“เหนือ เฮียขอพูดตรงๆ เลยนะ อย่าโกรธล่ะ จากที่กูฟังจากปากของมึงผู้หญิงคนนั้นเขาไม่ได้ชอบมึงหรอก หลอกแดกมึงมากกว่า”
เหนือนึกย้อนตอนที่ให้ของขวัญแฟน สีหน้าเธอดูไม่ยินดีเท่าไร แต่ก็แสร้งยิ้มหวาน ตอนอยู่ที่โรงพยาบาล เขาส่งข้อความขอเลื่อนนัด
เธอตอบOK โดยไม่ถามสักคำว่าเพราะอะไร เขาจึงไม่ได้บอกว่าตนนอนป่วยอยู่โรงพยาบาล
หลายครั้งที่โทรหาเธอ แล้วโดนตัดสายทิ้ง เขามันก็โง่ พอเธอโทรกลับมาก็ตอบรับอย่างดีใจ เหมือนสุนัขเฝ้าบ้าน รอเจ้าของกลับมา
เธอบ่นเรื่องอะไร ก็รับฟังด้วยความเต็มใจ ไปมาเรื่องนั้นไม่พ้นเงิน แต่เหนือก็ให้เท่าที่จะให้ได้ เขาเองก็ยังเรียน กินเงินของแม่อยู่
“เพราะผมไม่มีเงินเหรอ เธอถึงได้ทิ้งผมไปง่ายดายแบบนี้” เหนือพูดเสียงเอื่อยเฉื่อย เขาไม่เหลือน้ำตาให้ร้องไห้อีกแล้ว
“...คบกับเฮียไหม ถึงเฮียจะอายุสามสิบสองแล้ว แต่มีแรงห้ำหั่นมึงบนเตียงแน่นอน”
“ให้ผมรุกเหรอ?” เหนือถามโดยไม่สบตาอีกคน
