ก่อรักที่ปลายฝัน

ตอนที่ 1/2 สิ่งที่ต้องเผชิญ

“ทานอีกสักนิดเถอะครับพี่ปิ่น” ป้องยื่นช้อนที่มีข้าวต้มอุ่นๆ มาจรดปากพี่สาว แต่ทว่า…

“พี่อิ่มแล้วป้อง”

เมื่อปริทัตเห็นว่าข้าวต้มพร่องไปแค่สองคำก็เหลือบมองไปยังผลไม้ “ถ้าอย่างงั้นพี่ทานผลไม้ก็ได้เอ้า” ไม่มีสารอาหารลงท้อง เห็นทีคนป่วยคงนอนปวดท้องเพิ่มอาการเข้าไปอีกเป็นแน่

“หืม ซื้อมาตอนไหน?”

“ก็ตอนพี่หลับ คุณพ่อคุณแม่เข้ามาเยี่ยม แม่ปอกผลไม้เอาไว้ให้พี่ด้วย” ปริทัตไขข้อสงสัย

“แล้วพวกท่านไปไหนแล้วล่ะ?” เมื่อปิ่นอนงค์กวาดส่ายสายตาไปรอบห้องก็ไม่เห็นพ่อแม่ของเธอเลย “หรือว่ากลัวความผิดกัน” น้ำเสียงน้อยใจของปิ่นอนงค์เอ่ยขึ้น

“พี่ปิ่น แม่ไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนี้หรอกน่า”

“หึ! แล้วทำไมต้องมาบังคับพี่ด้วยล่ะ”

“มันเป็นเรื่องของผู้ใหญ่ เราจะทำอะไรได้ล่ะครับ” ชายหนุ่มก้มหน้านิ่ง มือหนาหยิบสาลี่เข้าปาก

“เอ้า ไหนเอามาให้พี่ทาน ตาป้องนี่” ปิ่นอนงค์เข้าใจดีว่าน้องชายจะเอ่ยถึงอะไร เธอจึงแสร้งเปลี่ยนเรื่องเพื่อความสบายใจ

“แฮ่ ป้องยังไม่ได้ทานข้าวกลางวันมาเลย”

“ป้อง! ไม่ดูแลตัวเองแล้วจะมาดูแลพี่ได้ยังไง ไปเลยนะ ไปหาอะไรทาน”

ปิ่นอนงค์โบกมือที่พอมีแรงไล่น้องชาย ทว่าอีกฝ่ายกลับส่ายหน้า “ไม่ล่ะครับ แย่งพี่ปิ่นทานอร่อยกว่า” แล้วมือใหญ่ก็คว้าชามข้าวต้มมาทานต่อหน้าตาเฉย

“ดีมากน้องรัก ตอนเด็กแกก็แย่งของเล่นฉัน โตมายังจะมาแย่งข้าวฉันอีก นี่คนป่วยนะ!”

ปริทัตยิ้มแป้น “ก็พี่ชอบยอมอ่า ป้องก็ชอบแกล้ง”

ว่าไปนั่น ปิ่นอนงค์ยิ้มจ้องมองน้องชายนิ่งๆ “ก็พี่มีน้องอยู่คนเดียว จะไม่ให้น้องแล้วจะให้ใคร”

“ป้องโตแล้ว พี่ปิ่นไม่ต้องเอาตัวเองเข้าไปเป็นข้อเสนอของแม่อีกแล้วนะครับ”

สิ่งที่หญิงสาวไม่อยากเอ่ยถึงก็ถูกขุดขึ้นมาอีก เป็นเรื่องจริงที่แม่รู้ว่าเธอยอมน้องชายทุกอย่าง แม่ของเธอจึงชอบเอาความสุขของป้องมาบังคับเธอเสมอ เพราะอะไรถึงเป็นแบบนี้น่ะเหรอ

ถ้าไม่ใช่เพราะ…เธอไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของแม่ของเธอยังไงล่ะ

“อย่าคิดแบบนั้นเลย ป้องเป็นลูกแม่นะ” ปิ่นอนงค์พยายามเอ่ยปลอบน้องชาย

“แล้วยังไงครับ แค่ป้องกับแม่มารบกวนพ่อกับพี่ปิ่น แค่นี้ก็มากเกินพอแล้ว” ชายหนุ่มเอ่ยเศร้าๆ ด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด

“ไม่หรอก พ่อพี่รักแม่ป้องจะตาย ถึงแม่จะปากร้ายไปหน่อยแต่ท่านก็ใจดีนะ” ปริทัตกรอกตาไปมา ทว่าปิ่นอนงค์กลับยิ้มขำๆ

“ป้องรู้ว่าแม่ป้องเป็นคนแบบไหน พี่ปิ่นไม่ต้องยอมแล้วนะครับ ป้องจะช่วยเอง”

ภายในห้องพักแพทย์ กรกล้าเอนหลังพิงพนักเก้าอี้พลางหลับตาลงอย่างครุ่นคิด นภัทรเฉลยความจริงให้เขารู้ว่าปัทมาเข้ามาหลังจากที่แม่ของปิ่นอนงค์เสียไปได้สองปี ด้วยความเป็นเพื่อนที่อยู่กลุ่มเดียวกันมาตั้งแต่เรียนมหาลัย ทำให้ปัทมาชนะใจนภัทรได้ไม่ยาก ปัทมาแอบชอบเพื่อนอย่างนภัทรมาตั้งแต่เจอหน้าครั้งแรก แต่เพราะแม่แท้ๆ ของปิ่นอนงค์เข้าตานภัทรมากกว่าจึงแต่งงานกัน ปัทมาน้อยใจจึงแต่งงานกับผู้ชายที่แม่จัดหาให้ จนมีลูกด้วยกันคือปริทัต หลังจากที่นภัทรมีปิ่นอนงค์ไม่นาน

“เธอเจออะไรมาบ้าง ปิ่นอนงค์…”

กรกล้าได้ฟังเรื่องราวของปิ่นอนงค์จากนภัทรก็รู้สึกอดจะชื่นชมหญิงสาวไม่ได้ ผู้หญิงที่เสียแม่ไป ผู้หญิงที่พ่อแต่งงานใหม่และได้แม่เลี้ยงมาอย่างไม่ทันตั้งตัว ได้น้องชายอายุไล่เลี่ยกัน มันจะดีมากถ้าแม่เลี้ยงของเธอแสนดีอย่างในนิยาย อดีตนั้นปัทมาเคยเป็นผู้หญิงที่แสนร้ายกาจ แต่ตอนนี้ถือว่าเจ้าตัวเริ่มปรับตัวดีขึ้น แต่สาเหตุหลักๆ ที่นภัทรต้องทนอยู่เพราะอะไรล่ะ เรื่องนี้กรกล้าก็ไม่เกรงใจที่จะถามออกไป จนรู้มาว่านภัทรสงสารปัทมาที่คอยแอบรักเขามาตลอด สงสารลูกทั้งสองคนที่จะต้องแยกกันอยู่ อีกทั้งนภัทรยังได้รับความรักจากปัทมาอย่างเต็มเปี่ยม เลยไม่มีเหตุผลอะไรจะมาแย้งได้ หากไม่ใช่เพราะปัทมาบีบคั้นปิ่นอนงค์เกินไป เธอเองก็เป็นแม่ที่ดีคนหนึ่ง

หลายวันที่ผ่านมาปิ่นอนงค์ไม่ยอมเจอหน้าพ่อแม่ของเธอเลยสักครั้ง เดือดร้อนกรกล้าที่คอยเป็นสื่อกลางให้หญิงสาวใจอ่อน แต่ยังไงปิ่นอนงค์ก็คือปิ่นอนงค์ คนอื่นบอกซ้ายเธอก็จะไปขวาอยู่ร่ำไป

“ดื้อด้านเป็นเด็กสามขวบ” หมอกล้ายืนข้างเตียงพลางยกมือกอดอกพูดขึ้นเสียง

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณไม่ทราบ”

“น้อยใจอะไรก็พูดไปสิ ไม่ใช่มาคอยหลบหน้า” คำพูดของหมอหนุ่มเล่นเอาคนป่วยใบหน้าขึ้นสีอย่างโกรธจัด

“ฉันไม่ได้น้อยใจ! แต่เพราะใครล่ะทำให้ฉันต้องมาอยู่ในสภาพแบบนี้ คุณมันก็แค่คนนอก หึ! สะใจมากสินะที่เห็นฉันทำอะไรไม่ได้แบบนี้”

“คุณก็คิดเองเออเองไปคนเดียวทั้งนั้น เห็นผมเป็นคนแบบนั้นหรือไง?” ร่างสูงเดินเข้ามาประชิดชิดคนป่วยยิ่งขึ้น

“ตอบผมสิ! มองผม…ว่าผมเคยทำแบบนั้นกับคุณหรือไงปิ่นอนงค์” เมื่อเห็นเธอไม่ตอบ ร่างสูงก็รีบเดินอ้อมไปทางฝั่งที่หญิงสาวหันหน้าหนี

“ตาบ้า! ฉันไม่อยากจะคุยด้วย” ปิ่นอนงค์ถึงกับตกใจที่จู่ๆ หมอกล้าก็มายืนอยู่ตรงหน้าเธอ

“ไม่คุยเพราะไม่มีคำตอบล่ะสิ” กรกล้าเอ่ยอย่างรู้ทัน

“แล้วแต่คุณจะคิด ออกไป! ฉันอยากอยู่คนเดียว” เมื่อโดนไล่ต้อนจนจนมุมหญิงสาวก็รีบหาทางเลี่ยงทันที

ไม่พูดเปล่า ใบหน้าหล่อเหลาของคุณหมอหนุ่มโน้มใบหน้าลงมาห่างจากใบหน้าสวยเพียงนิ้วคั่น

“นะ…นี่” ปิ่นอนงค์ไม่กล้าขยับตัวไปมากกว่านี้ เธอได้แต่จ้องตาเขากลับอย่างไม่เกรงใจ แม้ในใจของหญิงสาวจะสั่นจนแทบควบคุมไม่อยู่แล้วก็ตามที