หอประโลมรัก

23.หนึ่งเดือนที่เรือนรับรองนอกเมือง "ชำระกายให้คุณชายใหญ่"

ยามดึก รือนรับรองนอกเมือง

สายลมยามค่ำคืนเย็นเยียบพัดผ่านชายม่านบางเบา

แสงตะเกียงในห้องเรือนหลักยังคงสว่างจาง ๆ แม้จะเลยยามอิ๋นมาแล้ว เจียวลี่นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้หอม มือเรียวประคองถ้วยชา แต่ชาก็เย็นชืดจนหมดกลิ่น

นางนั่งรออยู่เช่นนั้นมาหลายชั่วยามแล้ว

นับตั้งแต่มาถึงช่วงสายของวัน ก็ยังไร้เงาของผู้ที่ประมูลนางมา

ไร้แม้แต่จดหมายหรือคำกล่าวใด ๆ ว่าเขาจะมาเมื่อใด

กระทั่ง

กรึ่ก! เสียงประตูไม้บานหน้าถูกเลื่อนเปิดอย่างช้า ๆ เสียงฝีเท้าหนักแน่นและเงียบงันย่างเข้ามา

เจียวลี่หันขวับ หัวใจเต้นแรงโดยไม่ทราบเหตุผล ทั้งที่เงียบงันแต่กลับรู้ทันทีว่าเป็นเขา

เหวินหลง ก้าวเข้ามาในห้องอย่างไม่รีบร้อน เสื้อคลุมสีเข้มถูกลมยามค่ำคืนพัดให้ชายเสื้อกระเพื่อม ใบหน้าของเขามีร่องรอยอ่อนล้าเล็กน้อย แต่ดวงตายังคงนิ่งขรึมดังเดิม

"ท่านมาเสียที"

เสียงของนางเบาจนแทบไม่ได้ยิน

เขาหยุดอยู่ห่างจากนางราวสามก้าว

มองนางเงียบ ๆ ก่อนจะเอ่ยเสียงต่ำ

"ข้าพึ่งสะสางงานของกิจการเสร็จ จึงมาช้า"

เจียวลี่เงียบงัน

ในใจนางมีคำถามมากมาย แต่ไม่รู้จะเริ่มต้นจากคำใด

"ท่านลำบากขนาดนี้…เพื่อจะได้อยู่กับข้าแค่หนึ่งเดือน"

เหวินหลงไม่ตอบในทันที เขากลับมองนางนิ่งนาน

จนเจียวลี่ต้องเบือนหน้าหนี

"ในสายตาเจ้าข้าเป็นเพียงชายผู้พ่ายแพ้ในวันนั้นสินะ"

เสียงของเขาเย็นเยียบแต่ไม่แข็งกระด้าง

"ชายที่ไม่มีอำนาจ ไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะปกป้องสตรีของตน"

นางเงยหน้ามองเขา ดวงตาไหววูบ

เขาเดินเข้ามาอีกก้าว หยุดอยู่เพียงลมหายใจเดียวจากนาง

"แต่ข้ากลับมาแล้ว พร้อมทุกสิ่งที่ไม่มีวันมีในวันนั้น"

มือของเขาขยับ แต่ก็หยุดกลางอากาศ

เขายังไม่กล้าแตะต้องนาง

เจียวลี่มองเขา แววตาสั่นไหว

ท่ามกลางความเงียบของยามราตรี เสียงหัวใจของนางเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ

"ท่านคิดว่าข้ายังเป็นเจียวลี่คนเดิมหรือ"

เหวินหลงมองนางนิ่งไปครู่ ก่อนจะเอ่ยเสียงต่ำแผ่ว

"ไม่...ข้ารู้ว่าเจ้าเปลี่ยนไป"

"แต่ถึงเจ้าจะเปลี่ยนเป็นใคร...ข้าก็ยังอยากรู้จักเจ้าอีกครั้ง"

บรรยากาศระหว่างคนทั้งสองเต็มไปด้วยความเงียบที่อัดแน่นไปด้วยคำพูดที่ยังไม่เอ่ย

ความรู้สึกที่ถูกอดกลั้นไว้ เริ่มเผยออกมาทีละน้อย คล้ายเปลวเทียนที่สั่นไหวในห้องมืด

“เลิกพูดเรื่องเก่าเถิดเจ้าค่ะ ข้าถูกส่งมาอยู่ที่นี่หนึ่งเดือน” เสียงของนางแผ่วเบา “ย่อมต้องทำหน้าที่ให้สมค่าที่ท่านจ่ายมา”

ดวงตาเหวินหลงวูบไหว เจ็บแปลบเหมือนถูกกระแทกตรงใจ

“อย่าพูดราวกับตัวเจ้าไร้ค่า เจียวลี่”

“ท่านชนะประมูลได้ราคาที่ตั้งไว้ หากท่านประสงค์สิ่งใด ย่อมสามารถเรียกใช้ข้าได้ตามกฎของหอคณิกา” นางโค้งตัวอย่างงดงาม นิ่งสงบอย่างน่าใจหาย

“เจ้าไม่ต้องทำเช่นนี้กับข้า เจียวลี่…” เหวินหลงขบกรามแน่น

เจียวลี่หัวเราะเบา ๆ ในลำคอ

“ท่านมิใช่คู่หมั้นข้าอีกต่อไปแล้วมิใช่หรือ ยามนี้ ข้าเป็นเพียงของเล่นราคาแพงที่ท่านประมูลมา ข้าย่อมมีหน้าที่ปรนนิบัติท่านอย่างที่ควรจะเป็น”

ดวงตาของเขามีแววเจ็บวาบ แต่ก็ไม่อาจเอื้อนเอ่ยคำใดได้อีก

นางก้าวเข้าหาเขาอย่างนุ่มนวล ผ้าคลุมบางเบาคล้ายลอยไปกับลมจนเผยให้เห็นชุดในสีขาวนวลรัดกาย เมื่อเขายืนตัวตรงมิขยับ เจียวลี่จึงประคองฝ่ามืออันอบอุ่นของเขา พาไปยังห้องอาบน้ำที่อยู่ถัดไปด้านใน

"หากท่านยังไม่ปรารถนาให้ข้าปรนนิบัติบนเตียง คืนนี้ ข้าจะเริ่มจากการชำระกายให้ท่านก่อน”

ห้องชำระกายภายในเรือน สร้างด้วยหินอ่อนสีขาวแทรกลวดลายหยกเขียว อ่างอาบน้ำไม้หอมถูกเตรียมไว้ล่วงหน้า น้ำอุ่นกำลังดี มีกลิ่นบุปผาเบา ๆ คลุ้งอยู่ในอากาศจากกลีบดอกเหมยและเก๊กฮวยที่ลอยระเรื่อบนผิวน้ำ ไอน้ำอุ่นลอยคลุ้งท่ามกลางแสงตะเกียงน้ำมัน ทำให้บรรยากาศยิ่งชวนให้ใจสั่นไหว

เจียวลี่ก้าวช้า ๆ ไปหยุดที่ขอบอ่าง หยิบผ้าชุบน้ำขึ้นมาบีบเบา ๆ จากนั้นจึงหันกลับไปหาเขา

"เชิญคุณชายใหญ่ถอดชุดเถิดเจ้าค่ะ"

เสียงของนางเรียบเย็น แววตาแม้นอ่อนโยน แต่ลึกในนั้นมีเพลิงบางอย่างเร้นซ่อน เหวินหลงยังยืนนิ่ง ดวงตาคมจับจ้องนางราวกับจะอ่านใจ

เมื่อเขายังลังเล นางจึงก้าวเข้าไปใกล้อีกสองก้าว นิ้วเรียวแตะที่ขอบเสื้อของเขาอย่างเบาเหมือนผีเสื้อกระพือปีก เงยหน้าขึ้นสบตาเขาด้วยรอยยิ้มบาง

เหวินหลงกำมือแน่น ริมฝีปากขบแน่นอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เขาจะปล่อยลมหายใจยาว แล้วค่อย ๆ ปลดชุดคลุมชั้นนอก

เสื้อคลุมผ้าลินินสีเข้มหลุดจากบ่าเผยให้เห็นแผ่นอกกว้างและไหล่แข็งแรง เจียวลี่ไม่หลบตา หากแต่มองนิ่งราวกับงานศิลป์ตรงหน้าไม่มีผลต่อหัวใจ

“เชิญคุณชายลงแช่ในอ่างเถิดเจ้าค่ะ” เสียงนางนุ่มนวล ราบเรียบ

เหวินหลงก้าวลงอ่างโดยไม่เอ่ยคำใด เขานั่งพิงผนังไม้ กลิ่นหอมบางของเก๊กฮวยและผิวเนื้อนางที่ยังอยู่ใกล้ ทำให้บรรยากาศในอ่างอาบน้ำร้อนขึ้นเรื่อย ๆ

เจียวลี่นั่งลงข้างขอบอ่าง มือเรียวหยิบผ้าชุบน้ำอุ่น แล้วแตะลงบนบ่ากว้างของเขาอย่างเบา ๆ จากนั้นจึงค่อย ๆ เช็ดไปตามแนวไหล่และต้นคอ

ผิวเขาอุ่นและเปียกชื้น แต่กล้ามเนื้อแข็งแกร่งใต้ฝ่ามือนางนั้นหนาแน่นจนนางเองก็เริ่มใจสั่น

มือของนางเลื่อนต่ำลงแตะที่แผ่นหลังของเขา ชำระด้วยผ้าชุบน้ำที่แทบไม่รู้สึกเย็น เพราะภายในห้องนี้อบอวลไปด้วยความร้อนจากร่างกายและอดีตที่ร้อนแรงกว่าเปลวไฟ

"คุณชายใหญ่ ท่านรู้สึกผ่อนคลายหรือไม่"

เหวินหลงไม่ได้ตอบ แต่หันหน้ามาหานางทันที นางสบตาเขา สายตานั้นทั้งร้อนแรงและว่างเปล่าในคราเดียว

เจียวลี่เอนตัวลง โน้มกายแนบชิดกระซิบเบา ๆ ข้างใบหูเขา ริมฝีปากเฉียดแก้มเขาเพียงปลายผม

“ยามนี้ข้าเป็นคณิกา หากท่านต้องการสิ่งใดจากร่างกายข้า เพียงเอ่ยปาก ข้าจะให้ท่านทุกอย่าง”

เหวินหลงมองนางนิ่งงันอยู่เพียงอึดใจเดียว...ก่อนที่มือใหญ่ของเขาจะพุ่งออกมาอย่างรวดเร็ว

“อ๊ะ !”

เสียงหลุดจากปากนางในขณะที่เขารวบเอวคอดของนางด้วยมือข้างเดียว ดึงร่างบอบบางของเจียวลี่เข้ามาในอ่างโดยไม่ให้ตั้งตัว น้ำในอ่างกระเซ็นออกเมื่อเรือนกายของนางแหวกผ่านผิวน้ำ ลงมาแนบชิดบนตักเขา

เสื้อบางที่เจียวลี่สวมอยู่เปียกชุ่มทันที แนบแน่นไปกับผิวเนื้อจนเผยรูปร่างอันเย้ายวนอย่างเลี่ยงไม่ได้

“คุณชายใหญ่…” เสียงของนางเบาหวิว ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ ทว่ามีประกายวาบหนึ่งผ่านแววตาไปวูบ

ชายหนุ่มจ้องหน้านางจากระยะใกล้ ลมหายใจของทั้งสองรินรดกันโดยไม่ต้องเอื้อนเอ่ย

“ข้าทนไม่ไหวแล้ว เจียวลี่…” เสียงของเขาแหบพร่า ริมฝีปากเฉียดปลายจมูกของนาง

“ข้าไม่อาจทนมองเจ้าเช่นนี้ได้อีก โดยที่ไม่แตะต้องเจ้าเลย”

เขาประคองใบหน้าของนางด้วยสองมือ นิ้วหัวแม่มือเกลี่ยแก้มนวลอย่างแผ่วเบา แต่ฝ่ามือกลับสั่นเล็กน้อย ราวกับคนที่กำลังห้ามใจไม่ให้จมดิ่งไปในห้วงปรารถนา

เจียวลี่สบตาเขา ริมฝีปากเม้มแน่น ก่อนจะค่อย ๆ คลายออก

"เช่นนั้น อย่าทนอีกเลยเจ้าค่ะ" นางกล่าวเบา ๆ ราวกับยินยอมในทุกสิ่งที่จะเกิดขึ้น

ไม่ต้องการคำใดอีก เหวินหลงโน้มกายเข้ามา ริมฝีปากของเขากดลงบนเรียวปากของนางอย่างอ่อนหวานแต่เร่าร้อน ความรู้สึกที่ซุกซ่อนในก้นบึ้งของใจระเบิดออกอย่างไม่อาจหักห้าม

มือของเขาลูบไล้แผ่นหลังนางผ่านผ้าชื้น กล้ามเนื้อใต้ฝ่ามือเขาเต้นแรง เช่นเดียวกับหัวใจของคนตรงหน้า

เจียวลี่ตอบรับสัมผัสนั้นอย่างแนบเนียน ทั้งเรือนกายและจิตใจของนางราวกับถูกปลุกขึ้นอีกครั้ง ท่ามกลางไออุ่นในอ่าง น้ำร้อนมิอาจเทียบกับเปลวปรารถนาที่ลุกโชนอยู่ในอ้อมแขนของกันและกัน

ทว่าในขณะที่ความร้อนระอุกำลังจะกลืนกินทั้งคู่

มือของเหวินหลงกลับหยุดนิ่งกลางแผ่นหลังนาง

ริมฝีปากที่กำลังเคล้าเคลียก็หยุดชะงัก ดวงตาของเขาปิดแน่นราวกับกำลังต่อสู้กับบางสิ่ง

"ข้า…ข้าขอโทษ" เขาพึมพำอย่างเจ็บปวด ก่อนจะซุกหน้าลงบนไหล่นาง….