“พร้อมมานอนถ่างให้กูลบรอยรึยัง?”
“...” ฮันต์ในชุดนอนสีเหลืองลายเป็ด ออกมาจากห้องน้ำก็เจอคำถาม “ไม่ๆ กูอยากเก็บไว้”
“มึงจะเก็บไว้ได้แค่รอยของกูเท่านั้น” ดินเอ่ยเสียงดุดัน พลางสาวเท้าเข้ามาลากร่างเล็กๆ ไปที่เตียง ซึ่งมีเพียงแค่หลังเดียวเท่านั้น
ตอนแรกฮันต์อยากได้ห้องที่มีสองเตียง แต่ดินไม่เห็นด้วย และไม่ว่าความคิดดินจะเห็นแก่ตัวแค่ไหน พ่อของฮันต์ก็เออออไปกับมัน
ราวกับว่าคนที่เป็นลูกพ่อจริงๆ คือมัน!
“ห้ามลบนะ” ฮันต์ว่า ในเมื่อดินดื้อด้าน เขาก็จะขอดื้อด้านเช่นกัน ไม่ยอมให้ลบง่ายๆ หรอก
“บอกแล้วไง เก็บไว้ได้แค่รอยของกู” ดินไม่ว่าเปล่า กดฮันต์นอนหงาย แล้วขบเม้มซอกคอ
ลบรอยจ้ำแดง โดยการดูดทับลงไป แต่รอยที่ดินทำ ใหญ่กว่าของเชอร์รี่หลายเท่า
“ดิน กูเจ็บ อึ่ก อื้ออ ปล่อย” ฮันต์ดิ้นอยู่ใต้ร่างดิน ดินแทรกตัวเข้ากึ่งกลางขาเข่าดันท่อนขาเรียวยาวไร้ขน ราวกับเป็นขาของสตรีตั้งฉาก
ดินไม่สนใจเสียงคร่ำคร
