ตอนที่2 : ตั้งใจดูถูก?
1110 Words
ณ.ร้านหมูกระทะลงพุง
ฉันเดินตรงดิ่งเข้าไปในร้านหมูกระทะร้านดังและเป็นร้านโปรดของฉันอย่างหน้าระรื่น ก็แน่ล่ะนานๆทีฉันถึงจะมีโอกาสได้มากิน ที่จริงฉันจะขอเงินพี่ต้นหนาวมากินก็ได้เค้าไม่ว่าอะไรหรอกแต่ฉันเกรงใจพี่ต้นหนาวอะเพราะที่ผ่านมาพี่ต้นหนาวเสียเงินเพราะฉันมามากแล้ว
แต่วันนี้ถือว่าโชคเข้าข้างฉันละกันเพราะพี่ต้นหนาวให้เงินฉันมาตั้ง1000นึงแหน่ะ! ฉันจะกินให้พุงแตกไปเลย
"ไงปลายฝนวันนี้จะกินชุดไหนดีล่ะ^^" เบียร์ลูกชายลุงพุงเจ้าของร้านหมูกระทะที่ฉันกำลังนั่งอยู่เอ่ยทักฉันแบบนี้เป็นประจำเวลาที่ฉันมากินที่นี่
"หวัดดีเบียร์ เอ่อ..ฝนขอเป็นชุดจัมโบ้899.- มาเลยนะ" ฉันทักทายเค้ากลับเป็นมารยาทก่อนจะไล่ดูชุดเซตหมูกระทะแล้วตัดสินใจสั่งชุดที่แพงที่สุดของร้าน
ปกติฉันกินแต่ชุดกลางเพราะเก็บเงินมากินเองอะนะเลยไม่ได้สั่งแพงมากนัก ชุดกลางจะราคาอยู่ที่599.- แต่ชุดใหญ่นั้นราคา899.- ซึ่งของในเซตก็จะแตกต่างกันออกไป ฉันอยากลองกินปูไข่ดองมานานแล้วแต่มันดันอยู่ในเซต899.- ซึ่งก่อนหน้านี้ฉันไม่มีเงินมากขนาดนั้นหรอก แต่ตอนนี้ฉันมีเงินในมือตั้ง1000และแน่นอนว่าฉันจะต้องไม่ปล่อยให้โอกาสนี้หลุดลอยไป
"ได้เลยรอแป๊ปนะ" เบียร์เดินเข้าไปบอกพนักงานให้จัดของตามเซตราคา899.-มาให้ฉัน ซึ่งทุกครั้งเบียร์จะให้พนักงานคัดแต่ของที่ดีที่สุดมาให้ฉันเสมอ จริงๆแล้วเบียร์ตามจีบฉันมานานละแหละแต่ฉันคิดกับเค้าแค่เพื่อนเท่านั้น เบียร์เองก็เข้าใจและไม่ได้ทำอะไรให้ฉันรู้สึกอึดอัดเราเลยยังคุยกันได้
ระหว่างที่ฉันกำลังนั่งรอหมูกระทะอยู่นั้นก็เกิดลมพัดแรงจนแบงค์1000มันปลิวหลุดมือฉันลอยไปตกอยู่ที่หน้าร้าน
"กรี๊ดดดไม่นะ! ปูไข่ดองของช้าน T T" ฉันรีบวิ่งสุดชีวิตเพื่อไปเก็บมันให้ทันก่อนที่ลมจะพัดมันออกไปไกลกว่านี้
ตึก แคว่ก!
ฉันกำลังจะก้มเก็บเงินแต่ในตอนนั้นก็ดันมีผู้หญิงคนนึงใส่ส้นสูงเดินมาเหยียบมันจนขาดออกจากกันไปต่อหน้าต่อตาของฉันเลย T T
"อุ๊ย พอดีไม่ทันได้มองว่ามีเศษเงินตกอยู่ที่พื้น" ปากสีแดงสดของเธอขยับพูดกับฉันอย่างดูถูก หึ คงจะเป็นพวกคนรวยสินะเลยคิดว่าจะพูดจายังไงกับใครก็ได้เป็นอย่างที่พ่อกับแม่เคยสอนเอาไว้จริงๆว่าพวกคนรวยชอบเหยียดคนจน
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เดี๋ยวเอาไปติดกาวเอาก็ได้" ฉันพูดแล้วรีบหยิบแบงค์ที่ขาดขึ้นมาเก็บแล้วกำลังจะเดินเข้าร้านไป ฉันไม่อยากเสียเวลาคุยกับคนที่ชอบดูถูกคนอื่น
"เดี๋ยวสิคะ นี่ค่ะฉันทำของคุณขาดฉันชดใช้ให้ค่ะ :)" เธอเรียกให้ฉันหยุดและยัดแบงค์5000ใส่มือฉัน การกระทำของเธอทำให้ฉันโมโหมาก ฉันพยายามข่มอารมณ์แล้วตอบเธอกลับไป
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ คุณทำเงินฉันขาดแค่พันเดียวแต่กลับคืนมาตั้งห้าพันฉันคงรับเอาไว้ไม่ได้จริงๆ" ฉันยื่นเงินคืนเธอไป
"ทำไมคะมันน้อยไปหรอจะเอาเท่าไหร่ล่ะคะ" ไม่รู้ว่าเธอหูหนวกหรือตั้งใจเหยียดฉันกันแน่ ก็ฉันพึ่งบอกไปอยู่ว่าตั้ง5พันรับไว้ไม่ได้หรอกและนอกจากเธอจะไม่รับแล้วยังจะมาดูถูกกันมากไปกว่าเดิมอีก
"นี่คุณคะ! ฉันไม่ได้เห็นแก่เงินขนาดนั้นค่ะจริงๆแล้วคุณไม่จำเป็นต้องคืนเงินให้ฉันหรอกนะคะ" ฉันหมดความอดทนกับผู้หญิงคนนี้แล้วจริงๆ
"แล้วคุณต้องการอะไรคะ" เธอเลิกคิ้วถามฉันอย่างกวนๆ
"ฉันคงต้องถามคุณมากกว่ามั้งคะว่าคุณต้องการอะไรเพราะฉันบอกไปแล้วว่าไม่เป็นไรแล้วกำลังจะเดินกลับเข้าร้าน แต่คุณก็เรียกฉันแล้วเอาเงินนี่ยัดใส่มือฉัน คุณต้องการอะไรคะ?" ฉันเลิกคิ้วถามเธอกลับ
"ฉันแค่ต้องการรับผิดชอบที่ฉันทำเงินคุณขาดไงคะ เข้าใจยากตรงไหน"
"หรอคะถ้าคุณอยากรับผิดชอบจริงๆล่ะก็ แค่คุณมีจิตสำนึกที่จะรู้จักกล่าวคำว่าขอโทษแค่นี้ก็พอแล้วค่ะ" ฉันพูดแล้วหันหลังเดินกลับเข้าร้านเพื่อที่จะไปบอกเบียร์ว่าขอยกเลิกชุดหมูกระทะที่สั่งไป เจอแบบนี้ฉันหมดอารมณ์กินแล้วจริงๆ
หมับบ! ผู้หญิงคนนั้นเข้ามากระชากแขนฉันให้หันไปทางเค้าอย่างแรงจนฉันเกือบจะล้มลง
"แกหลอกด่าฉันหรอหะ! แกรู้มั้ยว่าแกกำลังคุยอยู่กับใคร!" เธอมองจิกฉันราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ ถ้าให้เดาเธอคงจะรับไม่ได้ที่ถูกคนต่ำต้อยอย่างฉันต่อว่าจนเสียหน้า
"นี่ปล่อยฉันนะ! ปล่อยสิ!" ฉันพยายามสะบัดแขนออกจากเธอแต่ก็ไม่เป็นผลอะไรเพราะเธอแรงเยอะกว่าฉันมาก
"มีเรื่องอะไรกันลิลลี่" เสียงของใครบางคนที่พึ่งเดินเข้ามาเอ่ยถามผู้หญิงที่กำลังบีบข้อมือฉันแน่น
"พะ..พี่ทิวา มะ..ไม่มีอะไรค่ะ" เธอตกใจแล้วรีบปล่อยมือออกจากฉันและรีบก้าวถอยหลังไปยืนควงแขนผู้ชายที่เธอเรียกว่าเค้าว่าทิวา ส่วนตัวเธอเองก็คงจะชื่อลิลลี่สินะ โธ่ยัยลิลลี่เน่า!
คนที่ชื่อทิวามองหน้าฉันแล้วเบิกตากว้างขึ้นมาเหมือนกับตกใจอะไรบางอย่าง ฉันเลยรีบเดินหนีออกมาเพื่อกลับบ้านเพราะไม่อยากยุ่งไม่อยากจะเสียเวลาคุยกับคนพวกนี้อีกแล้ว
"ต้นหนาว!" ชายหนุ่มพึมพำออกมาเบาๆทันทีที่ได้เห็นใบหน้าของเธอ เค้ารีบวิ่งตามเธอไปทันทีเพราะอยากจะรู้ว่าบ้านของเธอนั้นอยู่ที่ไหน
"พี่ทิวา! จะไปไหนคะพี่ทิวา!" ลิลลี่โวยวายก่อนจะรีบวิ่งตามทิวาไป
- Writer
