ตลอดทางเจสจะคอยหันมามองคนนั่งทำหน้าบูดอยู่ข้าง ๆ เขาเป็นระยะ ๆ ถึงเธอจะหน้าบูดแต่เขากลับมองว่ามันสวยจนไม่อยากละสายตาไปไหนแต่ก็นะถ้าขับรถแล้วไม่มองถนนก็คงไม่ได้
“ปอนด์”
“....”
“ปอนด์หิวไหม แวะทานข้าวก่อนค่อยกลับดีไหมพี่ว่ากว่าจะถึงคงดึกเพราะรถติด” เจสที่มองสภาพการจราจรบนท้องถนนก็หันไปมองปอนด์พร้อมพูดกับเธอเสียงอ่อนโยน
“ปอนด์ไม่หิวค่ะ อยากกลับบ้านมากกว่า”
“ไม่หิวได้ยังไง ตั้งแต่เย็นก็ยังไม่ได้ทานอะไร เดี๋ยวเป็นโรคกระเพาะจะลำบากเอานะ งั้นพี่ว่าแวะหาอะไรทานก่อนกลับดีกว่า”
“ไม่ต้องถามก็ได้ถ้าพี่คิดไว้แล้ว ถึงปอนด์ปฏิเสธออกไปพี่ก็ไม่ฟังอยู่ดี จริงไหม”
“ปอนด์” เจสตัดสินใจเลี้ยวรถไปจอดข้างทางเพราะเขาอยากพูดอยากคุยอยากอธิบายให้ปอนด์เข้าใจเขาบ้าง ในอดีตเขาผิดเขาเห็นแก่ตัวแต่เพราะเขายังไม่รู้ความรู้สึกตัวเอง
วันนั้นที่อยู่ ๆ ปอนด์หายไปเขาทั้งกระวนกระวาย ทั้งเป็นห่วงกลัวเธอเป็นอะไร พอไม่มีเธออ
