ไม่เคยคิดจะตัดใจ

4.ยังไงดีนะ

ราเชลหยิบกระเป๋าขึ้นมาพร้อมกับเดินออกไปหน้าบ้าน เธอส่งยกยิ้มขึ้นมาจางๆก่อนจะเดินอ้อมไปอีกฝั่งเพื่อเปิดประตูและเมื่อเปิดประตูออกราเชลก็ชะงักในทันที

เพราะว่าคนขับรถไม่ใช่คุณออสตินแต่เป็นผู้จัดการมิน.. เขาเอื้อมมือเข้ามาดึงแขนเธอให้เข้าไปในรถพร้อมกับปิดประตูลงโดยที่ราเชลกำลังพยายามดิ้นขลุกขลักในอ้อมกอดของเขา เธอกำลังโกรธเพราะว่านี่มันเหมือนกับว่าใช้กำลังบังคับเธอ!

เธอไม่ได้คิดยินยอมและไม่อยากจะอยู่กับเขาด้วย!

"คิดว่าใครเหรอ?"

"ใครก็ได้ที่ไม่ใช่ท่าน ปล่อยนะคะราเชลมีนัด!"

เขาไม่ได้สนใจเธอที่กำลังโวยวายแต่ตรงกันข้ามกันเลยเพราะว่ามินจูงขับรถออกไปอย่างรวดเร็วและเขาไม่สนใจสักนิดว่าราเชลจะมีสีหน้าแบบไหน

เพราะว่าเธอคือพนักงานต้อนรับและเพราะว่าใบหน้าสวยๆนั่นมันทำให้มีแมลงมากมายกำลังรุมสนใจดอกไม้ที่อยู่ในกระถางของเขา

ย้ายเธอไปแผนกไหนดี ที่ไม่ต้องมีใครเห็นหน้าสวยๆนี่ หรือว่าจะต้อง..ซ่อนเธอเอาไว้ให้พ้นจากสายตาของทุกคน ต้องทำยังไงดีล่ะ?

มินจูงเปิดไฟเลี้ยวก่อนที่เขาจะจอดรถข้างทาง มือทั้งสองข้างของเขาถูกยกชึ้นมากุมใบหน้าของราเชลเอาไว้ ผมยาวสลวยพลันยุ่งเหยิงในทันทีที่เขาออกแรงกระชากใบหน้าสวยๆนั่นลงมาทาบทับริมฝีปาก

เสียงหัวใจที่เต้นแรงราวกับว่ากำลังบ้าคลั่งและเสียงของเพลงรักที่เปิดคลอเบาๆในรถ ท่ามกลางความวุ่นวายและรถมากมายที่กำลังเคลื่อนไหวอยู่ด้านนอก

ริมฝีปากที่อุ่นร้อนของเขากลับทาบทับลงมาด้วยความเอาแต่ใจ เขาค่อยๆบดคลึงปลายลิ้นเข้ากับเส้นประสาทภายในอุ้งปากของเธอ ริมฝีปากเขายังคงขบเม้มและออกแรงดูดดุนเบาๆสลับกับปลายลิ้นที่เขี่ยวนในริมฝีปากเธอ

ราเชลคิดว่าตัวเองกำลังหูอื้อและตาลายมากทีเดียว เรียวลิ้นของเราเสียดสีกันครั้งแล้วครั้งเล่าและมือที่กุมใบหน้าของเธอก็ค่อยๆเลื่อนไปเป็นการโอบกอดเธอแทน

เธอไม่ทันได้คิดขัดขืนเขาเลยด้วยซ้ำ ไม่ได้ทัน..ห้ามใจตัวเองเลย

เขาผละริมฝีปากช้าๆและสายตาของเขาก็กำลังจ้องมองที่ดวงตาของเธอราวกับว่าเขาต้องการมองให้แน่ใจว่าแววตาคู่นั้นมันมียังมีความหวั่นไหวอยู่รึเปล่า?

ริมฝีปากของมินจูงหยักยิ้มขึ้นมา ก่อนที่เขาจะเอื้อมมือมาคาดเข็มขัดให้เธอแล้วขับรถต่อไป

ราเชลยกมือขึ้นมาเช็ดที่ริมฝีปาก พร้อมกับยกมือขึ้นมาปิดบังใบหน้าของตัวเอง ในสถานการณ์เช่นนี้เธอก็ยังคงพ่ายแพ้ให้กับเขา ยังคงเป็นคนโง่ที่ยินยอมเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ทั้งที่คนที่เจ็บปวดกับเรื่องนี้..มีเพียงแค่เธอเท่านั้น เขาไม่รู้สึกอะไรและมองเธอเป็นเพียงคู่นอนที่เขาพร้อมจะเปลี่ยนไปได้ตลอดเวลา

ทำไมกันนะ? ทำไมถึงได้อ่อนแอมากขนาดนั้นเมื่อยืนอยู่ต่อหน้าเขา

"หนูกินข้าวรึยัง? พี่จองเลาจน์ของโรงแรมแกรนด์เอาไว้ เราไปทานที่นั่นกันนะ"

"หนูมีนัดแล้วค่ะ ทำไม..ท่านถึงทำราวกับว่าระหว่างเรามันยังเป็นเหมือนเดิมทั้งที่หนูบอกเลิกและจบความสัมพันธ์กับท่านไปแล้ว ทำไมถึงใจร้ายได้ขนาดนั้นคะ?"

ทั้งที่เธอกำลังจะเปิดใจรับคนอื่นเข้ามา และกำลังจะลืมเขาแล้วแท้ๆเขาจะกลับมาทำไมกัน!

มินจูงยักไหล่พร้อมกับส่งยิ้มให้ราเชล ราวกับไม่ได้สนใจคำกล่าวของเธอเลยแม้แต่น้อย หากเธอจะคิดว่าเขาคือคนสารเลว เช่นนั้นก็คิดได้เลย เพราะเขาไม่ได้อยากเป็นคนดีในสายตาของใครอยู่แล้ว

"ราเชล พี่ต้องการให้เรากลับไปเป็นเหมือนเดิมและแน่นอนว่าพี่ให้หนูได้ทุกอย่างที่หนูต้องการ จะทำแบรนด์เสื้อผ้าหรือว่าจะซื้อบ้านที่แพงกว่านั้นพี่ให้หนูได้หมดเลย แค่เรากลับมาอยู่ด้วยกัน.."

สุดท้ายเขาก็มองเธอเป็นผู้หญิงที่สามารถซื้อได้ด้วยเงินสินะ จริงอยู่ที่เธอกำลังต้องการเงินและเงินมันก็สำคัญมากๆในการใช้ชีวิต แต่ราเชลคิดว่าเธอสามารถหามันได้ด้วยตัวเอง

เธอต้องการความรักมากกว่าเพราะว่าเรื่องเงินเธอหามันได้

"หนูไม่ต้องการเงินของท่านค่ะ หนูต้องการความรักและด้วยข้อเสนอที่ท่านเสนอมา..หนูคิดว่ามีอีกหลายคนที่พร้อมจะตกลงรับข้อเสนอของท่าน จากนี้ไปเราอย่ามาคุยกันด้วยอะไรแบบนี้เลยนะคะ เพราะไม่ว่าท่านจะพยายามโน้มน้าวหนูมากแค่ไหน ผลลัพธ์ก็เป็นเหมือนเดิม.."

สัญญาณไฟจราจรเป็นสีแดงพอดี และราเชลเลือกที่จะเปิดประตูรถลงมากลางสี่แยกไฟแดง เธอเดินไปยังริมถนนพร้อมกับสูดหายใจเข้าลึกๆ..ขาทั้งสองข้างกำลังพาตัวเองเดินไปเรื่อยๆและ.. อยู่ๆรอยยิ้มก็พลันปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าที่สวยงามของราเชล

ฝนโปรยปรายลงมาเบาๆและนี่เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกดีมากจริงๆที่สามารถเดินบนขาทั้งสองข้างของตัวเอง เธอเก่งขนาดที่ปฏิเสธชายที่เธอคิดถึงมาตลอดสามปีได้

สามารถเดินลงมาจากรถของเขาและหันหลังให้เขาด้วยความมั่นใจและไร้ความหวาดกลัว

เก่งมากเลยราเชล ว่าแต่ตอนนี้จะต้องหาที่หลบฝนก่อน เนื่องจากรองเท้าที่เธอสวมมันเป็นรองเท้าส้นเข็ม ทั้งที่อยากจะดูดีในสายตาของคุณออสตินแท้ๆ ผมที่ตั้งใจม้วนมาและชุดเดรสที่เลือกมาอย่างพิถีพิถัน

พังหมดเลย

ในขณะที่ราเชลกำลังมองหาที่หลบฝน ร่มคันหนึ่งก็ถูกยื่นมาคลุมให้เธอ ราเชลช้อนสายตามองเจ้าของร่มคันนั้นเป็นจังหวะเดียวกันกับที่เขาถอดเสื้อคลุมมาคลุมให้เธอ

"อกหักเหรอครับ?"

เขาคือหนุ่มน้อยที่ยังอยู่ในชุดนักศึกษา เธอไม่ได้คุ้นหน้าเขาเลยแต่ว่าเขาน่ารักมากๆและ..เขาที่ถอดเสื้อมาคลุมให้เธอมันชวนให้เธออยากจะกราบขอบคุณเขาสักที

"ขอบคุณค่ะ.."

"พี่สวยจังเลยนะครับ ไม่น่าเชื่อเลยจริงๆว่าพี่จะอกหัก"

เขาพาเธอเดินเข้ามาหลบฝนในด้านหน้าร้านสะดวกซื้อ และเธอไม่ได้ตอบคำถามของเขาแต่เลือกที่จะส่งยิ้มให้เขาแทน เขายังเด็กราเชล แกจะมาทำตัวเป็นชะนีแก่ล่อลวงเด็กไม่ได้ กฏเหล็กของเธอคือการไม่คบหนุ่มที่อายุน้อยกว่า..

อันที่จริงมันคือกฏเหล็กของแก๊งเราเลยก็ว่าได้ การคบเด็กมันปวดหัวและ..หลีกเลี่ยงได้กรุณาหลีกเลี่ยง แยมมันชอบพูดเอาไว้แบบนั้น

"ผมดีแลนนะครับ ตอบแทนที่ผมกางร่มให้พี่ด้วยการแลกไลน์หน่อยได้ไหมครับ?"

เธอมองหน้าเขานิ่งๆ

"คิดซะว่าเป็นการติดต่อเพื่อที่จะคืนเสื้อคลุมนั่นก็ได้"

ราเชลหัวเราะเบาๆ

"พี่ชื่อราเชลนะ เอาไว้พี่ซักเสื้อนี่เสร็จแล้วจะนัดเราไปเพื่อขอคืนเสื้อตกลงไหม?"

"ได้เลยครับ ไปคืนที่โรงหนังหรือว่าคาเฟ่ก็ได้นะครับพี่"

ยังไม่ทันที่เธอจะได้พูดอะไรออกมา รถประจำทางก็มาพอดี เขาส่งร่มให้เธอพร้อมกับโบกมือให้ก่อนจะเดินไปขึ้นรถประจำทาง

"แล้วเจอกันนะครับ พี่ราเชลคนสวย"

ยังไงดีนะ..

สายตาของราเชลมองไปที่เสียงแจ้งเตือนไลน์ที่เขาส่งข้อความมา เด็กมันน่ารักแบบนี้และเธอจะอดใจไม่คุยยังไงไหว และในขณะที่ราเชลกำลังยกยิ้มจางๆก็มีมือกระชากร่มไปจากมือเธอด้วยแรงแห่งความโกรธเคือง