Buğra Deniz Soysal'dan
Bora ’ nın sesiyle irkildim . tekrardan irkildim .
“Buğra . . . yeter ,” dedi .
Sesi ne bağırıyordu ne de yargılıydı . Ama içinde bir ağabeyin yorgunluğu , endişesi ve çaresizliği vardı .
Derin bir nefes aldım . Göğsüm sıkışmıştı , avuç içimden süzülen kan yere damlıyordu ama acısını hissetmiyordum . Yalnızca boğazımda hâlâ çözülememiş düğümler vardı .
Babam yerinden kalkmamıştı . Yüzü taş kesilmişti ama gözlerinde bir baba olarak ilk kez gerçek bir korku vardı .
Sessizce arkamı döndüm . Ayak seslerim odaya hâkim bir yankı gibi çınladı .
Bora bana yaklaşacak gibi oldu ama ben başımı eğerek :
“Yalnız kalmam lazım ,” dedim . Sözlerimden sonra bana dokunmadı .
Merdivenlerden yavaşça çıktım . Evin sessizliği başımı döndürüyor , her köşe bir gölge gibi üzerime
