ตอนที่ 14
หลังจากที่เล่นสนุกกับนางจนน้ำในอ่างเย็นลง
เจ๋อหมิงจึงพาร่างเปียกชื้นของเจียวลี่ขึ้นจากน้ำ
ใช้ผ้าเนื้อนุ่มเช็ดตัวให้นางอย่างพิถีพิถัน ทว่า ไม่ยอมปล่อยนางให้ห่างอ้อมแขนแม้แต่ก้าวเดียว
"ข้าเดินเองได้..."
เจียวลี่ประท้วงเสียงเบา ใบหน้าแดงเรื่อเพราะยังรู้สึกได้ถึงความแข็งแกร่งของเขาแนบอยู่ตลอดแนวสะโพก
เจ๋อหมิงกลับหัวเราะในลำคอ
"เดินไม่ไหวแท้ ๆ ยังปากแข็ง"
เขาพึมพำ ก่อนจะอุ้มนางขึ้นแนบอกแล้วก้าวพานางตรงไปยังโต๊ะอาหาร
โต๊ะไม้อยู่กลางห้อง มีสำรับข้าวต้มร้อน ๆ และกับข้าวเบา ๆ วางเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว
เจ๋อหมิงวางตัวลงบนเก้าอี้ยาวข้างโต๊ะ แต่แทนที่จะปล่อยเจียวลี่ให้นั่งเอง เขากลับรั้งนางให้นั่งคร่อมบนตักเขา หน้าแนบอกเขาอย่างแนบชิด
"กินเสีย..." เขากระซิบข้างหู ขณะใช้มือข้างหนึ่งตักข้าวต้มขึ้นเป่าเบา ๆ แล้วจ่อริมฝีปากนาง
เจียวลี่หน้าแดงจัด อยากจะหนีแต่เรี่ยวแรงกลับไม่พอ
จำใจอ้าป
