39 ความจริงมันโหดร้าย
...นานเท่าไหร่ไม่รู้
พราวตะวันค่อยๆลืมตาขึ้น เห็นแสงสีขาวอยู่วูบวาบรอบๆตัว ตอนนี้เหมือนเธอกำลังนอนอยู่บนเตียงของโรงพยาบาล แต่ที่น่าแปลกก็คือ ในห้องนี้มีแค่เธอเพียงคนเดียว
ดวงตากลมโตกวาดมองรอบๆห้องด้วยความตื่นตระหนก ครั้นพอจะลุกจากเตียงก็รู้สึกตึงตามลำตัว ทันทีที่ก้มลงมองก็มีสายระโยงระยางเต็มไปหมด เพิ่งรู้ว่าเสื้อผ้าที่เธอสวมใส่อยู่นั้นโชกไปด้วยเลือดสีแดงสด
“พราว....” เสียงเบาหวิวดังมาไม่ไกล ทำให้หญิงสาวค่อยๆเงยหน้าขึ้น แต่แล้วดวงตากลมโตคู่นั้นก็เบิกกว้างทันทีที่เห็นเจ้าของเสียง
“แม่!!” เธอจำได้ดีว่าผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงนั้นคือแม่ของเธอ ท่านยืนอยู่ไกลพอสมควร เหมือนเว้นระยะห่าง ดวงตาแสนเศร้าคู่นั้นมองมาที่เธอ ก่อนที่หยาดน้ำตาจะร่วงเผาะลงมา “แม่ร้องไห้ทำไมคะ”
“แม่คิดถึงพราว”
“พราวก็คิดถึงแม่ค่ะ” ด้วยความคิดถึงสุดหัวใจ พราวตะวันกำลังจะก้าวขาลงจากเตียงเพื่อวิ่งไปกอดท
