ราตรีนี้ซูหมิงเจี๋ย นั่งประจำที่เดิม เขามาโดยมิได้หวังสิ่งใดนอกจากเสียงพิณของนาง ตั้งแต่คืนนั้น ที่บังเอิญได้พบกันในเทศกาลโคมไฟ นางคือแสงจันทร์ที่เขาไม่เคยรู้ว่าตนโหยหา และบัดนี้ เสียงพิณของนางคืออาภรณ์ใจที่เขารอคอย
ทว่า คืนนี้ เงียบงัน แขกหลายคนเริ่มซุบซิบ เสียงกระซิบของขาประจำแว่วลอดมา
“วันนี้แม่นางเจียวลี่ไม่เล่นหรือ”
“หรือจะล้มป่วย”
ซูหมิงเจี๋ยไม่ได้กล่าวสิ่งใด เขาเพียงยกน้ำชาขึ้นจิบ ดวงตาคมจ้องเงาโคมที่ไหวไกวอยู่เหนือเพดาน พลางคิดหรือว่าเขาจะไม่ควรมา
เขานั่งรอจนเมื่อผู้คนเริ่มซา แขกเหรื่อล่ำลากันไปทีละคน ซูหมิงเจี๋ยจึงลุกขึ้น เดินผ่านระเบียงหออย่างเงียบงัน มุ่งหน้าไปยังโต๊ะของซูเย หัวหน้าหอ
ซูเยยังคงอยู่ในชุดคลุมสีอ่อน นั่งจิบชาพลางตรวจบัญชีด้วยแววตาเรียบนิ่ง เมื่อเห็นเขาเข้ามา ก็ยิ้มบางอย่างรู้ทัน
“คุณชายมาถามเรื่องเจียวลี่หรือเจ้าคะ” ซูเยเอ่ยขึ้นก่อน
ซูหมิงเจี๋ยหยุดยืนตรงหน้
