ตอนที่ 1
2875 Words
ความรู้สึกเดิม เรื่องเดิม ความผิดเดิมๆ ซ้ำๆ เมื่อไรฉันจะหลุดพ้นมันไปสักทีวะ ทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย คบกันมา5ปีเอาจริงๆ ฉันมีความสุขแค่ช่วงปีแรกเองหลังจากนั้นอะเหรอ ช้ำมาตลอด แล้วทำไมต้องทน ก็คงเพราะใจมันรักไปแล้ว รักจนถอนตัวไม่ขึ้นแล้ว
"ไม่ไหวแล้วโวยยยยย!!! " ฉันตะโกนขึ้นอย่างสุดเสียงโดยไม่ได้สนใจคนรอบข้างจะมองฉันอย่างไง ตอนนี้มันเลยจุดที่จะสนใจแล้ว ทุกคนเคยอกหักไหม เคยเสียใจมั้ย เวลาแฟนของคุณนอกใจ ทุกคนทำไงกันอะ อยากเลิกแต่ก็เลิกไม่ได้ เพราะฉันไม่อยากจะเสียเขาไป แค่คิดว่าเขามีคนใหม่สนใจคนใหม่มากกว่าฉัน รักคนใหม่มากกว่าฉัน ใจมันเจ็บจนจะพูดไม่ออกอยู่แล้ว ฉันเมาอยู่ที่ร้านเหล้าคนเดียวดื่มเพื่อให้ลืมมมมมเธอ!!
"ว่าแล้วเสียงหมาที่ไหนคุ้นๆ มานั่งแหกปากอะไรตรงนี้ละ" ฉันมองไปตามต้นเสียง ไม่ใช่ใครที่ไหน เพื่อนสนิทของฉันเองธีธัช.. ฉันไม่ได้ตอบอะไรเขาไปแต่ยกแก้วที่ถือในมือให้เขาแทน ดีเหมือนกันมีเพื่อนดื่มด้วย อย่างน้อยฉันจะได้รู้สึกว่าไม่ได้ตัวคนเดียว ธัชหยิบแก้วเหล้าจากในมือฉันเขากระดกรวดเดียวหมด
"ฉันว่าเธอพอได้แล้วนะ"
"พออะไรของแก ฉันเพิ่งจะดื่มได้ไม่กี่แก้วเองยังไม่เมาเลย"จริงๆ แล้วก็แอบมึนนิดๆ นะ
"ฉันหมายถึงว่าเธอควรเลิกมานั่งโง่ๆ เวลาที่โดนไอภพมันนอกใจ ยัยวัวเอ๊ย" มันจะจี้ใจดำกันเกินไปแล้ว!!
"ทำไมวะ แค่ฉันโดนนอกใจแล้วยังทำอะไรไม่ได้ ฉันยังไม่สามารถมานั่งกินเหล้าโง่ๆ ก็ไม่ได้อีกเหรอ เอาจริงดิ คิดว่าแกจะเข้าใจฉัน"
" โง่! " เขาพูดเสียงเรียบ กวนประสาทชะมัด
"นี้ไอ้บ้านิ ใช่!! ฉันมันโง่ โง่มากๆ ด้วยที่ยังรักคนแบบนั้นอยู่"
"เหอะ อยากหายโง่มั้ยละ"
"คือ อะ..อร้าย อะไอธัชแกวางฉันลงเดี๋ยวนี้เลยนะ แกจะพาฉันไปไหน อย่า! ปล่อยสิวะไอ้บ้านิ ฉันไม่ปายยย" อยู่ดีๆ มันก็มาอุ้มฉันพาดบ่า!! ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้ฟังเสียงฉันแม้แต่นิด ฉันทั้งพลักทั้งทุบหลังมัน ก็ไม่สะเทือนสักแอะ คนรอบข้างเริ่มหันมามองฉันกับมันอย่างสงสัย อายนะเว้ย!
"จะทำให้มึงหายโง่ไง จะทำให้ตาสว่าง มึงจะได้เลิกอาลัยอาวรณ์ไอเหี้ยภพสักที มึงเคยรู้บ้างมะว่ากูรู้สึกยังไงกับมึง"
"มะ...หมายความว่าไง" ฉันอึ้งไปสักพักรู้สึกสมองเหมือนโดนคลื่นซัด!! เขาจะบอกว่าไม่ได้คิดกับฉันแบบเพื่อนงั้นเหรอ?
"มึงต้องการคำอธิบายอีกเหรอ มึงนี้โง่ฉิบหาย เดียวกูจะอธิบายอย่างละเอียดให้แล้วกันแต่ต้องไปต่อที่ห้องกูนะ สาบานว่าทำให้มึงลืมมันให้หมดใจเลย! "
"กรี๊ดด ปล่อยฉันนน ไม่ปายยยนะ"
ธีธัชอุ้มเรรินโยนลงเตียงอย่างแรงไม่ได้สนใจว่าร่างบางจะจุกหรือไม่ ตอนนี้เขาโมโหเลือดขึ้นหน้าอยากจะหักกระดูกเธอเป็นสองท่อน! รินมันบอกว่าเลิกรักไอ้ภพไม่ได้ อยากจะทุบเธอเหลือเกิน ทำไมกันทั้งๆ ที่เขานั้นดีกว่ารวยกว่าสามารถดูแลเธอได้ดีกว่าไอภพแต่เธอไม่เคยมองเขาเลยเนี้ยนะ เพราะคำว่าเพื่อนมันขวางกั้นทุกอย่างไว้งั้นสิ งั้นก็ดีเขาจะได้ทำลายมันส่ะ เพื่อนเฮงซวยใครเขาอยากเป็นเพื่อนกับเธอกันวะ!
"ธัชแกปล่อยฉันก่อนนะ ค่อยๆ คุยกันก็ได้เราเป็นเพื่อนกันอยู่นะเว้ยเครียดอะไรก็บอกฉันดิ แต่อย่ามาทำกันแบบนี้ ฉันรับไม่ได้" เธอพยายามเกลี้ยกล่อมเขาอย่างใจเย็น
"ทำไมรินเพราะฉันไม่ใช่มันเหรอถึงรับไม่ได้"
"ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างงั้น แกมีความหมายกับฉันมากนะเว้ย แบบเรารู้จักกันมานาน มันมีอะไรมากกว่านั้นอะ อย่าทำแบบนี้เลย "
"ฉันหยุดไม่ได้หรอก ฉันรอวันที่จะทำแบบนี้มาตลอด และที่สำคัญอารมณ์มันขึ้นแล้ว ขอเหอะสัญญาว่าจะดูแลให้ดีกว่าไอเหี้ยนั้น" เขาไม่ฟังคำพูดของคนตัวเล็กอีกแล้ว ใบหน้าคมเข้มก้มลงมือถอดชุดเดรสสีขาวสะอาดตาของเธอขาดจะจุยจนเนื้อนวลเป็นรอยแดงตามลำตัว มันไม่ได้ทำให้เขาสงสารเธอหรืออยากหยุด แต่กลับทำให้มีกำหนัดมากขึ้นยามที่เนื้อนวลขาวผ่องแดงเถือก!!
"ไม่ นะ ไม่ ไม่ ไม่เอา ฉันมีอะไรกับแกไม่ได้โว้ยย!! " เรรินพยายามสะบัดตัวเบี่ยงหนี ทั้งเตะทั้งถีบชายหนุ่มตรงหน้าจนร่างหนาเซเพียงเล็กน้อย สิ่งแรกที่เธอมองเห็นคือโหลแก้วใสที่บรรจุกระดาษพับนกตัวเล็กตัวน้อยเต็มโหล เธอจำมันได้ดีว่าเป็นคนให้เขาเมื่อวันเกิดปีที่แล้ว เมื่อเห็นดังนั้นก็ไม่ลีรอที่จะคว้ามัน! มือเล็กหยิบโหลขึ้นมาป้องกันตัวทันที
"เห้ย! วางมันลงนะ" โหลแก้วใบนั้นสำคัญกับชายหนุ่มมากตั้งใจเก็บรักษามาต้องเป็นปี เล่นถือขึ้นแบบนั้นทำเอาหัวใจแกร่งหวาดเสียวไม่น้อย
"งั้นแกก็ถอยไปก่อนสิ ถอยออกไปเดี๋ยวนี้เลย"
"ส่งมาให้ฉันก่อน เร็วดิวะแม่ง! " เขาใจร้อน กลัวว่าเธอจะทำอะไรบ้าๆ ขึ้นมา ทำให้ร่างกายมันเดินเข้าไปหาเธอโดยอัตโนมัติ เขาย่างกายสุขุมเข้าหาร่างหญิงสาวที่สั่นราวกับลูกนก
"นี้แกอย่าเดินเข้ามานะไม่งั้นฉันฟาดหัวแกแน่! "
"หึ เออ! เอาสิถ้ารังเกียจฉันขนาดนั้นก็เอาเลย"
"แกอย่าท้าฉันนะไอธัช ก็แค่แกปล่อยฉันไปทุกอย่างก็จบ ฉันจะลืมมันไปไม่โกรธแกเลย แต่อย่าทำให้ฉันไม่เหมือนเดิม แกเข้าใจมั้ย " ในจังหวะที่เรรินเผลอมองหาทางหนี เขาอาศัยจังหวะนี้พุงตัวไปกระชากร่างเล็กทันที
"กรี๊ดดดด อย่านะ ปล่อยสิปล่อยเดี๋ยวนี้" สองร่างฉุดกระชากกันไปมา เธอตัดสินใจเอาขวดฟาดไปที่หัวเขาแต่มันเฉียดไปโดนหางคิ้วเขาแทน จนโหลแก้วบิดร้าวแตกกระจายเต็มพื้น กระดาษนกตัวน้อยหล่นเกลื่อนเต็มพื้นห้อง เลือดสีแดงสดไหลหยดลงพื้น.. เธอรีบหันไปดู หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบ หางคิ้วของเขามีรอยถูกบาดน่าจะลึกพอตัวแต่เขากลับยืนนิ่งไม่ขยับเลยแม้แต่นิดเดียว เรรินหยิบเศษเสื้อของเธอเพื่อหยุดเลือดให้เขา มือน้อยสั่นระรัว แต่กลับโดนแขนแกร่งกระชากออกอย่างแรง
"ฉันเจ็บนะ" เธอทำหน้าเหยเกอย่างปวดร้าวไปทั่วแขนเล็ก
"มึงทำบ้าอะไรวะ ดูสิ่งที่มึงทำดิ แม่ง! ในเมื่อพูดดีๆ ไม่รู้เรื่อง กูจะไม่ดีแม่งแล้ว มานี้เลยยัยตัวดี" เขาตะครุบร่างบางลงเตียงอย่างแรง
" กรี๊ดดด"
ร่างใหญ่ไม่ได้สนใจบาดแผลที่เลือดไหลไม่หยุด มันชาจนไม่รูู้สึกแล้ว..
"ธัชแกเลือดออกไม่หยุดเลยนะให้ฉันดูแผลให้ก่อนดีมั้ย แกใจเย็นๆ ก่อน"
"เพราะใครละ"
"ก็เพราะแกนั่นแหละ เป็นบ้าอะไร"
"บ้า ก็บ้า เพราะมึงนั่นแหละว่ะ ไม่ต้องพูดมากเลย รำคาญ" ไม่รอให้หญิงสาวได้พูดอะไรอีกมือใหญ่จับรูดกางเกงในตัวน้อยให้พ้นทาง ลูบไล้ลงมาตรงจุดอ่อนไหว ร่างเล็กสะดุ้งจากสัมผัสวาบหวิว ยอมรับว่าเธอห่างหายจากเรื่องอย่างว่ามานานแล้วเหมือนกัน ถึงเธอจะคบกับแฟนมานานแต่เขากับเธอไม่ค่อยมีเวลาให้กันพูดได้ว่าเวลาของเราสวนทางกันตลอดแต่นั่นก็ไม่เคยทำให้เธอคิดที่จะนอกใจเลย ต่างจากเขาที่มีเรื่อง ผู้หญิงมาให้เธอช้ำใจอยู่เสมอยิ่งคิดยิ่งเจ็บ!
"อือออ ยะ อย่า ธัชแกอย่าทำ.. "
"ยอมรับเถอะว่าตัวเองก็ต้องการเหมือนกัน แฉะขนาดนี้"
"ใช่! แต่มันต้องไม่ใช่กับแกเปล่าวะไอ้ธัช ไอ้เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ! " เรรินใช่แรงผลักธีธัชออกจากเนินสวาทอีกครั้ง
"แต่กูซื่อสัตย์กับความรู้สึกตัวเองเสมอ" เขาเอ่ยเสียงเย็นเฉียบ ลงมือหยิบเศษผ้าของเธอที่ขาดหลุดลุ่ย นำมาใช้มัดข้อมือบางไว้เหนือศีรษะ และมัดข้อขาทั้งสองข้างให้แยกออกจากกันผูกไว้ที่เสาเตียงคนละฝั่งทำให้เธออยู่ในท่าอ้าขากว้าง เผยให้เห็นเนินสวาทอวบอิ่มกลีบดอกกุหลาบสีเข้ม
"ธัช มะ มะ ไม่เอาแบบนี้ไม่มัดฉันแบบนี้ อย่าทำเลยนะ แกลืมไปแล้วเหรอว่าเราเป็นเพื่อนกันสนิทกันแค่ไหน อย่าทำเลยนะข้อร้อง ฉันกลัวนะเว้ยอยู่ดีๆ ทำไมแกมาเป็นงี้อ่ะ" เธอคร่ำครวญอย่างคนไม่มีหนทางจะสู้จากคืนนี้ จะต้องตกมาเป็นเมียเพื่อนตัวเองเนี่ยนะ รับไม่ด้ายย!!
"ปัดโถ่เว้ย!! คำก็เพื่อนสองคำก็เพื่อน กูไม่ได้อยากเป็นเพื่อนกับมึงเข้าใจปะ "
"ทำไมแกพูดแบบนี้วะ ถ้าผ่านคืนนี้ไปฉันจะมองน่าแกติดได้ยังไง"
"มึงก็มองกูเป็นผัวคนหนึ่งสิ แล้วก็เลิกพูดสักทีไอข้ออ้างเพื่อนเหี้ยๆ เนี่ย "
มือหนารีบถอดกางเกงยีนขายาวของตัวเองออกตามด้วยเสื้อเชิ้ตแขนสั้นที่เปรอะเลือด เขาแทบไม่ได้สนใจบาดแผลนั้นเลย ใบหน้าขึงขังสนใจแต่ทรวงอกใหญ่ตรงหน้าเขาก้มลงโลมเลียทั่วเนินอกขาวผ่องดูดดึงขบเม้มจนเป็นรอยแดงจ้ำๆ
"โอ๊ย เจ็บนะ อย่าดูด...อ้ะ..อย่ากัดตรงนั้น " เธอสะท้านไปทั้งตัวเมื่อเขาเริ่มเปลี่ยนมาหยอกล้อส่วนยอดอกทั้งกัดทั้งดูดดึง มืออีกข้างก็บีบขยำนวดคลึงอย่างมันมือ
"ธัช ฉะ.. ฉันบอกว่าเจ็บไง อย่ากัด" เธอดิ้นไปมา แต่ไม่สามารถผลักเขาออกได้เลยมือน้อยทั้งสองข้างถูกมัดอย่างแน่นหนา ดขาทำเป็นหูทวนลมไม่ได้สนใจฟังเสียงเล็กโวยวายเลยสักนิด เขาก้มลงถอดบ็อกเซอร์พ้นจากขาแกร่ง ท่อนเอ็นลำใหญ่ดีดพึงออกมาสู้สายตาคนที่กำลังจะเป็นอดีตเพื่อน ทำให้เธอตกใจไม่น้อยกับขนาดของมัน ใหญ่....ยาวว... แท้ละ!!
"ไง พอจะสู้ไอภพได้มั้ยละ" เขาพูดประชดประชัน พร้อมกับรูดส่วนปลายหัว ถูไถกับจุดอ่อนไหวของเธอ
"อะ ธะ ธัช ยะ อย่าโดนตรงนั้นน มัน อ๊าา"
"ซี๊ดดดดด ถูแค่นี้ก็โคตรเสียวเลยวะ ของเธอ มันเยิ้มมากๆ เลยนะริน" เรรินเม้มปากแน่น ไอ้เสียวมันก็เสียวหรอกนะ แต่ทำไมต้องเป็นเพื่อนสนิทอย่างมันด้วยที่มาทำแบบนี้ ถ้าผ่านวันนี้ไป เธอสาบานกับตัวเองว่าจะไม่มีครั้งที่สองอีก เลิกคบแน่!!
"แกตัดสินใจดีแล้วใช่มั้ยว่าจะทำอย่างนี้ กับฉัน" ร่างเล็กเอยเสียงสั่นพยายามเก็บกั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้ไหลออกมาต่อหน้าเขา อยู่ดีๆ ก็รู้สึกเหมือนตัวเองไร้ค่า.. ไม่อยากอ่อนแอแบบนี้เลยให้ตายสิ
"ใส่นะ.." เขาครางเสียงกระเส่า..
กึก สวบบ
"อื้มม ซี๊ดดดด"ความคับแน่นเล่นงานชายหนุ่มเสียแล้วเธอยังฟิตมากๆ หรือเป็นเพราะขนาดของเขามันใหญ่เกินไปหรือเปล่า ช่องทางคับแคบของเธอบีบรัดท่อนเนื้อของเขาไม่หยุด แต่อีกด้านของเรริน กับเจ็บและตึงตรงส่วนนั้นมากๆ ถึงเธอจะไม่ใช่สาวบริสุทธิ์ แต่เธอก็ไม่ใช่คนที่ปล่อยเนื้อปล่อยตัว ค่อนข้างที่จะดูแลสุขภาพมากๆ บวกกับเธอห่างหายเรื่องอย่างนี้มานานแล้ว ทำให้เธอเจ็บไม่น้อย อึดอัดเป็นบ้าเธอหลับตาปี๋ ไม่อยากเห็นใบหน้าไอคนใจร้าย
"ฉันจะขยับแล้วนะริน อ๊าา.. " ธีธัชค่อยๆ ขยับทีละน้อย แล้วเริ่มเร่งจังหวะให้เร็วขึ้น เร็วขึ้น จนร่างเล็กสั่นสะเทือนไปตามน้ำหนักของคนตัวใหญ่
"ธัช บะเบา หน่อย ฉันแสบ " เรรินเกร็งไปทั้งตัวเมื่อเขาเอาแต่ใจใส่เอาๆ จนเธอแสบระบมไปหมด
"ฉันจะแก้มัดให้ แต่ห้ามคิดที่จะหนีเด็ดขาด ไม่งั้นอย่าหาว่าไม่เตือน" เขาเอื้อมมือไปแก้มัดให้หญิงสาว แต่สะโพกก็ทำงานไม่หยุดขยับเข้าออกอย่างต่อเนื่อง กดเน้นๆ บางจังหวะเหมือนแกล้งกัน
"ซี๊ดด เสียวเป็นบ้าเลยวะ เธอเอามันส์จังวะ รู้งี้ฉุดตั้งนานละ" มือหนาจับยึดเอวของเรรินไว้แน่น เอวสอบเริ่มเข้าออกร่องของเธออย่างแรงเร็ว..ถี่ยิบ"อร้าย อะ ธะ ธัช ช้าหน่อย ดะ ไม่ อ๊า ชะ ช้า หน่อย ฉันไม่ไหวมันแสบ" มือเล็กพยายามผลักอกของชายหนุ่ม แต่เขารวบมือของเธอไว้เหนือศีรษะปากหนาหยักก้มลงดูดหน้าอกหน้าใจขนาดใหญ่อย่างหมั่นเคี้ยว ขยับเอวหนาตอกความเป็นชายเร่งจังหวะเร็วขึ้นและขยับเนิบๆ เรื่อยๆ ก่อนที่จะดึงออก จนเกิดเสียงลามก
บ๊วบบ
"ขอเปลี่ยนท่านะ "ไม่รอให้เธอตอบชายหนุ่มจับร่างเล็กพลิกคว่ำจับก้นเด้งสวยยกขึ้นแล้วใส่ท่อนเอ็นลงไปที่เดียวมิดด้าม
สวบบ!!
"กร๊ดด อะ ไอ้บ้า มันจุกนะ เบาหน่อย"
"โทษที พอดีฉันชอบรุนแรงแบบนี้ละ เดียวเธอก็ชิน อ๊าาา" เขาอัดกระแทกท่อนเอ็นลำใหญ่เข้าออกอยู่หลายที่จวนจะถึงฝั่ง แต่ก็ต้องฝืนตัวเองไม่ให้เสร็จไว
"รินขึ้นฉัน" ก้มลงกระซิบข้างหูเธอจนขนลุกซู่
"ไม่ ฉันไม่ทำ! "
"แต่ฉันสั่ง เธอต้องทำ! " ร่างใหญ่พลิกตัวลงนอนกับเตียงและจัดท่าให้เธออยู่บนตัวเขา ทำให้ส่วนตรงนั้นของเธอกับเขาเข้าลึกกว่าเดิม จนหญิงสาวเบ้หน้าทั้งแสบทั้งเสียว
"ขยับมันช้าๆ "
"มะ ไม่ ฉันไม่ทำ" เธอทำท่าจะดึงตัวออกจากเขา แต่มือหนาจับยึดเอวเธอไว้ พร้อมกับกระดกสะโพกสวนเข้าหาร่องสาวของเธออย่างแรง จนร่างบางสะดุ้งอย่างจุก
" โอ๊ย! อย่ากระแทกแรง มันเจ็บนะ"
"ไม่อยากให้กระแทกแรงก็ทำเองสิ ไม่ยังงั้นฉันจะทำเองแล้วนะ แล้วอย่ามาร้องก็แล้วกัน"เขาเริ่มขยับสะโพกขึ้นลงอย่างหนักหน่วง จนร่างเล็กทรงตัวไม่ได้มันทั้งแสบและจุกไปหมด
''พะ อะ พอ แล้ว พอ แล้วธัช หยุด ฉันทำเองๆ " เธอนั่งคร่อมเอวหนาใช้มือยันกลับอกแกร่งไว้เพื่อยึดเหนี่ยวตัวเอง
" อ๊า ซี๊ด~ฉันบอกแล้วให้เธอทำเอง"
ได้ ฉันทำเอง นายหยุดสวนมันขึ้นมาได้แล้ว" เรริน ขยับช้าๆ อย่างเนิบๆ ไม่ค่อยรู้จังหวะเท่าไร มันช่างขัดใจเขาเสียจริง
"รินเธอเร่งหน่อยได้มั้ย มันช้าไป " เขาจับเอวเธอพร้อมสวนสะโพกเข้าหาร่องสาวคับแคบเร่งจังหวะเอวเธอให้คงที่ จนเธอเริ่มรู้ทาง ขยับขึ้นลงเร็วขึ้น เร็วขึ้น จนกลายเป็นร่างเล็กขย่มใส่เขาอย่างเร็ว
"อ๊า อย่างนั้นแหละคนดี เร็วอีก แรงกว่านี้ อ๊าา ซี๊ดด จะ แตกแล้ว อ้ะ อ้าา เร็วอีกริน! เร็วว อ๊าา"
"ฉัน ไม่ไหว แล้วธัช อะ จะไม่ไหวแล้ว อะ อ้ะ อ๊าา"
ร่างเล็กขย่มแรงและเร็วอย่าถี่ยิบ จนรู้สึกถึงท่อนเอ็นข้างในตัวเธอมันกระตุกอย่างแรงจนอุ่นวาบไปทั่วส่วนนั้น รู้สึกถึงของเหลวที่ไหลออกออกมาเปรอะหน้าท้องน้อยของเขา..
" อ้าาาา เสียวชะมัด " สองร่างหอบหายใจอย่างเหนื่อย เธอแทบจะไม่มีแรงแล้ว แต่สมองสั่งให้เธอลุกขึ้นจากตัวเขาคว้านหาชุดที่ยังพอจะใส่ได้
"ขาดขนาดนั้นเธอยังจะใส่อีกเหรอ" ธีธัชนอนมองดูทุกการกระทำของเธอ
"เรื่องของฉัน" ร่างเล็กเตรียมจะลุกขึ้นเดินออกไป แต่กลับโดนมือใหญ่กระตุกแขนทำให้เสียหลักล้มทับอยู่บนตัวเขา
"... จะไปไหน" ถามเสียงเข้ม
"ก็เสร็จแล้วนิ ฉันจะกลับห้อง" เธอตอบและไม่มองหน้าเขา
"ใครบอกเธอว่าฉันเสร็จแล้ว" ธีธัชพลิกตัวเองกระตุกแขนเล็กเบาๆ ก็ทำเธอล้มลงเตียงอย่างง่ายดาย เขาขึ้นคร่อมร่างบางทันที!
"นะ หมายความว่าไง"
"ก็ตามนั้นแหละ " เจ้าน้องชายของเขาที่คิดว่ามันจะสงบไปแล้ว แต่กลับไม่ใช่อย่างที่คิด ตอนนี้มันผงาด เตรียมพร้อมรับศึกอีกครั้ง...และอีกครั้ง......
- Writer
