คุณนำเที่ยวให้ผมได้ไหม vs ขอโทษค่ะ แต่จะหาคนให้นะ
1086 Words
สองหนุ่มอาบน้ำเสร็จก็รู้สึกหิวจึงพากันออกบ้านพักตรงไปที่ร้านอาหาร จำได้ว่าป้าเฮือนบอกว่าไปดูที่ครัวได้ ก็เลยคุยกันว่ากินเสร็จจะขอเข้าไปดูสักหน่อย
พวกเขามาถึงร้านอาหารก็สั่งอะไรง่ายๆ มากินก่อน ก็เปิดดูในเมนู
เห็นมีเมนูน่าสนใจแล้วก้มีอะไรอยากถามเลยเดินไปสั่งที่โต๊ะหน้าครัว
“สวัสดีครับ ผมสั่งกะเข้าครับ”
สักพักก็มีคุณป้าร่างท้วมคนนึงเดินออกมาหน้าตายิ้มแย้ม
“เอาหยังอ้าย”
“เมนูพิเศษตี้ว่านี่มากี่โมงกาครับ” พงศ์ถาม
“ขวายๆ บ่ายๆ ก็ได้ละ ป้าเฮือนแป๋งปูอ่องอยู่เน้อ”
(สายๆ บ่ายๆ ก็ได้แล้ว ป้าเฮือนทำปู)
“ออ ครับ อั้นผมขอพิซซาเบคอนไส้กรอกถาดใหญ่กับสลัดทูน่าสองครับ”
“ได้กะ เดวแล้วละป้าเอาไปหื้อตี้โต๊ะเน้อ” คุณป้ายิ้มใจดี
สองหนุ่มยิ้มขอบคุณแล้วเดินกลับโต๊ะ
“เห็นเตาพิซซาแบบเตาฟืนด้วยเมื่อกี้” เอซบอกยิ้มๆ
“เห็นอยู่ตอนไปดูเพจของรีสอร์ท ซอสก็เป็นสูตรของร้านนี้เลย ถึงอยากลองกินไง”
พงศ์เปิดเพจของรีสอร์ทในโทรศัพท์ให้เอซดู
เอซอ่านแล้วตาวาว มันน่ากินมากๆ แต่เดี๋ยว..
ภาษาอังกฤษ? ใช่ เขาอ่านออกเพราะมันเป็นภาษาอังกฤษ
“พงศ์ เพจใช้คำอธิบายเป็นภาษาอังกฤษ คิดว่าใครทำ แล้วหลานเจ้าของรีสอร์ทจะอ่านไม่ออกเลยเหรอ” คิ้วเข้มขมวดเข้าเล็กน้อย เขาใช้นิ้วชี้ที่จอ
พงศ์เงียบไป พยายามคิดหาทางที่เป็นไปได้
“เธออาจจะจ้างคนทำก็ได้ สมัยนี้หาไม่ได้ยากสักหน่อย แค่บริษัทแปลดีๆ”
เอซถอนหายใจหนักๆ พงศ์ถามย้ำหัวตะปู
“ยังไม่เคลียร์กับเรื่องคุณละอองรึไง”
เอซเสมองน้ำพุหน้าร้านอาหาร
...อืม ดูมันเป็นเอามาก พงศ์คิดในใจ
เอาเถอะ ให้มันจัดการความรู้สึกเอาเองแล้วกัน ว่าแค่สงสัย หรือ ตกหลุม?
La-Ong-Prai’ s Part
ฉันช่วยป้าเฮือนต้มขนุนอยู่ ป้าน้อยเดินมาหา
“น้องอองมีลูกค้าสั่งสลัดทูน่าสองกับพิซซาเบคอนไส้กรอกถาดใหญ่เน้อ”
ฉันหันไปยิ้มหวาน
“เจ้า เดวน้องไปแป๋ง” ผละขนุนให้ป้าน้อยทำต่อ (แป๋ง แปลว่า ทำ)
ฉันเข้าครัวกลาง คือตรงที่มีเตาฟืนไว้อบพิซซา เอาแผ่นแป้งมารีดสดๆ ให้บาง ราดซอสสูตรเฉพาะที่ฉันดัดแปลงสูตรเองจากซอสเทาซันไอแลนด์ จะเผ็ดขึ้นอีกนิดหน่อย เกลี่ยให้ทั่ว โปะชีสไปชั้นแรก ตกแต่งหน้าเครื่องจุกๆ แล้วโปะชีสทับอีกชั้น โรยออริกาโน่นิดเดียวเดี๋ยวจะไหม้แล้วขม
เข้าเตาฟืน พอออกมาก็น่ากิน หอมฉุย ใส่ถาดไม้พร้อมเสิร์ฟ
ถาดใหญ่มีร่องข้างๆ ไว้ใส่ซอสกับผงต่างๆ ฉันยกถาดขึ้นจะเอาไปเสิร์ฟ
จะหันไปถามว่าโต๊ะไหนแต่พอมองไปที่โถงก็พบว่าเหลืออยู่โต๊ะเดียว
พอรู้ว่าเป็นโต๊ะใครฉันก็หันไปจะขอใครไปเสิร์ฟให้ แต่ดูเหมือนทุกคนกำลังยุ่ง คงต้องไปเองแล้วล่ะ
ฉันถอนหายใจแล้วยกถาดใหญ่นั้นไปส่งที่โต๊ะ
“พิซซาค่ะ” วางบนโต๊ะเบาๆ
“เดี๋ยวไปเอาสลัดทูน่ามาให้รอสักครู่นะคะ”
“ครับ” พงศ์ตอบสุภาพ แต่ดวงตาสีฟ้าเข้มนี่สิที่มองมาไม่วางตา
ฉันวางถาดเสร็จก็ไปจัดจานสลัดทูน่า สวยงามแล้วก็ยกออกมาส่งเหมือนเดิม
“สลัดทูน่าค่ะ ต้องการรับอะไรเพิ่มไหมคะ” แน่นอนว่าฉันมองที่คุณพงศ์
“ผมอยากรู้ว่าแถวนี้มีทุ่งดอกไม้ไหมครับ” ตาฝรั่งที่ชื่อเอซถาม
ฉันใช้สายตาว่างเปล่าตอบกลับ
คุณพงศ์เลยต้องแปลให้ ฉันพยักหน้า
“จากเขาที่คุณขึ้นในวันแรกถัดลงไปจะมีทุ่งดอกไม้อยู่ค่ะ แต่ไม่ใช่ทุ่งธรรมชาติ เป็นทุ่งที่ทำขึ้นเป็นสถานที่ท่องเที่ยวค่ะ”
“คุณพาเที่ยวได้ไหม” เอซถามต่อ
อีหรอบเดิม พงศ์ต้องถามให้แทน
“ขอโทษด้วยค่ะ ฉันต้องดูแลที่รีสอร์ท ไม่สะดวกไปบริการนอกสถานที่”
เอซเองก็พอเดาคำตอบได้จากการที่เธอส่ายหน้า
“แต่ถ้าต้องการคนนำเที่ยวฉันแนะนำให้ได้นะคะ”
“งั้นรบกวนด้วยครับ” คุณพงศ์ยิ้ม
ฉันยิ้มสุภาพให้ก่อนจะขอตัว
ฉันมาถึงหลังครัวก็ติดต่อคนรู้จักแถวนั้นที่ชอบฝรั่ง ไม่ใช่สิ พอพูดภาษาอังกฤษได้ น้องเขาชื่อน้ำหวาน เป็นลูกหลานคนในชุมชนนี่แหละ แต่ได้ลงไปเรียนโรงเรียนในเมือง ก็พอเข้าใจภาษาอังกฤษได้
อีกอย่าง น้องเขามีความชอบเกี่ยวกับ เอ่อ ภาษา (?) ด้วย
“โหล หวาน พี่มีงานอยากรบกวน”
/ค่าพี่ออง/ เสียงหวานติดแหลมดังมาจากปลายสาย
“มีแขกที่รีสอร์ทอยากไปเที่ยวสวนดอกไม้ที่... น้ำหวานว่างไหม”
/มีฝรั่งไหมพี่/ น้ำเสียงตื่นเต้น
“มี”
/เย่~ ว่ามาได้เลย/
หึ เข้าล็อค
“เดี๋ยวถามเขาแล้วจะบอกเวลาอีกทีนะ”
/ค่า/
ฉันกดวางสาย เดินไปที่โต๊ะนั้นอีกครั้ง
“คุณพงศ์คะ ฉันติดต่อคนนำเที่ยวให้คุณได้แล้ว ไม่ทราบว่าคุณสะดวกไปเวลาไหนดีคะ”
ชายหนุ่มสองคนพ่นภาษาอังกฤษปรึกษากัน ไม่นานก็ตกลงเวลาได้
“พรุ่งนี้สายๆ ดีไหมครับแดดไม่ร้อนมากด้วย สักสิบโมง”
“ได้ค่ะ ส่วนเรื่องรถเดี๋ยวฉันติดต่อให้ได้ค่ะ ระยะทางค่อนข้างไกลจากที่นี่”
“ขอบคุณครับ”
ฉันยิ้มรับแล้วเดินจากมา ไม่ได้สนใจฝรั่งตัวโตที่มองฉันไม่หยุดเลยสักนิด
เห็นสองคนนั้นคุยอะไรกันสักอย่าง คุณพงศ์ตบบ่าเพื่อนเป็นเชิงให้ทำใจ
ฉันถึงได้รู้ว่าเขาคุยเรื่องอะไรตอนที่ดวงตาสีฟ้าเข้มนั้นมองมาทางตัวเอง
เอาจริงๆ แล้วเขาก็ไม่ได้ดูแย่อะไรเท่าไร ร่างกายสูงใหญ่แบบชาวตะวันตก ผิวขาว ผมสีน้ำตาลที่ยาวแล้วรวบไว้ตำแหน่งเดียวกับ Aquaman ใบหน้าหล่อๆ แล้วเอกลักษณ์ที่ทำให้สะดุดตาที่สุดก็คงไม่พ้นดวงตาสีมหาสมุทรลึกล้ำ ทุกครั้งที่เสียงทุ้มนุ่มๆ ผ่านริมฝีปากหนาสีสดคงทำให้สาวๆ บิดม้วนได้
แต่มันไม่มีผลอะไรกับฉันหรอก อืม!
- Writer
