“คุณธรรมอะไร กูไม่รู้จักหรอกนะ”
นันพูดก่อนปลดเนกไท และจู่โจมคนที่กำลังนั่งวาดภาพ ที่โต๊ะกระจกหน้าทีวี ภายในห้องนอนของเขา มาวางบนตักแกร่ง
“ทำไมคุณไม่ไปอาบน้ำก่อนหอมผม”
“มึงอย่าเล่นตัวนักสิไอ้เดือน!”
“ผมขยะแขยง” เดือนไม่อ้อมค้อม
นันใช้มือทาบช้างน้อยอีกฝ่ายอย่างมันเขี้ยว “รอไม่ไหวแล้ววะ”
“ไม่มีวัน” เดือนปัดมือหนา
“มาเฟียกับตำรวจไม่ถูกกัน มึงไม่ต้องริอ่านอยากเป็นตำรวจ เป็นแค่คนที่กำราบกูได้พอ” นันเปลี่ยนเรื่องเร็วมาก
แต่เดือนตามทันทุกเรื่อง “ก็ตำรวจนี่แหละ ที่จะกำราบให้คุณเข้าคุก”
“ส่งผัวเข้าคุก มันไม่ใช่ทัศนวิสัยที่ดีของคนเป็นเมียนะครับ” นันหอมแก้มเดือนอีกครั้ง
“เดือน กูให้มึงเรียกป๊าได้ แต่ป๊าในความหมายของกูไม่ได้แปลว่าพ่อ แปลว่าผัว!”
“อยากจับมึงกดฉิบหาย”
เดือนนึกถึงวันวานพอเขาเข้าปีสามนันที่มีนิสัยขี้เล่นก็เปลี่ยนเป็นจริงจัง ถึงเนื้อถึงตัวมากขึ้น แต่คนที่ควรโกรธก็คือเขาเองที่ไ
