โอมบอกสไมล์ให้รอไปมหา'ลัยด้วยกัน แต่เสียงนาฬิกาปลุกไม่ทันดัง โอมก็เปิดประตูเข้ามาเสียงเบา หายเข้าไปในห้องน้ำเกือบครึ่งชั่วโมง
ออกมาพร้อมกลิ่นหอมของน้ำยาปรับผ้านุ่มที่ลอยมาจากชุดกระต่ายและวิกผม ไปตากที่ราว หนึ่งนาทีต่อมา โอมก็กระโดดลงเตียง ถ้าแค่นอนข้างๆ สไมล์จะไม่สะดุ้งโหยง เบิกตาโพลง
แต่นี่เล่นทาบลงมาทั้งตัว โชคดีที่มีผ้าห่มกั้น เพราะไม่อย่างนั้น อาจโดนจระเข้จับกินไปแล้ว
“โอมลุก!”
สไมล์เหงื่อแตกพลั่กทั้งที่เปิดแอร์เย็นฉ่ำถึงขนาดที่ต้องใส่เสื้อกันหนาว กางเกงวอร์มขายาว และไม่รู้ว่าสิ่งของเหล่านี้ จะปกป้องเจ้าของไหม
“โอมลุกสิ” สไมล์เสียงสั่น เขื่อนที่ตาใกล้จะแตกแล้ว โอมยังคงนิ่งเฉย สบตาที่กำลังสั่นระริก
“กูทำให้มึงกลัวขนาดนี้เลยเหรอวะ?”
“อือๆ!”
สไมล์พยักหน้า และปล่อยโฮออกมาเสียงเบา เมื่อโอมโน้มหน้าคลอเคลียบริเวณลำคอ แม้ไม่รุนแรงเหมือนครั้งแรก แต่ทำให้สไมล์กลัวมาก วันนั้นโอมทำสไมล์เจ
