเองได้แล้ว”
“พ่อเป็นห่วง” นภัทรยังไม่ละมือไปไหนจนปิ่นอนงค์ต้องแตะมือของผู้เป็นพ่อเบาๆ
“นะคะ ขอปิ่นลองเดินเองดีกว่า”
“พ่อไม่ต้องห่วงหรอกครับ พี่ปิ่นอึดยิ่งกว่าควายซะอีก” ปริทัตเอ่ยยิ้มๆ
“เจ้าป้อง!” กลายเป็นปัทมาที่เอ็ดบุตรชายเสียงดัง
“ป้องหิวแล้ว พี่ปิ่นก็คงหิว ไปครับเราไปทานข้าวกันได้แล้ว”
ทุกคนนั่งทานอาหารกันพร้อมหน้า นับเป็นเรื่องดีตั้งแต่ที่เธอประสบอุบัติเหตุ ปัทมายังคงทำอาหารอร่อยไม่เปลี่ยน เมื่อทานข้าวได้สักพักปิ่นอนงค์จึงรวบช้อนและยกน้ำขึ้นจิบ
“ปิ่นมีเรื่องอยากจะคุยกับคุณพ่อค่ะ” หญิงสาวแอบกระซิบกับบิดาที่น
