“อ่าส์! โล่งแล้ว โล่งแล้ว!” ม่านเอ่ยเสียงแหบพร่า บั้นท้ายงอนที่แอ่นไปด้านหลังส่ายสะบัดเมื่อแก่นกายรูดออก ทิ้งไว้เพียงน้ำสีขาวเหนียวข้น
และที่คร่ำครวญออกมาไม่ได้เพราะสุขสม แต่เพราะจะได้หลุดพ้นเงื้อมมือคนหื่นเสียที ม่านเสื้อยับยู่ยี่ ส่วนล่างเปลือยเปล่า พลิกนอนหงาย
จ้องนัยน์ตาดำขลับ อีกคนอยู่ในชุดลำลองสีดำ นั่นคงไม่แปลกอะไร ทว่ามันน่าขัดใจ
ตรงที่อีธารสวมไอ้โม่งตลอดการผสมพันธุ์ ไม่พอแค่นั้น ยังมัดแขนทั้งสองของเขาไว้ ราวกับเป็นตัวร้ายที่จิตสำนึกผิดถูกไม่เหมือนคนทั่วไป
ควบคุมอารมณ์ไม่ได้ ราวกับสัตว์ดุร้าย ลากตัวละครผู้เคราะห์ร้ายอย่างเขามาสนองตัณหา
“ยะ ยังไม่พออีกเหรอ” ม่านเอ่ยเสียงสั่น เมื่อร่างสูงสง่า ใต้ความมืดสลัวตั้งท่าออกรบอีกรอบ
ธารลากม่านลงมาให้ส่วนล่างขนาบกัน จับแก่นกายตีช่องทางโบ๋สีลูกพีชเสียงดังเฉอะแฉะ
แต่ขณะจะสอดใส่ คล้ายเป็นโชคดีของคนตัวเล็ก แมวส้มจอมขี้คร้านที่ก่อนหน้านี้ห
