รีสอร์ท 'บ้านสวน เฮือนเฮา'

897 Words

“Nature is my best Therapist, so damn true!” คำพูดที่แสดงถึงความดีใจที่ได้มายืนบนยอดเขาที่มีวิวรอบด้านเป็นภูเขาสูงละลานตา เป็นบรรยากาศที่เหมือนกำลังยืนใกล้ท้องฟ้า ประกอบกับท่าทางของชายหนุ่มที่กางมือออกข้างลำตัว หลับตาสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าไปเฮือกใหญ่ “อย่าเว่อร์นักเลยเอซ” ชายหนุ่มอีกคนที่เดินตามมาท่าทีเหนื่อยหอบพูด แต่ก็รู้สึกพอใจกับสิ่งที่ลงแรงมาเหมือนกัน “อย่ามา แกก็ชอบ หรือไม่จริง พงศ์” เอซยิ้มขำใส่เพื่อน พูดไทยแปร่งๆ สลับอังกฤษ ชายหนุ่มที่ชื่อพงศ์เดินมายืนที่โขดหินริมผา “ตามนั้น” “แล้วคืนนี้เราพักแถวนี้เหรอ” เอซถามเปลี่ยนเป็นภาษาอังกฤษ คิดว่าภาษาไทยพูดยากจังวะ เขาที่เพิ่งมาอยู่ไทยจริงจังได้แค่อาทิตย์กว่าคงต้องค่อยๆ หัดไป ตอนเทียวไปเทียวมาไทยกับต่างประเทศก็พอฟังออกบางคำเพื่อนคนไทยสอนไว้แต่ก็ยังต้องฝึกอีกเยอะ พงศ์ที่รับหน้าที่พาเพื่อนชาวนอร์เวย์คนนี้เที่ยวเมืองเหนือถอยเข้าพงป่าให้ห่างริมผาแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา “แถวนี้แหละ ผ่านดอยนี้ไปมีรีสอร์ท อาหารเรียกได้ว่าปลอดสารพิษทั้งเขา มีกิจกรรมให้ทำเพียบ ฉันนัดรถไว้ตีนเขา” “คือลงเขานี้ไปขึ้นรถไปถึงเลย?” เสียงเอซดูอยากเดินมากกว่านี้ “เออ เดี๋ยวมีอะไรให้ทำ พักดูวิวภูเขาไปก่อน” พงศ์ตอบเป็นภาษาอังกฤษ ขำเพื่อนที่ดูจะตื่นเต้นกับการเดินเขามาก อย่างว่า บ้านเอซที่นอร์เวย์ก็เป็นเขา ตอนมีหิมะก็หนาวยะเยือก พอมาเจอภูเขาเขียวอากาศเย็นสบายก็ไม่แปลกที่จะรู้สึกชอบ เขาปล่อยให้เอซดื่มด่ำกับวิวใกล้พระอาทิตย์ตกดินอีกสักพักค่อยเรียก “เอซ เดียวรถรอ” “โอเค” สองหนุ่มเดินตามทางเขาลงมาจากยอดลงมาถึงตีนเขา สิ่งที่เอซเห็นคือรถกระบะที่บรรทุกไม้ครึ่งพื้นที่กระบะ พงศ์เข้าไปคุยกับคนขับเป็นภาษาเหนือ “สวัสดีครับ ลุงขับรถไปรีสอร์ท ‘บ้านสวน เฮือนเฮา’ แม่นก่อครับ” ลุงคนขับที่เท้าแขนกับกระจกรถเปิดจนสุดชะโงกหน้ามาตอบ “แม่นล่ะๆ ขึ้นกระบะเลย นั่งได้ก่อหนุ่ม” “ได้ครับ” พงศ์ยิ้ม หันมาคุยกับเอซ “เอซ ขึ้นกระบะไหวไหม” ถามไปงั้น เพื่อนเขากระโดดขึ้นหลังรถไปแล้ว ยักคิ้วให้เขาทีนึงด้วย พงศ์กระโดดขึ้นรถตามไป “ออกได้เลยครับ” แล้วรถก็ออกไปตามทางเล็กๆ ที่รถพอสวนกันได้เท่านั้น เอซสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เขาชอบกลิ่นนี้ ต้นไม้ใบหญ้ามีกลิ่นเฉพาะตัว มองไปตามทางก็มีสะพานปูนพาดผ่านลำธารขนาดกลางๆ เริ่มเย็นแล้วแมลงก็มีออกมาบ้าง ยิ่งตอนนี้พวกเขาโชกเหงื่อมาด้วย แต่แรงลมจากรถที่ขับไม่ช้ามากก็ไล่มันไปได้ส่วนหนึ่ง ไม่ถึงสิบห้านาทีก็เห็นป้ายรีสอร์ท ‘บ้านสวน เฮือนเฮา’ รถจอดตรงหน้าเรือนหลังใหญ่ที่มีการตกแต่แบบโล่งโปร่ง “ตั๊ดนี่เน่อหนุ่ม บอกจื้อที่ป้าตุ้ยๆ ในฮั่น ตุ้ยๆ ขาวๆ จื้อป้าเฮือน” /ตรงนี้นะ ให้บอกป้าที่อ้วนๆ อ้วนๆ ขาวๆ จื้อป้าเฮือนนะ/ ลุงพูดติดขำๆ “ขอบคุณครับ” “ลุงไปละแอ่วม่วนๆ เน่อหนุ่มฝรั่ง” ลุงยิ้มให้แล้วขับรถอ้อมไปด้านหลัง คิดว่าเป็นครัวใหญ่ “เขาว่าไงเหรอ” เอซถามงงๆ “เขาว่าขอให้สนุก เดี๋ยวเราเข้าไปข้างในกัน ไปเอากุญแจบ้านพัก” เอซพยักหน้า หนุ่มร่างสูงสองคนเดินเข้าไปในเรือนใหญ่ สิ่งแรกที่เห็นก็คือเคาท์เตอร์ไม้เตี้ยๆ ที่มีคอมพิวเตอร์หนึ่งตัวที่เด่นสะดุดตา มีป้าคนหนึ่งที่ลักษณะเหมือนที่ลุงคนนั้นบอกนั่งหันหลังจัดของบนชั้นวางรูปทรงอาร์ตๆ หลังเคาท์เตอร์ “สวัสดีครับ” พงศ์พูดขึ้นเบาๆ ป้าคนนั้นหันมายิ้มให้ “สวัสดีเจ้า” หญิงกลางคนผิวขาวร่างท้วมสวมชุดเสื้อคลุมสะโพกซ้อนกางเกงสามส่วน บุคลิกเธอคือคุณป้าใจดีคนหนึ่ง ให้ความรู้สึกผ่อนคลายด้วยยิ้มจริงใจ “ผมจองบ้านพักในอินเทอร์เนตมาครับ” คุณป้าใจดียิ้ม “อั้นรอกำเน้อเจ้า” /งั้นรอแป๊บนึงนะจ๊ะ/ เธอหันไปเรียกใครสักคนในห้องหลังห้องต้อนรับ “อองลูก แขกมาเน้อ” เสียงขานรับหวานๆ ก่อนเจ้าตัวจะเดินออกมา ป้าเฮือนมองสองหนุ่มร่างสูง คนที่หน้าฝรั่งตัวสูงกว่านิดหน่อย เขาไว้ผมยาวประมาณต้นคอรวบไว้ที่กลางศีรษะ ใบหน้าหล่อเข้มแบบตะวันตกมีเคราบางๆ ที่โดดเด่นที่สุดคงจะเป็นดวงตาสีฟ้าเข้มดวงนั้น ส่วนพ่อหนุ่มที่พูดเหนือกับเธอดูเป็นคนสุขุม ใบหน้าหล่อใส ทั้งสองคนดูเป็นมิตรดี เอซที่มองรอบๆ ห้องรับรองแขกนี่หันกลับมาเห็นร่างบางที่เดินออกมาพอดี ดวงตาสีดำขลับมองผ่านเขาไปที่พงศ์ เธอยกมือไหว้อย่างสวยงาม “สวัสดีค่ะ ขอทราบรหัสที่แจ้งไปหน่อยนะคะ”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more