“ท้องอ่อนๆ ทำได้ไหม?”
“...” เกี๊ยวงงงวย ไม่เข้าใจว่าทำได้ไหมของพ่อเลี้ยงหมายถึงอะไร แต่พอเห็นรอยยิ้มของคนที่ใส่เสื้อกาวน์ คนที่เขาเคยด่ากราดก็ถึงบางอ้อ
“อา แด๊ดดี้ พูดไรเนี่ย!”
“ได้ครับ” หมอตอบแล้วทำการอัลตร้าซาวด์ต่อ “แต่เอ๊ะ เด็กไปไหนน่า วันนั้นยังเห็นอยู่เลยนี่”
ชายหนุ่มในชุดกาวน์ขมวดคิ้วมุ่น “เอ่อ...”
“...” พ่อเลี้ยงและเกี๊ยวต่างใจจดใจจ่อรอฟัง
“สงสัยอาจจะไม่ได้ท้องแล้วครับ”
.
.
“รีบกินสิ ฉันจะได้ทำโทษเธอต่อ”
“...” เกี๊ยวที่กำลังเหม่อมองพิซซ่าชีสเยิ้มๆ แหงนหน้ามองพ่อเลี้ยง เขาไม่ได้หลุดจากภวังค์ความคิดเพราะประโยคนั้นของอีกฝ่าย
แต่เพราะพ่อเลี้ยงลุกพรวด สีหน้าเคร่งขรึมดุ่มไปเข้าห้องน้ำ จากนั้นเสียงคนอาเจียนก็ดังขึ้น พ่อเลี้ยงเป็นเช่นนี้ตั้งแต่กลับจากโรงพยาบาล
เกี๊ยวกัดพิซซ่าหนึ่งคำ แต่หายไปครึ่งชิ้น ในใจพลันเบิกบานขึ้นมาทันที ทั้งที่ถึงแม้เกี๊ยวจะกินเก่ง แต่ใช่ว่าจะชอบทานอะไรท
