ไอ่ฮั่นมันเปื้อนผมครับป้า! (นั่นมันเพื่อนผมครับป้า!)

1210 Words

สองหนุ่มกินข้าวเสร็จผละจากละอองมาก็ขอเข้าไปดูป้าๆ ทำอาหารกันในครัว เป็นส่วนครัวเปิดที่สะอาดสะอ้านต่อหลังคาออกมาจากร้านอาหาร มีโต๊ะไม้ขัดดูสะอาดตาอยู่สามโต๊ะยาวๆ เต็มไปด้วยวัตถุดิบแบ่งตามความแห้งเปียก ส่วนจานชามกับเครื่องปรุงจะถูกจัดอยู่ในชั้นวางที่ทำจากไม้กับกระจกใส ทำให้เห็นการจัดเก็บที่เอาใจใส่เรื่องความสะอาด พื้นเป็นกระเบื้องสีฟ้าอ่อน ถึงจะพูดว่าเป็นครัวเปิดแต่ก็มีประตูปิดอยู่กั้นระหว่างส่วนที่ใช้เก็บจานชามเครื่องปรุงกับเตาแก๊สและเตาฟืน สองหนุ่มเข้ามาเห็นครั้งแรกถึงกับตาโต มันทั้งสะอาด ดูเรียบๆ แต่เห็นได้ว่าใส่ใจรายละเอียดขนาดไหน แล้วยิ่งตาโตเมื่อได้เห็นกระบวนการทำที่แม่ครัวทุกคนสวมผ้ากันเปื้อน หมวกคลุมผม ถุงมือ ผ้าปิดปากพร้อม กับวิธีการทำอาหารเหนือแท้ๆ ในบรรยากาศเป็นกันเอง แต่อาจจะเป็นด้วยกำแพงภาษาทำให้หนุ่มนอร์เวย์ยังไม่เข้าใจมุกตลกหรือสิ่งที่ป้าๆ พูดนัก จนเมื่อ “ไงเอซ มาดูป้าทำปูอ่องเหรอ” เอซยิ้มเมื่อเห็นเพื่อนใหม่ที่เขาถูกชะตา “บอย นายมาด้วยเหรอ” “อืม มาช่วยทำ” “คุณทำเป็นด้วยเหรอ” พงศ์ถามอย่างสนใจ “ผมโตมากับป่านะ ทำกับข้าวกินเองประจำ ยัยหมูยังชอบให้ผมทำให้กินเลย” บอยพูดแล้วหัวเราะ “ดีเลย มาช่วยแปลที เอซมันอยากรู้ไปหมด” พงศ์ยิ้มยินดี “เดี๋ยวนะบอย ยัยหมูนี่แฟนนายเหรอ” เอซถามอย่างสนใจตามประสาคนอยากแซวเพื่อน “โน น้องสาว นายน่าจะเห็นแล้วนะ ละอองน่ะ” คราวนี้คนแซวสะอึกไปเองแทน “ทำไม” บอยขำเล็กๆ ทั้งที่รู้ดีอยู่แล้ว ก็ดันเป็นคนต่างชาติน่ะซี่ ....ยัยหมูเอ๊ย แผลงฤทธิ์อะไรใส่เขาไปบ้างละเนี่ย คนเป็นพี่ชายอดนึกมันเขี้ยวน้องตัวเองอยู่ไม่น้อย “เธอพูดอังกฤษไม่ได้จริงเหรอ นายยังพูดได้เลย” “เอาน่า ไว้ลองไปถามเองสิ มาดูนี่ดีกว่า เห็นไหมป้าเฮือนกำลังย่างปูอ่องอยู่” พาเปลี่ยนเรื่องเฉยเลย ยังดีที่สองหนุ่มยอมเบนความสนใจให้ ....อ้ายจ่วยได้มอกอี้เน้อไอ้หมู (พี่ช่วยได้แค่นี้นะไอ้อ้วน) “ปูอ่องเหรอ ทำยังไง” บอยเปลี่ยนเรื่องสำเร็จ เอซสนใจการทำขึ้นมา “นี่เอาปูนาปูที่ได้ตามลำห้วยมาทำความสะอาด ควักมันปูออกจากกระดอง เอากระดองไปล้างให้สะอาดอีกรอบแล้วพักไว้” บอยชี้ที่กระดองปูสะอาดที่ถูกพักไว้ “ที่ป้าๆ ทำคือผสมไข่ไก่กับมันปู เหยาะเกลือเล็กน้อย ตักลงกระดองปูแล้วย่างกับเตาถ่าน” เอซกับพงศ์มองป้าสามคนกำลังพัดเตาถ่านเบาๆ ให้ไฟแรงพอดีแล้วจะได้กลิ่นเตาถ่านหอมๆ ด้วย บอยเดินไปดูที่เตาย่าง ขออันที่สุกดีแล้วมาหนึ่งกระดองใส่จานเล็ก เดินเอามาให้สองหนุ่มที่ตาแทบจะเป็นประกาย “อะ ลองเอาข้าวเหนียวจิ้ม รับรองอร่อย” เจ้าถิ่นเชิญชวนมาขนาดนี้แล้วต้องลองแล้วล่ะ พอได้จิ้มปูอ่องร้อนๆ หอมๆ เข้าปากก้ต้องอุทานออกมาพร้อมกัน “อร่อย!!” บอยยิ้ม ยักคิ้วให้เป็นเชิงว่า ‘บอกแล้ว’ “ผมเคยกินปูอ่องนะ แต่ไม่เข้มข้นขนาดนี้ ไม่หอมเท่านี้ด้วย” พงศ์พูดเร็วๆ “แหงสิ ที่เขาทำขายมีไม่กี่ร้านหรอกที่ใช้มันปูเยอะๆ ส่วนใหญ่ก้เป็นไข่ไก่ทั้งนั้น” พงศ์พยักหน้าเข้าใจ พอเพื่อนสะกิดก็ต้องหันไปแปลให้ขำๆ จากนั้นสามหนุ่มนำโดยเจ้าบ้านได้ช่วยลงมีตำขนุน เอาไปคั่วใส่น้ำมันที่ภาษาเหนือเรียกว่า ‘จ่าว’ เพื่อให้สุก ต่อด้วยจัดจานน้ำพริก คีบปูอ่องแต่ละกระดองปูที่ทำการย่างเสร็จแล้ว หอมๆ ใส่จาน จัดถ้วยแกงขนุน ก่อนจะแจ้งอีกสองบ้านพักว่าอาหารจานพิเศษได้แล้ว สองหนุ่มที่มาช่วยงานได้รู้อะไรหลายอย่างเกี่ยวกับการทำอาหารเหนือ แล้วด้วยความใฝ่รู้ทำให้เป็นที่เอ็นดูของป้าๆ เป็นอย่างมาก “ทำไมทำไว้เยอะเหมือนกันละ” เอซถาม พงศ์ก็พยักหน้าสัมทับ “ก็ทำไว้กินด้วยกันนี้แหละ แบ่งไว้กินในครอบครัวเราด้วย แล้วก็ส่งไปขายที่ร้านอาหารแถวนี้ด้วยบางวันที่วัตถุดิบพอ” บอยอธิบายไปด้วยคีบผักนึ่งใส่จานไปด้วย คือทางลงเขาจะมีไร่ชาอีกที่เป้นสถานที่ทท่องเที่ยว มีร้านอาหารแต่เป็นอาหารตามสั่งทั่วไป เพราะงั้นเวลามีนักท่องเที่ยวหิวส่วนใหญ่ก็จะมาที่ร้านอาหารของรีสอร์ทกับคาเฟ่ของรีสอร์ทที่ทำใกล้ๆ บ้านต้นไม้ของบอย “อาหารทุกมื้อของบ้านเราจะมีผักแนมด้วย ดีต่อสุขภาพไอ้หมูสอน” นึกถึงภาพน้องน้อยที่เขาเห็นมาแต่ตั้งเกิดบ่นให้กินผักด้วยก็ขำ สองหนุ่มรับจานจากพ่อครัวส่งต่อกันสองคนไปวางที่ตู้เก็บอาหาร ทำแบบนี้กับทุกๆ จาน รับยิ้มเอ็นดูปนถูกใจไปแบบไม่อั้น การพูดคุยกันกับสองหนุ่มก็ทำเอาป้าๆ ยิ้มแย้มอารมณ์ดีกันมากทีเดียว “อ้ายพงศ์ เกยกิ๋นตำมะหนุนก่อ” “เกยครับ แต่บ่าลำเต้าอี้” พงศ์พูดจากใจ เครื่องพริกแกงที่ตำสดๆ จากวัตถุดิบที่ดีทำให้อาหารอร่อย สด ใหม่ เป็นคำตอบที่ทำเอาป้าๆ หัวเราะคิกเลย พงศ์หันไปแปลให้เพื่อน เอวเลยพยักหน้ารัวๆ เป้นการยืนยันอีกเสียง “วันพูกวันหือลุงรัลจะไปเอาหมูที่ตี๋นดอย จะเอามาแป๋งลาบ อ้ายกิ๋นก่อ” ป้าเฮือนถามสีหน้ายิ้มแย้ม “ผมกิ๋นอย่างคั่วครับ” “ได้กะ เดวป้าคั่วหื้อ” พงศ์แปลให้เพื่อนเหมือนเคย แต่ครั้งนี้ป้าๆ คงอดสงสัยไม่ไหว “ว่าจะอั๋นจะอี้เตอะอ้าย สองคนมาแอ่วตวยกั๋นนี่..” ป้าน้อยชี้นิ้วสองคนไปมา แค่เห็นสายตาพงศ์กับเอซก็เข้าใจกับท่าทางนั้น “บ่อครับๆ /ไม่ครับๆ” สองหนุ่มแย่งกันพูดด้วยท่าทีจริงจัง “บ่าเป๋นหยังหนา ป้าเขาเข้าใจ๋ สมัยนี้เปิ้นมีความหลากหลาย ลูกหลานบ้านเฮาก็มีนัก” เอซอยากจะปฏิเสธให้ตายแต่ก็ไม่รู้จะพูดว่าอะไร พงศ์เลยต้องอธิบาย “คือผมกับมันเป๋นเปื้อนกั๋น เฮียนมาตวยกั๋น มันมายะก๋านตี้ไทยผมเลยอาสาปาแอ่วเจียงใหม่บ่าดายครับ มีความหลากหลายอันนี้ผมเข้าใจ๋ แต่ผมมีแฟนมะยิงแล้ว จื่อ ใบชา ครับ” เอซได้ยินเพื่อนพูดถึงชื่อแฟนก็อยากพูดถึงคนที่ชอบบ้าง แต่ก็หยุดในเสี้ยววินาที เขาอยากหาความชัดเจนกับตัวเองมากกว่านี้ก่อน ป้าๆ ได้ฟังก็เข้าใจ ถึงจะยังไม่เชื่อเต็มร้อยตามประสาแต่ก็ไม่ได้ซักไซ้อะไรต่ออีก

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more