🔥เรื่องที่7 #1 แด๊ดดี้ใจดีกันหน่อยสิวะ...จุก

1168 Words

“สมน้ำหน้าแม่ง ดุด่ากูดีนัก โดนแม่ทิ้งไปก็ดี ตอนนี้แม่งเป็นหมาหงอย วันๆ แดกแต่เหล้า คิกๆ” คิวบ่นฉอดๆ ให้สมศรี งูหลามบอลเพื่อนคู่ใจฟัง สมศรีผงกหัวขึ้นเชื่องช้าอย่างเกียจคร้านแล้วขดตัวนอนหงายอยู่ในอุ้งมือนุ่มนิ่มละเอียดขาว โครม! คิวพลันสะดุ้งโหยง เมื่อประตูบ้านกระแทกกับผนังดังลั่น ตามมาด้วยเสียงรองเท้าคอมแบท กระทบบันไดไม้ ใกล้เข้ามาที่ห้องเขาเรื่อย หน้าละมุนขาว ขมวดคิ้วมุ่น ลังเลว่าระหว่างแกล้งหลับกับไปลงกลอนประตูควรเลือกอันไหน เมื่อเสียงรองเท้าคอมแบทหยุดอยู่หน้าประตู คิวก็วางสมศรีลงกรงอะคริลิกสำหรับเลี้ยงงู ตวัดผ้านวมแล้วแสร้งทำเป็นหลับไม่รู้เรื่องรู้ราว พลางคิดว่า สมน้ำหน้าไอ้พ่อเลี้ยงเฮงซวย! คิวเป็นลูกคนเดียว ถูกแม่และพ่อแท้ๆ เลี้ยงอย่างตามใจกระทั่งวันหนึ่งพ่อจากไปตลอดกาล ไม่นานแม่ก็มีแฟนใหม่ ทว่าผู้ชายคนนี้ไม่ได้ดีอย่างพ่อแท้ๆ เขามันจอมเผด็จการ ชอบดุ ชอบว่า แถมยังมอบหมายหน้าที่ในบ้านให้เขาทำ ตอนพ่ออยู่ คิวไม่จำเป็นต้องพับผ้าห่มด้วยซ้ำ เพราะพ่อทำให้หมด ส่วนผู้ชายคนนี้ไม่ทำให้ไม่พอ ยังด่าว่าเขาขี้คร้านอีก คิวเกลียดมัน! สมควร! สมควร! ที่โดนแม่ทิ้ง! ตะ แต่มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิวะ! “แด๊ดดี้เข้ามาในห้องผมทำไมครับ” คิวที่แกล้งหลับเบิกตาโพลงเมื่อร่างกำยำในชุดเครื่องแบบทหารก้าวเข้ามาในห้องนอนเขา รอบตัวฉุนกลิ่นแอลกอฮอล์ คิวลุกนั่ง พลางคิดว่าวันนี้ตนทำงานบ้านหรือยัง แต่แล้วมือก็ปวดตุ้บๆ ย้ำเตือนว่าล้างจานเรียบร้อย และยังทำแตกไปสองใบ บ้านก็กวาดด้วยความเร็วแสง ไม้ถูพื้นลากผ่านจนน้ำเจิ่งนอง แต่โชคดีไม่มีใครอยู่บ้าน ส่วนเขาเก็บตัวอยู่แต่ในห้อง เพราะงั้นไม่ต้องกลัวใครจะลื่นหัวแตก “แด๊ดอาละวาดไป แม่ก็ไม่กลับมาหรอก” คิวเอ่ยเสียงสั่น แม่เขาหย่าขาดกับผู้ชายคนนี้ แล้วกลับไปอยู่บ้านยายที่สุพรรณหลายวันแล้ว ส่วนเขายังเรียนไม่จบไง เลยต้องทนอยู่กับพ่อเลี้ยงไปก่อน นี่คือเหตุผลที่คิวบอกว่า มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ พ่อเลี้ยงและแม่เลิกกัน เขาก็ควรต้องไปอยู่กับแม่ไม่ใช่ไง ทำไมแม่ถึงทอดทิ้งเขาไปด้วยวะ...คิวยิ้มแหยๆ ในใจ แม่งเอ๊ย! “อย่ามาจับผมนะ!” คิวกระถดถอยหลัง เขาไม่ได้แสดงความก้าวร้าว แต่กลัวหัวหดต่างหาก “ไอ้เด็กเวรทำให้กูกับแม่มึงต้องเลิกกัน” ศิลป์กำหมัดแน่นอยากจะกระทืบคนอวดเก่งที่นั่งสั่นเป็นลูกหมาตกน้ำอยู่บนเตียงให้เละ ทว่าก็ไม่อยากรังแกคนที่ไม่มีทางสู้ จึงคลายหมัดที่กำแน่น เสยคางคนที่ตัวเล็กกว่าขึ้นมา “เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปง้อแม่มึงกับกู” “งะ ง้อไปก็เท่านั้น แม่บอกว่าจะไม่มาเหยียบที่นี่อีกแล้วครับ” คิวยิ้มเยาะเย้ยอีกคนในใจ เมื่อลองคิดดูดีๆ เขาน่ะ 26 แล้วควรออกไปใช้ชีวิตของตัวเองได้แล้ว แม่คงรู้เรื่องนี้ดี ตอนนี้จึงให้อิสระแก่คิว ไม่ได้ทอดทิ้งอย่างที่คิดน้อยใจ แต่ศิลป์โดนแม่ของเขาทิ้งจริงๆ “ถ้าเธอคิดจะทิ้งกูจริงๆ...แล้วทำไมถึงยังให้มึงอยู่ที่นี่ล่ะ แบบนี้ก็เท่ากับยังมีใจอยู่ปะวะห้ะ” “เพราะผมต้องเรียนต่างหาก” คิวแอบรู้มาว่าเพื่อนสมัยเรียนของแม่ มาเกี้ยวพาราสีแม่ แต่พูดไม่ได้หรอก เดี๋ยวพ่อเลี้ยงที่กำลังเมาจะคลั่งเอา “กลับไปห้องแด๊ดเถอะครับ ผมต้องนอนแล้ว พรุ่งนี้มีเรียนแต่เช้า” คิวยังคงพูดเสียงสั่น อีกฝ่ายเป็นถึงนักรบของชาติ ดุดันตั้งแต่หัวจรดเท้า แบบนี้ไม่ให้ลูกหมาที่วันๆ กินนอนกลัว ก็บ้าแล้ว คิวกลัวจริงๆ เพราะสู้ไปไม่เห็นทางชนะ “กู...กูนอนคนเดียวไม่ได้” “...” คิวครุ่นคิดอย่างหนัก “อะ เอาสมศรีไปนอนด้วยไหมล่ะครับ ผมให้ยืมหนึ่งวัน” คิวพยักพเยิดไปทางสมศรี “เหี้ยเอ๊ย กูอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีแม่มึง เพราะมึงคนเดียว กูก็แค่จะสอนให้มึงเอาตัวรอดได้เวลาที่ไม่มีพ่อแม่ แต่มึงแม่งสำออย ด่านิดหน่อยไม่ได้” “...” คิวเบือนหน้าหนีมือที่เอื้อมมาจะจับคางอีกครั้ง...ใครใช้ให้มาดุด่าเขาล่ะ อีกอย่างโลกมันไปถึงไหนแล้ว งานบ้านงานเรือนไม่ต้องทำหรอก ทำแต่งานนอกบ้านพอ แค่มีเงินก็อยู่ได้แล้ว เบื่อชะมัดคนหัวโบราณเนี่ย ทุกวันนี้ผ้าไม่ต้องซักมือแล้วนะ แค่หอบไปร้าน ยัดลงตู้แล้วจ่ายเงิน รอไม่นานจากผ้าเน่าๆ ก็หอมพร้อมใส่ “ทำตัวแบบนี้ระวังจะหาผัวไม่ได้” “หือ?? ดะ เดี๋ยวนะครับ ผะ ผัวเหรอ?” “เออดิ นิสัยแบบนี้ไม่มีใครเอาเป็นเมียหรอก สู้แม่มึงก็ไม่ได้ ขยันตัวเป็นเกลียว” “...” คิวอ้าปากพะงาบๆ แต่ไม่อยากเถียงกับคนเมา น้ำเหล้าคงทำสมองอีกฝ่ายเพี้ยนไปแล้ว “เดี๋ยวผมจะหาลูกสะใภ้ขยันๆ แบบแม่มาให้นะ แด๊ดได้สบายใจ ส่วนผมจะตั้งใจหาเงิน” “ฮึ มหา'ลัยเขาเรียนกันสี่ปีจบ แต่มึงเรียนมาหกปีแล้วยังไม่จบ บริษัทดีๆ ที่ไหนจะรับมึงห้ะ?” “...” ตอนเด็กๆ คิวมีความฝันว่าจะมีบ้านหลังใหญ่เท่าเซ็นทรัล ทว่าชาตินี้ขอผ่านไปก่อน “ยะ อย่าจับผมนะ!” คิวเอ่ยอีกครั้ง เมื่อศิลป์เอื้อมมือมาจับศีรษะ พร้อมคลานขึ้นมาบนเตียง “น้ำเมานี่มันไม่ดีจริงๆ เลยเนอะครับ ทำแด๊ดเป็นบ้าไปแล้ว อุ๊บ! อื้ออ แด๊ด อย่า อึ่ก อื้ออ” คิวรับจูบอีกฝ่ายอย่างเลี่ยงไม่ได้ ศิลป์สอดลิ้นเข้ามาพัวพัน น้ำเมาที่ปะปนกับน้ำลาย ทำร่างเล็กที่สั่นเทิ้มมึนเมา ตาลายเพราะไม่เคยลิ้มรส จุ๊บจ๊วบ...จ๊วบ...จ๊วบ “อื้ออ ยะ อย่าทำผม” คิวมองใบหน้าอันหล่อเหลาที่คลอเคลียอยู่ตรงยอดอก ขบดูดจนนมชุ่มน้ำลาย ปลายลิ้นยาวลากลงมาที่สะดือ ท้องน้อย ทำคิวผวาไม่หยุด คิวนิ่วหน้าเมื่อปลายลิ้นไต่ขึ้นมาที่ลำคอ ขบติ่งหู ทิ้งรอยแดงทั่วท้ายทอย “แค่นี้ก็สั่นแล้วเหรอ ขี้ขลาดฉิบหาย” ศิลป์รั้งเสื้อยืดที่เกะกะออกจากร่างคิวแล้วขบเม้มตามแนวกระดูกสันหลังที่โค้งงอสวยยามคิวยกตัวขึ้น คิวนอนคว่ำมือขยุ้มผ้าปูที่นอน ใจหวาดหวั่นไม่รู้เลยว่าอดีตพ่อเลี้ยงจะทำอะไรตน...

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more