44 ปฏิเสธไม่ได้ว่าต้องการ
“อื้อ....พอแล้วค่ะ”
พราวตะวันรีบผลักร่างของดานิเอลออก เพราะเขากำลังทำให้สติของเธอเตลิด แล้วนี่ยิ่งเป็นโรงพยายาลด้วย ถ้ามีใครมาเห็นเข้ามันจะดูไม่ดี
“แผลของคุณหายดีหรือยังคะ”
“อืม ฉันไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก ถ้าไม่มีใครบางคนเอาตัวมารับกระสุนแทน ป่านนี้ฉันคงกลายเป็นผีเฝ้าป่าไปนานแล้ว” ดานิเอลลูบศีรษะเล็กอย่างเอ็นดู เขารู้ว่าพราวตะวันกำลังเขินเพราะแก้มทั้งสองข้างขึ้นสีแดงระเรื่อขนาดนั้น
“ถ้าตอนนั้นคุณถูกยิง เราอาจจะตายทั้งคู่ก็ได้นะคะ เพราะพราวขับรถไม่เป็น อีกอย่าง....ยังมีคนไข้อีกหลายคนที่รอรับการรักษาจากคุณอยู่ แต่พราวไม่มีใครรอเลย”
“อย่าพูดแบบนี้สิ ถึงเธอจะไม่มีใครรอ ก็ไม่ได้แปลว่าชีวิตจะไร้ค่านะ เมื่อก่อนฉันอาจจะเคยคิดแบบนั้น ตอนนี้แล้วแหละ ขอโทษที่เคยมองแต่ด้านลบๆของเธอ หลังจากนี้เราสองคนมาเริ่มต้นกันใหม่นะ"
“คะ...คุณว่ายังไงนะคะ”
“ฉันก็จะลองมองๆเธอใหม่ไง”
