15 เจ็บจนกว่าจะรู้สึกไม่เจ็บ
“อึก! คะ...คุณดานิเอล ช่วยพราวด้วย...พราวว่ายน้ำไม่เป็น!!” หญิงสาวที่พยายามตะเกี่ยตะกายขึ้นมาจากน้ำร้องขอความช่วยเหลือ แต่ชายหนุ่มที่ยืนอยู่บนฝั่งกอดอก ยืนมองด้วยสีหน้าสะใจ
“ถ้าอยากให้ฉันช่วยก็ขอโทษฉันสิ มันยากตรงไหน”
“ระ...เรื่องนี้พราวไม่ผิด คุณต่างหากที่ต้องไปขอโทษพ่อของตัวเอง อึก!....”
“ถ้างั้นก็กลายเป็นผีเฝ้าสระไปเถอะ ลงได้ก็ต้องขึ้นมาเองได้”
“อย่าเพิ่งไป!! คะ...คุณดานิเอล ช่วยพราวก่อน!”
ดานิเอลไม่สนใจเสียงร้องขอความช่วยเหลือจากอีกฝ่าย เขาเดินกลับไปยังเก้าอี้แล้วหยิบแฟ้มเอกสารของคนไข้เข้ากระเป๋า ก่อนที่เสียงของพราวตะวันจะเบาลงเรื่อยๆ
มือใหญ่กำหมัดแน่นเมื่อนึกถึงภาพที่พราวตะวันประคองร่างของบิดาเข้าไปในบ้าน ยิ่งโตก็ยิ่งออกลาย อ่อยได้แม้กระทั่งคนแก่
...แต่สักพักดานิเอลก็ต้องเอะใจเพราะเสียงของพราวตะวันเงียบหายไปนานกว่าปกติ แต่พอหันหลังกลับไปพบว่าหญิง
