42 ฉันไม่อยากแต่งงานแล้ว
กลางดึกของคืนนั้นดานิเอลแอบย่องเข้ามาที่ห้องของพราวตะวัน ซึ่งตอนนี้เธอนอนหลับไปแล้ว ความจริงเขาอยากมาหาเธอนานแล้วแต่ไม่มีโอกาส เพราะอยู่กับม่านมัสลินตลอดเวลา
ร่างสูงที่นั่งอยู่บนวีลแชร์ค่อยๆเคลื่อนไปหยุดอยู่ข้างเตียง ปรายตามองร่างเล็กด้วยความรู้สึกห่วงใย หากไม่ได้พราวตะวันช่วยเอาไว้ ป่านนี้เขาคงตายไปนานแล้ว
เท่านั้นยังไม่พอ เธอยังเอาชีวิตเข้าไปเสี่ยงโดยการวิ่งเข้าไปหยิบเอกสารของคนไข้ในรถที่กำลังจะระเบิด เพราะเหตุใดถึงทำให้พราวตะวันมีความกล้าขนาดนี้
ผู้หญิงตัวเล็กๆแต่สามารถพาเขาออกมาจากรถได้
มือใหญ่ค่อยๆเอื้อมไปเกลี่ยแก้มใสอย่างแผ่วเบา หากไม่ใช่ตอนที่เธอหลับ เขาก็คงไม่กล้าทำอะไรแบบนี้
“อื้อ~" หญิงสาวที่ถูกรบกวนการนอนเพราะมีอะไรบางอย่างไต่ที่แก้ม เบือนหน้าหนีไปอีกทาง แต่ตายังคงหลับอยู่
ดานิเอลนิ่งไปชั่วครู่ ในขณะที่มือวางอยู่บนศีรษะเล็ก
พราวตะวันรู้สึกหน
