EP.1: ปอนด์
1011 Words
‘แกดูผู้หญิงคนนั้นสิ แต่งตัวได้โคตรเชย’
‘จริงด้วย เสื้อก็ตัวโคตรใหญ่แถมนั่นกระโปรงหรืออะไรทำไมมันยาวขนาดนั้น เป็นฉันไม่กล้าใส่นะกลัวสะดุดล้ม คริคริ’
‘ผมกระเซิงแบบนั้นเคยหวีบ้างหรือเปล่าก็ไม่รู้’
‘ใช่ ๆ ถ้าไม่หวีก็ควรมัดไว้ไหมปล่อยซะดูไม่ได้เลย’
‘ถ้าเป็นฉันนะไม่กล้าออกจากบ้านหรอก อายคนอื่นเขา’
‘ฉันก็เหมือนกัน’
ตลอดทางที่ปอนด์เดินผ่านจะมีเสียงซุบซิบนินทาดังแว่วมาให้ได้ยินตลอดทาง ซึ่งคนโดนนินทาอย่างปอนด์ก็ไม่ได้คิดจะเก็บเอามาใส่ใจเพราะเธอตั้งใจแต่งมาแบบนี้เองจะไปโมโหหรือด่าทอคนอื่นก็ใช่ที
นักศึกษาหลายคนกำลังทยอยเดินเข้ามาที่จุดลงทะเบียนรับน้องของคณะ รวมถึงปอนด์ที่เดินตรงไปยังจุดที่มีรุ่นพี่ยืนพูดผ่านโทรโข่งอยู่ ใช่แล้วเธอเป็นนักศึกษาปีหนึ่งคณะวิศวกรรมสาขาคอมพิวเตอร์และวันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกจึงทำให้มีนักศึกษามากมายหลายคนเดินกันเต็มไปหมด ถึงแม้คณะเธอส่วนใหญ่จะเป็นผู้ชายแต่ก็จะมีสาว ๆ จากคณะอื่นมาอยู่บริเวณนี้เต็มไปหมด
“น้อง ๆ ปีหนึ่งที่มาถึงแล้วให้มาลงลงทะเบียนแล้วรับป้ายชื่อทางนี้ ใครได้ป้ายชื่อแล้วก็ไปเข้าแถวตามสาขาของตัวเองเลย”
“ชื่ออะไร”
“ชื่อปอนด์ค่ะ” นักศึกษาหญิงรุ่นพี่ที่นั่งประจำอยู่ที่จุดลงทะเบียนเอ่ยถามเพื่อจะเขียนชื่อลงบนป้าย พอเขียนชื่อเรียบร้อยแล้วก็ส่งให้กับปอนด์รับไปห้อยคอไว้
“ไปต่อแถวตามสาขาได้เลย”
“ขอบคุณค่ะ”
ปอนด์เดินมานั่งต่อแถวสาขาของตัวเองโดยไม่คิดจะสนใจใคร เธอฟังพวกรุ่นพี่พูดไปสักพักก็มีพวกพี่ว๊ากมายืนทำหน้าดุกับตะโกนเสียงดังสั่งพวกปีหนึ่งทุกคนให้อยู่ในกฎระเบียบ หลังจากพี่ว๊ากพูดจบก็มีรุ่นพี่อีกกลุ่มมาพูดชี้แจงรายละเอียดต่าง ๆ เกี่ยวกับการรับน้องและกิจกรรมที่จะมีขึ้นระหว่างนี้ โดยเน้นย้ำว่าทุกคนต้องเข้าร่วมกิจกรรมรับน้องถ้าทุกครั้งถ้าไม่ให้ความร่วมมืออาจจะมีสิทธิ์ไม่จบเพราะคณะนี้มีกฎของคณะและขึ้นชื่อเรื่องรับน้องโหดอยู่แล้ว
หลังจากรุ่นพี่ปล่อยเลิกปอนด์ก็รีบเดินออกมาจากลานกิจกรรมเพื่อจะไปทำงานต่อ ปอนด์มาถึงผับชื่อดังที่อยู่ไม่ห่างจากมหาลัยมากนัก เมื่อก่อนเธอทำงานที่ร้านอาหารและร้านคาเฟ่แต่รายได้มันไม่พอใช้จ่ายทั้งค่ากินและค่าห้องไหนจะค่าเทอมอีก ถึงแม้จะประหยัดสุด ๆ แต่ก็ยังไม่พออยู่ดีเธอเลยมาทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟที่ผับเพราะรายได้ดีกว่ากันเยอะ
“อ้าว ปอนด์มาแล้วเหรอ” ทันทีที่เห็นปอนด์เดินเข้ามาในร้านก็ได้ยินเสียงแหลม ๆ ของผู้จัดการร้านอย่างเจ๊ลิลลี่ร้องทักมาแต่ไกลด้วยความสนิทสนมและคุ้นเคยกันเป็นอย่างดีเพราะเธอค่อนข้างสนิทกับเจ๊ลิลลี่มาก
“ค่ะ”
“รีบไปเปลี่ยนชุดมาช่วยเจ๊จัดร้าน วันนี้คนน่าจะเยอะเปิดเทอมวันแรกด้วย”
“ได้ค่ะ ไปเดี๋ยวนี้เลย” ปอนด์รีบเดินเข้าห้องแต่งตัวเพื่อเอาของไปเก็บและเปลี่ยนชุดเป็นชุดของพนักงานเสิร์ฟที่เป็นกางเกงขายาวกับเสื้อแขนยาวสีขาวซึ่งไม่ได้โป๊เหมือนที่พวกพีอาร์ใส่
และมันก็เป็นเหมือนกับคำพูดของเจ๊ลิลลี่เพราะคืนนี้ลูกค้าที่ร้านเยอะมากตั้งแต่เปิดจนปิด ปอนด์เองก็วิ่งเสิร์ฟจนหัวหมุนแต่ก็คุ้มเพราะทิปที่ได้รับเยอะตามไปด้วย งานเสิร์ฟก็ดีตรงทิปนี่แหละแต่ก็เสี่ยงโดนลูกค้าลวนลามแต่เธอก็โชคดีที่ไม่ค่อยสะดุดตาพวกชีกอเพราะความเชยกับความโทรมที่เธอเป็นอยู่นี่แหละ
เมื่อถึงเวลาเลิกงานปอนด์เดินออกมานอกร้านก็ได้ยินเสียงเรียกที่แสนคุ้นเคยดังมาให้ได้ยิน พอหันไปมองก็เจอกับโปรดนั่งรออยู่ที่รถจักรยานยนต์กลางเก่ากลางใหม่คันเก่งของตัวเองด้วยใบหน้าที่มีรอยยิ้มประดับอยู่
“พี่ปอนด์!!! ทางนี้”
“รอนานไหม”
“ไม่นาน กลับเถอะผมง่วงแล้ว”
“อืม”
หลังจากปอนด์ขึ้นซ้อนท้ายรถจักรยานยนต์เรียบร้อยแล้วโปรดก็ขับรถกลับห้องพักของทั้งคู่ทันที ปอนด์กับโปรดอาศัยอยู่ด้วยกันที่ห้องเช่าเล็ก ๆ ถึงแม้โปรดจะไม่ใช่น้องแท้ ๆ แต่ปอนด์ก็รักโปรดมากรักไม่ต่างจากน้องชายแท้ ๆ เธอทำงานเพื่อส่งตัวเองและโปรดเรียน เพราะโปรดยังเด็กอายุยังไม่ถึงเกณฑ์เลยไม่มีที่ไหนรับเข้าทำงานดังนั้นโปรดจึงมีหน้าที่ทำงานบ้านและตั้งใจเรียนกับคอยมารับส่งปอนด์เท่านั้น
ปอนด์เจอและรู้จักกับโปรดเพราะโปรดเคยช่วยเธอไว้เมื่อหลายปีก่อนในตอนที่เธอกำลังโดนผู้ชายกำลังฉุดกระชากเข้าข้างทางเพื่อหวังจะข่มขืน ซึ่งตอนนั้นเองโปรดก็ไม่มีที่อยู่เร่ร่อนไปเรื่อยค่ำไหนนอนนั่นปอนด์เลยชวนโปรดมาอยู่ด้วยกันจนถึงทุกวันนี้
โปรดเป็นเด็กดีขยันและเรียนเก่ง แต่ที่ต้องมาเป็นเด็กเร่ร่อนเพราะทนกับการทุบตีของพ่อขี้เมาไม่ไหวส่วนแม่ของโปรดก็ติดการพนันไม่สนใจลูก ชีวิตโปรดกับเธอเหมือนกันคือตัวคนเดียวไม่มีใครสนใจเพราะเธอเองก็เกิดมาไม่มีพ่อแม่โตมาจากบ้านเด็กกำพร้า พออายุสิบห้าโตจนสามารถดูแลตัวเองก็ต้องออกมาดิ้นรนข้างนอกด้วยตัวเอง
- Writer
