14 โทษฐานที่เธอกล้าตบหน้าฉัน
“แค่ก!แค่ก!”
เสียงไอกระแอ่มของคนที่เพิ่งหายป่วยดังขึ้น เธอนั่งขัดพรมอยู่ที่หน้าบ้านท่ามกลางแดดจัดเพราะจารุภาบอกว่าต้องทำให้เสร็จภายในวันนี้ ด้วยความที่พรมมีขนาดใหญ่มาก นั่งซักตั้งแต่เช้าจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่เสร็จ
ตึก...ตึก...
เสียงฝีเท้าหนักๆเดินเข้ามาก่อนที่พรมจำนวนสามผืนจะถูกทิ้งลงตรงหน้า
“พอดีพรมที่ห้องฉันมันเปื้อนฝุ่น ฝากซักหน่อยสิ” ดานิเอลมองร่างเล็กที่กำลังมองขึ้นมา แก้มฝาดขึ้นสีแดงระเรื่อบ่งบอกว่าเธอยังไม่หายดี
“พรุ่งนี้ได้ไหมคะ วันนี้พราวต้องซักพรมในห้องโถงให้เสร็จก่อน”
“ก็แค่พรมเล็กๆสามผืนมันเหลือบ่ากว่าแรงขนาดนั้นเลยหรอ ถ้าไม่ติดว่ามันเปื้อน...กลิ่นโคนสาบควายจากใครบางคน ฉันก็ไม่ซักหรอก”
จบประโยคนั้นพราวตะวันกัดฟันกร๊อดทันที ได้แต่บอกตัวเองในใจว่าต้องทนแม้จะเจอคำพูดแย่ๆแบบนี้มาตั้งแต่เล็กจนโตก็ตาม แต่นับวันความอดทนก็ยิ่งต่ำลงเรื่อยๆ จนไม่รู้ว่าเธ
